เป็นความทรงจำที่สุดแสนประทับใจ

ในวันที่พวกเราต่างกอดคอกันร้องไห้ ไม่อยากเป็นหนี้ชั่วลูกชั่วหลาน
ในวันที่พวกเราพร้อมใจกันออกมา ประกาศเจตจำนงค์ ว่าเราจะไม่ขึ้นรถไฟความเร็วสูง ถ้ารัฐบาลนี้สร้างได้ เราก็จะไม่ใช้
ผมจำได้ เพื่อนร่วมอุดมการคนหนึ่ง
ถึงกลับ ยอมเสียสละ ท้ายรถตัวเอง แปะสติ๊กเกอร์ ต้านสองล้านล้าน ไม่เอาหนี้ชั่วโคตร
ผมเห็นแล้วน้ำตาไหลพลาก
พี่น้องร่วมอุดมการวันนั้น ไม่ว่าจะเดินไปไหน เราก็เห็นกันละกัน  บนฟุตบาท นกหวีดห้อยคอ
บนถนน แดดร้อนๆ  ในห้าง ในตลาด แม้แต่ วินมอเตอร์ไซด์
ยังจำได้ไม่เคยลืมเลือน

บ้านเมืองเรา มีรถไฟกี่ความเร็ว มีใครทราบไหมครับ แล้วจะเอารถไฟความเร็วสูงมาทำไม ในเมื่อมันมีอยุ่แล้ว
ไม่ว่าจะเป็น
รถด่วนสปรินเตอร์
รถด่วนพิเศษ
รถเร็ว136
ขบวนรถด่วนพิเศษดีเซลราง

มีทั้งรถเร็ว รถด่วน จะเอาอะไรกันอีก
ขาดแต่ก็รถความเร็วปานกลางนี่แหละยังไม่มี

รถไฟของยิ่งลักษณ์ ความเร็วสูง ตื่นตีห้า นั่งจากเชียงใหม่ ถึง กรุงเทพ เจ็ดโมง  
มันทำให้คนต่างจังหวัด เฮโรกันเข้ามาในกรุงเทพ ในเวลาเดียวกัน กรุงเทพก็แออัด  
เวลาเลิกงาน คนก็นั่งรถไฟกลับต่างจังหวัดกัน กรุงเทพตอนเย็นก็ โหลงเหลง
มันดีตรงไหน คนกรุงเทพ ก็เหงาไปอีก
แล้วพอคนย้ายไปอยู่ ต่างจังหวัดกัน รถที่เคยติด ที่พวกเราอุตสาห์ อนุรักษ์กันไว้อย่างยาวนา ก็พลอยได้รับผลกระทบไปด้วย ถนนก็จะโล่งเกินไป
ควันพิษที่พวกเรา ชอบสูดดม ก็จะน้อยลง ทำให้พวกเรา ปอดสะอาดเกินไป ไม่มีภูมิต้านทานมะเร็ง

สู้รถไฟความเร็วปานกลางก็ไม่ได้ นั่งจากบ้านตีห้ามาถึง กรุงเทพ 9 โมงเช้า
ลดปัญหาการทะลักเข้ามาใน กทม ตอนเช้าได้  
อีกอย่าง มันไม่ค่อยเร็วมากแหละดี คนจะได้ไม่แย่งกันใช้ ใช้แต่น้อยๆ แต่ใช้นานๆ
ที่ต้องใช้งบประมาณมากกว่า ต้องโทษรัฐบาลชุดที่แล้ว เพราะในสภาวะรัฐบาลประชาธิปไตย เวลากู้จะกู้ในดอกเบี้ยที่ต่ำกว่า
แต่รัฐบาลไม่ยอมทำรถไฟความเร็วปานกลาง พอพวกเราล้มรัฐบาลนั้นไปได้ จะมาทำเอง ก็แย่เลยเห็นไหม ต้องกู้ดอกแพง ถ้ารัฐบาลที่แล้วเชื่อพวกเรา
ก็คงไม่ต้องมากูเแพงแบบนี้