วันนี้ไปบ้านคนที่กำลังคุยๆกันอยู่ (ขอเรียกว่าพี่) เพราะพ่อแม่เขาอยากเจอเรา (จริงๆเคยเจอกันแล้ว เคยพาท่านเที่ยวในฐานะรุ่นน้องคนสนิทของลูกชายตอนอยู่ต่างประเทศ ตอนนั้นพี่เขาไม่ว่างเลยให้เราช่วยดูพ่อแม่เขาวันหนึ่ง) ตอนไปบ้านเขา บรรยากาศดีมาก พ่อแม่พี่เขาต้อนรับเราดี ดูอบอุ่น บ้านเขามีพี่น้องสามคน ผู้ชายหมดเลย พี่ที่เราคุยอยู่เป็นคนโต จากอายุเลยกลายเป็นว่าเราเป็นน้องคนเล็ก รู้สึกว่าทุกคนให้ความสำคัญกับเรา เหมือนโดนโอ๋ ท่านบอกไม่มีลูกสาว มีกี่คนๆเป็นผู้ชายหมด ถ้ามีเราเป็นลูกสาวด้วยอีกคนก็จะดีมากๆ คือ...เรารู้สึกเกรงใจ และรู้สึกว่าต้องทำตัวดีดีกับพี่คนนี้ เพราะบ้านเขาดีกับเราจริงๆ
โดยส่วนตัว ตัวเราเองเป็นคนที่เข้ากับผู้ใหญ่ได้ค่อนข้างดีค่ะ แต่เวลาเจอคำถามกดดันๆก็มีอึ้งๆบ้าง วันนี้แม่พี่เขาถามว่านี่คบกันเป็นแฟนแล้วใช่ไหม? อยากให้ลูกชายแต่งงานแล้ว (พี่เขาอายุ 35 ปีแล้วในขณะที่เราอายุ 28 ค่ะ) เราได้แต่ยิ้มๆหัวเราะแล้วตอบว่ายังค่ะ ท่านก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่ก็เปรยๆว่าน่าจะคบกันได้แล้ว ลูกชายท่านไปขลุกอยู่บ้านเราบ่อยกว่ากลับบ้านตัวเองเสียอีก ท่านพูดขำๆแต่เราจึ้ก ไม่รู้เราคิดมากเกินไปไหม (จริงๆพี่เขาอยู่คอนโดใกล้กับที่ทำงานค่ะ แต่ตอนมีเวลาว่างก็จะแวะมาเยี่ยมพ่อแม่เรา ญาติเราบ่อยๆ) ตอนนี้เราเลยกังวล ไม่รู้ที่เป็นอยู่นี่มันดีหรือไม่ดี? พ่อพี่เขาบ่นแม่เขาว่าอย่าไปคาดคั้นเด็กๆ แต่เรารู้สึกได้ว่าทางบ้านเขาเองก็คาดหวัง ด้วยอายุ เรารู้ว่าเขาอายุมากแล้วล่ะ แต่เรายังไม่แน่ใจ คือเราคุยๆกับเขาไม่เท่าไร จะให้เป็นแฟนกันเลยมันก็ดูไม่ใช่...
เราอยากให้ทุกอย่างค่อยเป็นค่อยไป แต่เราก็เข้าใจนะ ด้วยอายุเขา คงถึงเวลาเป็นฝั่งเป็นฝา แต่เราไม่พร้อม ด้วยอย่างแรก...เราเพิ่งเลิกกันกับแฟนเก่าไม่นาน บอกตรงๆเรายังไม่ถึงขนาดตัดใจได้เบ็ดเสร็จเด็ดขาด พี่คนที่คุยๆอยู่เขาก็รู้ (เราไม่เคยปิดบังเขานะคะ) ซึ่งเขาก็เข้าใจระดับหนึ่ง เราคุยกันว่าเราไม่มีทางกลับไปคบกับแฟนเก่าแล้ว แต่จะให้เราเปลี่ยนปุปปับ เราเองก็ไม่ใช่คนแบบนั้น แต่ ณ ตอนนี้เราให้ความสนิทสนมกับเขาในฐานะผู้ชายคนหนึ่งที่ดูๆกันอยู่มากที่สุด ซึ่งเขาก็โอเค...ไม่ได้คาดคั้น แต่เรารู้ว่าวันนี้เขาเองก็อึดอัด คงโดนผู้ใหญ่เร่งๆมั้ง... อย่างที่ 2 จริงอยู่ที่เรารู้จักกับพี่เขามานาน แต่เราก็ยังไม่แน่ใจที่จะคบ สำหรับเรา การคบใครสักคนเป็นแฟน เราคิดมากค่ะ ต้องดูนิสัย ดูสิ่งแวดล้อม ถ้าเรามองว่าจูนกันไม่ได้นี่เราก็ไม่ล่ะ เราไม่ฝืน เป็นพี่น้องกันดีกว่า เราเองไม่ใช่คนเปิดมากมายอะไร ยิ่งเราเคยผิดหวังเรื่องความรัก มันก็ไม่อยากเสี่ยงจะเจ็บอีก และเขาเองก็มีภารกิจมาก งานเขาก็หนัก เอาเป็นว่าเรายังอยู่ในช่วงเรียนรู้การใช้ชีวิตของกันและกัน ก่อนหน้านี้เขาจีบเรา เราก็ไม่ได้โฟกัสไปที่เขามากเท่าตอนนี้...
