วันนี้เราไปเล่นสงกรานต์ที่สยามมาค่ะ
บรรยากาศนี่ครึกครื้นมากๆ บริเวณฟุตบาทแทบจะไม่มีที่เดิน
เราไปกับคุณพ่อและน้องๆ และนัดกับเพื่อนที่นั่น
เรานัดกับคุณพ่อไว้ว่า สี่โมงครึ่งเราจะมาเจอที่มาบุญครอง

ปรากฎว่า สี่โมงยี่สิบเรายังไปไม่ถึงไหนเลย
ทางที่สั้นที่สุดคือ ตัดเข้าสยามสแควร์ ซึ่งมีงานในนั้น
ต้องต่อแถวนานมาก โอเคข้ามไปค่ะ ไม่เกี่ยวกับเรื่อง 5555

ระหว่างนั้น เราหยิบไอเทมอันตรายออกมา โทรศัพท์ค่ะ
เรากำลังจะโทรไปบอกคุณพ่อว่า กำลังไปแล้ว อาจจะช้าหน่อย
แต่โทรไม่ติด อ้าว ข้ามไป 5555 ซักพักคุณพ่อโทรกลับมาค่ะ
เรานี่รีบหยิบด้วยความไวแสง กลัวคุณพ่อจะคิดว่าเราไปโดนฉุดที่ไหน ธรรมดาล่ะเนอะ คนเป็นพ่อเป็นแม่ก็เป็นห่วงเป็นธรรมดาอะ 55555

เราเดินไปคุยไปประมาณครึ่งนาทีในบริเวณเซฟโซน
คือบนทางเท้าหน้าพาราก้อน ที่มีคนไปนั่งกินข้าวหรืออะไรทำนองนั้น
คนอื่นเห็นเราคุยโทรศัพท์ก็ไม่ฉีดใส่ ไม่สาดน้ำ
เราก็พยายามเปิดหน้าโทรศัพท์ให้คนเห็นว่า อย่านะ ฉันไม่พร้อมเล่น

แต่ในเสี้ยววินาทีนั้น มีเด็กคนนึงโผล่ออกมา
ฮีอายุประมาณ6-7ขวบ และเล็งกระบอกปืนมาทางเรา
เรายื่นมือไปเป็นเชิงปรามๆ ชี้ไปที่โทรศัพท์ สื่อว่า กรูคุยอยู่ อย่าฉีด
ฮีไม่ฟังค่ะ ฮีกระหน่ำยิงเล็งหน้าเราด้วยความเร็วสามสิบนัดต่อวิ ฟีลประหนึ่งพลแม่นปืนจากสมรภูมิอิรัก น้ำเข้าปากหูตาหน้าจมูก
หัวเราเหมือนไปจุ่มถังระเบิด แต่เรายังพยายามปกป้องโทรศัพท์ค่ะ
จะเดินเลี่ยงก็ไม่ได้อีก ติดฝูงชนมากมาย

ทันใดนั้นเราเหลือบไปเห็นแม่ของน้องพลแม่นปืนที่ยืนอยู่ข้างหลัง
นางกำลังขำกับการกระทำอันไร้เดียงสาของลูกน้อย
โอเคค่ะเรามาปรับทัศนคติกันนะคะ
อิชั้นเข้าใจว่าเด็กมันวัยกำลังซน น้องเราก็อายุพอๆกัน
แต่ในฐานะคนควบคุมดูแล ก็ควรจะห้ามปรามลูกนะคะ
เรามองนางแวบนึง ก่อนจะแง้มหน้าโทรศัพท์ให้นางเห็น

แต่!! นางไม่เตือนค่ะ
ขำกิ๊กกั๊กกับการกระทำของลูกน้อย
นี่คือเวลาไม่ถึงหนึ่งนาทีนะคะขอย้ำ เราได้แต่รีบวางมือถือ
มองหน้าน้องด้วยแววตานางยักษ์และรอยยิ้มอำมหิต
ก่อนจะเดินเลี่ยงไปด้วยความอาลัยสภาพโทรศัพท์
พร้อมกับที่แม่และน้องเดินสวนไป

ขอร้องนะคะ คุณพ่อคุณแม่ ควรจะช่วยเตือนลูกๆ
ว่าเออ พี่คนนี้เค้าไม่เล่นนะอย่าฉีดนะคะลูก
ไม่ใช่ว่า พี่เมนส์มาค่ะ .. สาด
พี่ไปทำงานค่ะ .. สาด
พี่คุยโทรศัพท์ค่ะอย่าค่ะ .. สาด

สุขสันต์วันสงกรานต์ค่ะทุกคน