เข้าใจว่าความรักพอนานๆเข้ามันก็เริ่มอิ่มตัว ตอนนี้เราบอกตรงๆว่าไม่ได้รู้สึกอะไรกับสามีเลย เขาเหมือนกลายเป็นเพื่อนสนิทของเรามากกว่าสามี เรื่องเซ็กซ์ไม่มีเข้ามาเกี่ยวเพราะเราไม่มีอะไรกันนานมากเเล้ว พูดกันถ้าไม่ใช่เรื่องเงินก็เรื่องลูก ไปเที่ยวนอกบ้านครั้งสุดท้ายด้วยกันเมื่อไหร่จำไม่ได้ ชีวิตเขามันมีแต่งานๆๆๆๆ ชีวิตเราก็มีแต่ลูกๆๆๆๆ เขากลับมาจากทำงาน ก็หลับเป็นตายด้วยความเหนื่อย หลายๆครั้งที่เรานอนพูดอยู่คนเดียวเพราะคิดว่าเขาฟังอยู่ พยายามปรับตัวเข้าหากัน แต่ดูเหมือนช่องวางที่กั้นไว้ มันเริ่มห่างไกลออกไปทุกที

ปัญหาเรื่องแม่เขาก็ยังเคลียร์กันไม่จบ อุตส่าห์ย้ายหนีกันออกมา แต่แม่สามีก็ยังไปพูดยุเเยงตะแคงรั่ว ให้ญาติๆและคนอื่นๆมองเราไม่ดี กะจะไม่ให้เรามีที่ยืนในสังคมเลย จนบางทีเรารู้สึกเหนื่อย อยู่กันไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น เรื่อยๆเฉื่อยๆ แถมยังมีเรื่องนู้นเรื่องนี้มากวนใจไม่หยุด ตอนนี้เราสับสน งงๆกับชีวิต จำไม่ได้เลยว่าหัวใจเต้นแรงเพราะมีความสุขครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ เหมือนชีวิตมันขาดหายอะไรไปสักอย่าง เราจะเลือกให้ทุกอย่างมันเป็นแบบนี้ หรือเราจะแยกกันดีคะ