เรารู้สึกโดนกดดัน...เฮ้อ ทำยังไงดี? เราจะค่อยเป็นค่อยไปกับผู้ชายคนนี้ได้ไหม? เรียนรู้ไปเรื่อยๆได้ไหม? หรือมันถึงจุดที่ต้องตัดสินใจ? เราและเขาอายุมากเกินไป เกินกว่าที่จะเรียนรู้กันไปเรื่อยๆให้แน่ใจก่อนเหรอ? เฮ้อออ...
รู้สึกว่ากำลังโดนพ่อแม่ของคนที่ดูๆอยู่ กดดันเรื่องอายุของลูกท่านเกี่ยวกับการคบหา...ไม่รู้ว่าคิดไปเองไหม? เฮ้ออ...
โดยส่วนตัว ตัวเราเองเป็นคนที่เข้ากับผู้ใหญ่ได้ค่อนข้างดีค่ะ แต่เวลาเจอคำถามกดดันๆก็มีอึ้งๆบ้าง วันนี้แม่พี่เขาถามว่านี่คบกันเป็นแฟนแล้วใช่ไหม? อยากให้ลูกชายแต่งงานแล้ว (พี่เขาอายุ 35 ปีแล้วในขณะที่เราอายุ 28 ค่ะ) เราได้แต่ยิ้มๆหัวเราะแล้วตอบว่ายังค่ะ ท่านก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่ก็เปรยๆว่าน่าจะคบกันได้แล้ว ลูกชายท่านไปขลุกอยู่บ้านเราบ่อยกว่ากลับบ้านตัวเองเสียอีก ท่านพูดขำๆแต่เราจึ้ก ไม่รู้เราคิดมากเกินไปไหม (จริงๆพี่เขาอยู่คอนโดใกล้กับที่ทำงานค่ะ แต่ตอนมีเวลาว่างก็จะแวะมาเยี่ยมพ่อแม่เรา ญาติเราบ่อยๆ) ตอนนี้เราเลยกังวล ไม่รู้ที่เป็นอยู่นี่มันดีหรือไม่ดี? พ่อพี่เขาบ่นแม่เขาว่าอย่าไปคาดคั้นเด็กๆ แต่เรารู้สึกได้ว่าทางบ้านเขาเองก็คาดหวัง ด้วยอายุ เรารู้ว่าเขาอายุมากแล้วล่ะ แต่เรายังไม่แน่ใจ คือเราคุยๆกับเขาไม่เท่าไร จะให้เป็นแฟนกันเลยมันก็ดูไม่ใช่...
เราอยากให้ทุกอย่างค่อยเป็นค่อยไป แต่เราก็เข้าใจนะ ด้วยอายุเขา คงถึงเวลาเป็นฝั่งเป็นฝา แต่เราไม่พร้อม ด้วยอย่างแรก...เราเพิ่งเลิกกันกับแฟนเก่าไม่นาน บอกตรงๆเรายังไม่ถึงขนาดตัดใจได้เบ็ดเสร็จเด็ดขาด พี่คนที่คุยๆอยู่เขาก็รู้ (เราไม่เคยปิดบังเขานะคะ) ซึ่งเขาก็เข้าใจระดับหนึ่ง เราคุยกันว่าเราไม่มีทางกลับไปคบกับแฟนเก่าแล้ว แต่จะให้เราเปลี่ยนปุปปับ เราเองก็ไม่ใช่คนแบบนั้น แต่ ณ ตอนนี้เราให้ความสนิทสนมกับเขาในฐานะผู้ชายคนหนึ่งที่ดูๆกันอยู่มากที่สุด ซึ่งเขาก็โอเค...ไม่ได้คาดคั้น แต่เรารู้ว่าวันนี้เขาเองก็อึดอัด คงโดนผู้ใหญ่เร่งๆมั้ง... อย่างที่ 2 จริงอยู่ที่เรารู้จักกับพี่เขามานาน แต่เราก็ยังไม่แน่ใจที่จะคบ สำหรับเรา การคบใครสักคนเป็นแฟน เราคิดมากค่ะ ต้องดูนิสัย ดูสิ่งแวดล้อม ถ้าเรามองว่าจูนกันไม่ได้นี่เราก็ไม่ล่ะ เราไม่ฝืน เป็นพี่น้องกันดีกว่า เราเองไม่ใช่คนเปิดมากมายอะไร ยิ่งเราเคยผิดหวังเรื่องความรัก มันก็ไม่อยากเสี่ยงจะเจ็บอีก และเขาเองก็มีภารกิจมาก งานเขาก็หนัก เอาเป็นว่าเรายังอยู่ในช่วงเรียนรู้การใช้ชีวิตของกันและกัน ก่อนหน้านี้เขาจีบเรา เราก็ไม่ได้โฟกัสไปที่เขามากเท่าตอนนี้...
เรารู้สึกโดนกดดัน...เฮ้อ ทำยังไงดี? เราจะค่อยเป็นค่อยไปกับผู้ชายคนนี้ได้ไหม? เรียนรู้ไปเรื่อยๆได้ไหม? หรือมันถึงจุดที่ต้องตัดสินใจ? เราและเขาอายุมากเกินไป เกินกว่าที่จะเรียนรู้กันไปเรื่อยๆให้แน่ใจก่อนเหรอ? เฮ้อออ...