สวัสดีค่ะ....

   สวัสดีค่ะเราชื่อ ฟา (นามสมมุติ) เราตั้งกระทู้นี้เพื่อบอกเล่าเรื่องราวความรักของเราที่เกิดขึ้นและได้จบลงไปเเล้วแต่ในวันนี้เราได้ข้อคิดเเละบทเรียนหลายๆอย่างในความรัก เค้าคือรักแรก อาจไม่ใช่แฟนคนเเรก แต่เป็นคนเเรกที่เรารู้สึกว่ามันคือความรักจริงๆ

    เราคบกับเค้า 4 ปีกับอีก 6 เดือนค่ะ เเละเราก็เลิกกัน ด้วยเหตุผลหลายอย่าง.... ขอเล่าตั้งเเต่เเรกเลยนะคะ

      เราคบกับเค้าช่วง ม.2 ค่ะเป็นความรักที่เด็กมากๆค่ะ ก็คบกันมาเรื่อยๆค่ะ เราสองคนช่วยกันเรียนและต่างคนต่างให้กำลังใจกัน สมัยเด็กๆเราเป็นเด็กที่มีปัญหาเรื่องครอบครัวค่ะพ่อแม่เราเเยกทางกันและมีช่วงนึงที่เเม่เราค่อนข้างเปลี่ยนไปมากและใช้อารมณ์กับเรามากๆ เราอยู่ในช่วงที่เเย่มากๆและเค้าเป็นคนที่ให้กำลังใจเราเสมอมาค่ะฉุดเราขึ้นจากเรื่องเเย่ๆและทำให้เรามีความสุข ทำให้เรายิ้ม ทำให้เราหัวเราะ เค้าดูเเลเรา แม้เเต่อาหารเช้า เค้าก็เป็นคนทำกับข้าวไปให้เรากินที่โรงเรียน เป็นเพราะเราไม่กินข้าวเช้า เค้าจึงทำค่ะ ทุกๆเช้าเราจะไปโรงเรียนพร้อมเค้า โดยการที่เค้าไปรอเราหน้าโรงเรียนเเล้วเดินเข้าไปพร้อมกันค่ะ อาจารย์ทุกๆคนไม่เคยว่าเราเรื่องการมีรักอาจารย์รักเราทั้งคู่เพราะเราทั้งสองคนไม่ทำอะไรที่มันไม่ดีค่ะ เค้าเป็นเด็กวงโยเป็นคนที่เล่นดนตรีเก่งมากส่วนเราก็เป็นเด็กกิจกรรมเป็นนักร้องของโรงเรียนและพ่อแม่เราทั้งสองคนรู้จักกันค่ะและเราสนิทกับพ่อแม่เค้ามากๆ เหมือนกับที่เค้าสนิทกับแม่เรามากๆ ทุกๆครั้งที่เราจะออกไปกินข้าวกับครอบครัวเค้า พ่อแม่เค้าจะโทรมาขออนุญาติแม่เราก่อนเสมอถึงจะไปได้ เวลาเราไปเดินห้างกันเราไม่เคยเดินจับมือกันเหมือนเด็กคนอื่นๆค่ะ เพราะพ่อแม่เค้าเป็นอาจารย์เรื่องความเหมาะสมมักเป็นเรื่องสำคัญ เราทั้งคู่เเคร์เรื่องนี้มากๆค่ะ จึงวางตัวเเบบนี้มาตลอด เด็กในโรงเรียนรู้จักคู่เราเกือบทุกคนค่ะคงเป็นเพราะเราทั้งคู่เป็นเด็กกิจกรรม :]
     
     หลังจากนั้นเราคบกันมาสองปีชีวิตเราก็เปลี่ยนค่ะ เราเป็นคนชอบร้องเพลงเราได้ทำความฝันของตัวเองสำเร็จเราติดรายการประกวดรายหนึ่งเป็นเวทีร้องเพลงที่มีฐานเเฟนคลับและมีคนรู้จักค่อนข้างมากค่ะ หลังจากนั้นชีวิตเราเปลี่ยนค่ะ เราต้องไปเก็บตัวในบ้านหลังนึง เราทั้งคู่ต้องห่างกันค่ะ และเค้าก็ยินดีให้เราได้ทำตามฝันของตัวเอง และในช่วงเวลานั้นเราเเถบไม่มีเวลาได้ คถ เค้าค่ะ คถ แต่เรื่องการทำโชว์อย่างเดียว