ผมเลิกกับแฟนมาสักพักใหญ่ๆละครับ แต่ยังคุยกันแบบเพื่อน บางทีผมก็คิดจะกลับไปคบแต่บางทีก็ไม่อยากกลับไปคบ และผมเองยังคงคาใจเพราะสาเหตุที่เลิกกันนี้ผมยังงงไม่หายเลย คือเท่าที่จำได้ช่วงหลังๆมาเธอชอบเงียบใส่ ถามอะไรก็ไม่ค่อยตอบ ถามว่างอนอะไรเธอก็ตอบแค่ขอเวลาอยู่เงียบๆสักพักเพราะก็ไม่รู้ว่าเป็นอะไร เค้าบอกรู้สึกแค่ว่าผมไม่ใช่สำหรับเค้าแล้ว แต่ที่ผ่านมาเค้ายังทำดีต่อผมตลอดจนวันสุดท้ายที่เธองอนผม ผมนึกว่าคงงอนไม่นาน แต่กลายเป็นผิดกับทุกครั้งเลย(เรางอนกันประมาณ 4-5 ครั้งได้ถ้านับไม่ผิดจากที่คบมาเกือบปี) ใจนึงผมเองก็อยากลืมไปซะ เพราะผมคุยด้วยเหตุผลแล้วแต่เธอไม่มีเหตุผลเลย ก็คิดนะว่าขืนคบไปก็ไม่รอดเอาสักวัน แต่ใจนึงผมก็คิดว่าคนเรามันคงไม่มีคู่รักไหนไม่เคยงอนกันมั้ง ช่วงปีแรกน่าจะเป็นช่วงที่เรียนรู้นิสัยกันป่ะ สิ่งที่ผมทำผิดไม่ได้เป็นเรื่องที่แก้ไม่ได้แบบนิสัยสันดานอะไรพวกนั้น เลิกกันเพราะเรื่องความชอบไม่ตรงกันและผมเดาใจเธอไม่ออกว่าควรทำยังไงเวลาเธอซื้อของให้ มันง่ายไปไหมที่จะเลิกกัน หรือเธอแค่โกรธผมเลยคิดไปว่าผมไม่ใช่แล้วเลยพยายามตัดใจและอยากเลิกขึ้นมา แต่คนเราถ้าใช้หัวใจตัวเองตัดสินไปทุกเรื่อง(เอาแต่ใจว่างั้น)โดยไม่มีความอดทนและเหตุผลเลย ก็คงไม่มีใครได้ใช้ชีวิตคู่กันไปจนแก่เฒ่าหรอก ผมคิดแบบนี้ เพราะถ้าผมใช้หัวใจตัดสินเธอนะ ผมคงไม่คุยกับเธอตั้งแต่แรกแล้วเพราะผมไม่ได้ชอบคณะที่เธอเรียนสักเท่าไหร่ ขอไม่บอกละกันครับว่าคณะอะไร แต่ผมก็ลองเปิดใจดู อ้อ....อีกสาเหตุนึงคือเธอมีประสบการณ์ไม่ค่อยดีเกี่ยวกับความรักมาพอสมควรเลยกลัวว่าถ้าคบมาแค่นี้คือรู้สึกไม่ใช่ก็คือไม่ใช่หรือเปล่า

ตกลงสาเหตุที่เลิกกันคืออะไร แล้วยังสามารถกลับไปคบกันได้ไหม

ปล.ผมพิมพ์อะไรทำให้งงก็ขอโทษด้วยนะครับ ดึกแล้วแต่ก็ยังคิดมากไม่หาย