จนวันนึงในขณะที่เรากำลังอยู่ในกลุ่มเเฟนคลับจำนวนหนึ่งเค้ามาหาเราค่ะ เค้ามาดูเราทุกวีคที่ร้องเพลง และตอนนั้นเป็นช่วงที่เเฟนคลับจะเอาขนมมาให้ และเค้าก็มาค่ะ สิ่งที่เค้ายื่นมาให้เรา คือ ผ้าเช็ดหน้าและกระดาษหนึ่งเเผ่น เราต้องทำเป็นเหมือนไม่รู้จักเค้า เพราะตอนนั้นเเฟนคลับอยู่เยอะค่ะ สายตาเค้าดูเศร้ามากๆ และในขณะที่เรากำลังจะรับผ้าเช็ดหน้า ทีมงานก็พยายามกันตัวเราออกไป แต่เราก็ไม่ได้พูดจากับเค้าสักคำแม้เเต่ยิ้มให้ เรารับผ้าเช็ดหน้านั้นมาเเละเก็บไว้ แต่กระดาษ พี่ทีมงานยึดไปค่ะ เค้าห้ามอ่าน กลัวว่าเรื่องข้างนอกจะรั่วไหลเข้ามาช่วงเก็บตัว เหตุผลที่เค้าให้ผ้าเช็ดหน้าเราเพราะ เราชอบกลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่มผ้าเช็ดหน้าเค้า ทุกครั้งที่เราร้องไห้เค้าก็จะให้ผ้าเช็ดหน้าเค้ามาซับน้ำตาเราเสมอแม้กระทั่งสั่งน้ำมูก 55 :] เค้าไม่เคยใช้ผ้าเช็ดหน้าของตัวเองหรอกค่ะ เค้าเอามาให้เราใช้ แล้วเราจะคืนเค้าในตอนเย็น นึกถึงแล้วก็ยังยิ้มอยู่เลย  หลังจากนั้นเมื่อเราออกมาเมื่อจบรายการ เราก็กลับไปเรียนและกลายเป็นว่าเราต้องทำงานด้วยค่ะ เราจึงไม่มีเวลาเลย บางวันก็ไม่ได้ไปเรียน เรากับเค้าเจอกันน้อยลงคุยกันน้อยลงค่ะ เเละไม่สามารถไปไหนมาไหนด้วยกันได้บ่อยครั้งเหมือนเดิม ไม่สามารถไปดูหนังกินข้าวด้วยกันได้เหมือนเดิม เพราะเเม่เรากลัวว่าคนอื่นจะมองเราทั้งคู่ไม่ดีค่ะ เพราเมื่อตอนประกวดมีคนเอารูปเราสองคนมาเเฉค่ะ ซึ่งเป็นรูปที่เราไม่ได้ทำอะไรเลยเราเเค่ใส่เสื้อคู่เเละยืนข้างกันไม่ได้จับมือเป็นรูปที่เรายืนตรงๆเเละยิ้มแฉ่งกันอยู่สองคนค่ะ  แต่เราทั้งสองคนก็ยังคบกันต่อมาเรื่อยๆนะค่ะ เเต่เค้าก็จะระวังมากขึ้น เค้าวางตัวยิ่งกว่าเราอีกค่ะ เพราะเค้าไม่อยากให้ใครมองเราไม่ดี

    เมื่อวันนึงที่เราต้องเลิกกัน เข้าสู่ช่วง ม.6 เค้าเริ่มสังสรรค์กับเพื่อนมากขึ้นค่ะ เริ่มไปสถานที่บันเทิงต่างๆ ดื่มบ่อยค่ะ เราไม่อยากให้เค้าดื่มหรืออยู่ในสถานที่เเบบนั้นเรารู้สึกว่าเรากลัวเค้าหลงเเสงสีเสียงค่ะ เลยพยายามห้ามเค้า ทุกๆครั้งที่เราห้าม เราก็มักจะทะเลาะกัน เรารับไม่ได้ที่เค้าเป็นแบบนี้ ความจริงมันเป็นเรื่องปรกติมากๆค่ะสำหรับวัยรุ่น แต่เรารับไม่ได้เราไม่อยากให้เค้าไปอยู่ในที่เเบบนั้น และเค้าก็เริ่มไปบ่อยขึ้นค่ะ เราไม่โอเคที่เค้าไปบ่อยๆ เค้าเริ่มให้เวลาเราน้อยลงค่ะ และเราเองก็มีเวลาให้เค้าน้อยเช่นกัน บางทีเราเเทบจะไม่ได้คุยกันเลยค่ะวันวันนึง เราต้องทำงาน เราต้องคิดหลายๆอย่าง มันเหมือนเป็นช่วงปรับตัวเลยทำให้เราทั้งคู่ห่างกันเรื่อยๆ เเละเค้าก็อยากจะอยู่กับเรา เราทะเลาะกันบ่อยมากๆค่ะ เราเริ่มคิดไปถึงว่าช่วงมหาลัยมันจะเป็นยังไง เราคงเจอกันยากขึ้นเค้าคงจะไปสังสรรค์มากขึ้นกว่านี้เค้าอาจจะใช้ชีวิตในมหาลัยแบบสนุกสนานแต่เราจะรับได้มั้ย เค้าเคยมีคนอื่น สองครั้งติดต่อกันค่ะ เราเลยกลัวว่ามันจะเกิดขึ้นอีกในอนาคต และอีกอย่างเราเองก็นิสัยเเย่ เราห้ามเค้ามากเกินไป เราไม่ให้เค้าไปนั่นไปนี่ แต่เราไม่สามารถให้เวลาเค้าได้เลย เราทำดีที่สุดแล้วค่ะ และเค้าก็ไม่สามารถคบกับเราแบบไปไหนมาไหนด้วยกันได้ จนวันนึงมันเกิดคำถามค่ะ ว่าถ้าเราเลิกกับเค้า เค้าอาจจะอิสระมากว่านี้ ไม่ต้องมาคบกับคนที่ต้องมีขอบเขตกฎเกณฑ์และต้องปกปิดสถานะเสมอๆ เราเริ่มคิดว่าเราควรบอกเลิกเค้าค่ะ ให้เค้าไปเจอชีวิตที่ดี เพราะเราพยายามเปลี่ยนความคิดตัวเองที่จะปล่อยให้เค้าได้ไปสนุกสนานบ้างเเต่เราทำไม่ได้ค่ะเพราะเค้าเคยมีคนอื่น เราเลยเลือกที่จะปล่อยมือเค้าเเทนค่ะ ตอนนั้นเราคิดว่า ถ้ามันใช่วันนึงมันต้องกลับมา เราอยากให้เค้าไปใช้ชีวิตของเค้าให้เต็มที่ และเมื่อถึงวันนึงที่รู้สึกพอ เเล้วเราค่อยมาเจอกันใหม่ในอนาคต เรารู้ดีว่าถ้าบอกเลิกไปแล้วเราจะเจ็บมากๆค่ะ แต่เราอยากให้เค้าได้ใช้ชีวิตอิสระในเเบบที่เค้าต้องการบ้าง เราให้เค้าไม่ได้ เราจึงตัดสินใจบอกเลิกเค้าค่ะ
   
    วันนั้นเป็นวันสอบวันสุดท้ายของโรงเรียนเราเรียนจบม.6แล้วและเราคงไม่ได้เจอกันอีก เราตัดสินใจบอกเลิกเค้าวันนั้นค่ะ เราเริ่มห่างเค้าก่อนหน้านี้ค่ะ พอถึงวันนั้น ตอนสอบเสร็จ เราเดินเข้าไปบอกเลิกเค้า  เราบอกเหตุผลกับเค้า เรารักเค้ามากๆเราจึงอยากให้เค้าได้มีความสุขในแบบที่เค้าอยากเป็นอยากให้เค้าอิสระอยากให้เค้าได้คบคนที่ไม่ต้องปกปิดอยากให้เค้าได้รักใครสักคนเต็มที่อยากให้เค้าได้ใช้ชีวิตในแบบที่เค้าต้องการสนุกสนานกับทุกๆอย่าง และวันนึงเมื่อเค้าพอแล้วเราค่อยกลับมาเจอกันในวันนึง เหมือนเค้าจะรู้ว่าเราจะบอกเลิกเค้าวันนี้ เค้าบอกเราว่า รอแปปนึงนะเดี๋ยวมา เราจึงนั่งรอ สักพักเค้าก็วิ่งมา เค้าถือดอกกุหลาบดอกนึงมาให้เราซึ่งเค้าเตรียมไว้เค้าไม่รุ้ว่าวันนี้เราจะตัดสินใจอย่างไร เเต่ดอกกุหลาบนี้เปลี่ยนเเปลงตามการตัดสินใจของเรา ถ้าเราอยู่มันก็จะเหมือนเป็นดอกไม้แห่งรอยยิ้มแต่ถ้าเราไปมันก็จะกลายเป็นดอกไม้ที่ละลึกสำหรับรักครั้งนี้ เค้ารู้ดีว่าเค้ารั้งเราไม่ได้แล้ว เราร้องไห้ทั้งคู่ และ เรายิ้มให้กันค่ะเรา ก่อนเราจะไปเค้าขอเดินไปส่งเราขึ้น taxi หน้าโรงเรียนเหมือนที่เคยทำทุกวัน และก่อนออกจากห้องเรียนเค้าขอกอดเรา เมื่อเรากอดกัน เราทั้งคู่บอกว่า และเราจะพบกันใหม่ในวันนึง เค้าร้องไห้ไม่หยุด เค้าเอาผ้าเช็ดหน้าที่เค้าให้เราทุกวันให้เรามาเก็บไว้ เค้ากับเราเดินออกจากโรงเรียน เค้าส่งเราขึ้นรถ และวันนั้นเป็นวันสุดท้ายที่เราเจอกันค่ะ เรามองเค้าจนลับสายตาเเละเค้าก็ยืนอยู่จนรถเราเคลื่อนไปจนไกล หลังจากนั้นเค้ายังขอให้เรากลับมา เราพยายามตัดใจ เราบอกเค้าแค่ เราทำเพื่อเค้านะ เราบล็อค Line เค้าค่ะ เราพยายามไม่รับรู้เรื่องราวของเค้า เราร้องไห้เเทบทุกวัน เราปากเเข็งกับทุกๆคนว่าเราไม่คิดถึงเค้า เราปากเเข็งกับเเม่ แม่บอกเราว่า ดีแล้วปล่อยเค้าไปเถอะให้เค้าได้ไปใช้ชีวิตของเค้าบ้างอย่าให้เค้ามาจมปรักกับเราเลยถ้ามันใช่วันนึงจะมาพบกันเอง และหลังจากนั้นเป็นสองเดือน เค้ามีเเฟนใหม่ค่ะ เค้าดูรักกันมากเลย เราเสียใจมาก เจ็บมาเลยค่ะ แต่ทำอะไรไม่ได้ เราอยากให้เค้าเป็นแบบนี้เอง เราอยากให้เค้าไปเจอรักที่เค้าจะสามารถรักคนนั้นได้เต็มที่ดูเเลกันได้เต็มที่ เราเองก็ได้เจอกับคนคนนึงที่ดีมากๆเราพยายามคบกับคนที่หน้าตาและฐานะเพื่อทดเเทนความดีที่เค้าเคยมีเราหลอกตัวเองว่ามันจะเเทนกันได้แต่ไม่เลยค่ะคนคนนี้ดูเเลเราไม่ได้ควบคุมเราไม่ได้เค้าไม่ใช่ความสุขของเราเราจึงเลิกกันเราคบกันเเค่สี่เดือน หลังจากนั้นเราก็โสดมาตลอดค่ะ ไม่ได้คบใครอีกเลย มีคนเข้ามาคุยแต่เราไม่รู้สึกอยากคบใครสักคน เราไม่เคยติดต่อกับเค้าอีกเลยค่ะ

   จนวันนึงที่เราอยากโทรไปหาเค้าเพราะวันนั้นเป็นวันปีใหม่ เราโทรไปสวัสดีปีใหม่เค้าค่ะ เราได้ยินเสียงเค้าคำเเรก เค้าถามเราว่าเป็นไงสบายดีมั้ย เหนื่อยมั้ย พอเราได้ยินคำนี้เราร้องไห้ไม่หยุดเลย เราพึ่งรู้ว่าความจริงว่าเราคิดถึงเค้ามากๆและเรายังรักและคิดถึงเค้าอยู่ทุกวันแต่ด้วยเป็นคนใจเเข็งปากแข็งเลยไม่มีอาการใดใดเเสดงให้ใครได้รู้เลย ตอนนั้นเค้าเองก็มีเเฟนอยู่ค่ะ เค้าโทรหาเราเเละขอให้เราคุยแบบไม่คาดหวังอะไรเพราะเค้าไม่สามารถเลิกกับเเฟนคนนี้ได้เพราะผญคนนั้นดีมากๆ เราปฏิเสธที่จะคุย เพราะมันเป็นเรื่องที่ผิดค่ะ เราบอกเค้าว่า ถ้าเราจะกลับมาคุยกันจริงๆ เราจะรอในวันที่เค้าไม่มีใคร เราทั้งคู่ก็ไม่ได้ติดต่อกันอีกหลังจากนั้นสามเดือน จนเค้าเลิกกับเเฟน เราจึงกลับไปคุยกับเค้าค่ะ เเต่เมื่อเรากลับไปเค้ากลับไม่ต้องการเราเเล้ว เค้าบอกว่าเค้าไม่อยากคบกับเราอีกเค้ากลัวเราเสียใจ และเค้าก็กลัวว่าเราจะบอกเลิกเค้าอีก เราบอกว่าให้โอกาสเราได้มั้ย ตอนนี้เรารับได้แล้วถ้าเค้าจะมีชีวิตของเค้าเองเพราะช่วงนั้นใน 1 ปีเป็นช่วงที่เราเจอมรสุมชีวิตเรารับได้ทุกอย่างและเราโตขึ้นและเข้าใจอะไรๆมากขึ้น แต่เค้าปฏิเสธค่ะ เราเลยถามเค้าว่า ยังรักกันอยูมั้ย เค้าบอกว่าเรา ไม่รู้นะว่ายังรักอยู่มั้ย เรารู้สึกเหมือนคนอกหักอีกครั้ง เราจึงถอยออกมาค่ะเพราะรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้แล้ว

  จนวันนึงที่เราทักไปและเค้าบอกว่าเค้าคิดถึงเรา เค้าพูดคุยกับเราเหมือนเดิมเหมือนที่เคยคุย เราจึงถามเค้าว่า ถ้าคิดถึงกันทำไมไม่กลับมาคุยกันเหมือนเดิมหล่ะเราไม่จำเป็นต้องมีสถานะอะไรก็ได้ เค้าบอกว่า เรามาเป็นเพื่อนที่ดูเเลกันมั้ยเค้าอยากดูเเลเรา เค้าบอกเราว่าเค้าไม่อยากกลับไปเพราะ เค้าอยากจะให้ตัวเองมีพร้อมมากกว่านี้ดูเเลเราได้มากกว่านี้ เราจึงบอกเค้าว่า เราไม่ได้ต้องการอะไรเลยเราไม่ได้รักเค้าที่เงินทองหรือชื่อเสียงหรือรูปร่างหน้าตาหรือเพราะเค้าเป็นเดือนมหาลัยเราจึงกลับมาเราเพียงเเต่รักเค้าที่ใจของเค้าเท่านั้น เเละเค้าจึงพูดว่าเค้ากลัวเราบอกเลิก เราเริ่มรู้ว่าเค้าคงไม่อยากกลับมาแล้วจริงๆ คงเพียงเเค่คิดถึงเราเท่านั้นแต่ไม่ได้อยากกลับมา เราเจ็บมากเพราะเรารอเค้า และสุดท้ายเราเลือกที่จะเก็บไว้เเต่ความทรงจำดีดีที่มีอยู่และยอมรับความจริงว่ามันเป็นไปไม่ได้เเล้ว เราบอกเค้าว่าเราจะไม่ติดต่อไปอีก เค้าบอกให้เราเป็นเพื่อนกัน เราไม่สามารถเป็นเพื่อนได้เราจะเป็นเพื่อนเค้าได้ในวันที่เราไม่ได้รักเค้าแล้ว เราไม่ได้เกลียดเค้าไม่เคยเกลียดเลยเต่เเค่ตอนนี้เราไม่สามารถเจอเค้าได้คุยกับเค้าได้เพราะทุกๆความทรงจำดีดีมันจะกลับมาจนทำให้เราคิดถึงเค้าจนทรมาร เราจึงเลือกที่จะไม่ติดต่อเค้าไปอีกเลย และเราบอกเค้าว่า ต่อไปนี้เราจะลืมทุกอย่างไปให้หมดและเราไม่มีทางกลับไปหาเค้าอีกและเราสองคนไม่ควรติดต่อกันอีกเลย เค้าบอกเราและโกรธเราที่เราจะลืมทุกอย่างเค้าบอกว่าใช่สิมันไม่สำคัญกับเราใช่มั้ย มันสำคัญสำคัญมากจนทำร้ายตัวเอง ที่เราพูดเราไม่สามารถทำได้เพียงเเต่เราไม่อยากให้เค้ามาบอกคิดถึงเราหรือพูดคุยเรื่องราวเก่าๆหรือรื้อฟื้นความจำเพราะเค้าอาจจะสนุกที่ได้พูดคุยแต่ในขณะนั้นน้ำตาของเรามันไหลออกมาอย่างทรมาร