เราอายุ30 คบกับสามีและแต่งงาน 9 ปี มีลูก1คน อายุ 2ขวบ ก่อนมีลูกต่างคนต่างทำงานต่างคนต่างมอบความสุขและสิ่งดีๆให้กัน พาไปเที่ยว กินของที่เราชอบไกลแค่ไหนก้ไปชื้อให้ได้ แต่หลังมีลูก สามีทำงานคนเดียวเราเลี้ยงลูกเอง24ชั่วโมง ทั้งทำหน้าที่แม่และเมียอย่างดีที่สุด งานบ้านทุกอย่างเราทำหมด สามีหาเงินอย่างเดียวจริงๆนะคะ ใน1วันของเขา ตื่นนอนอาบน้ำแปรงฟัน เปลี่ยนชุดไปทำงาน เลิกงานถึงบ้าน นอนเล่นมือถือ และไม่เคยเล่นกับลูกให้ลูกเอาของเล่นมาเล่นข้างๆแต่ในมือพ่อเล่นมือถือ เราคุยกันเรื่องนี้หลายรอบมากเลยค่ะ ว่าอย่าเล่นมือถือเยอะให้แบ่งเวลาเล่นกับลูกบ้างลูกชายจะได้เล่นแบบลูกผู้ชาย เล่นกับแม่ลูกเบื่อแล้ว แต่สุดท้ายแล้วเราก้จบด้วยการทะเลาะกันทุกที เขาก้พูดว่างั้นก้ไปหางานทำเองแล้วกันจะได้รู้ว่าทำงานเหนื่อยเป้นยังไง พอเราคิดอยากจะขายของแต่เขาก้บอกไม่มีเงินทุนให้คือถ้าสามีไม่ให้ทุนแล้วจะขายของได้ไง จะออกไปหางานทำก้บอกไม่มีใครดูแลลูก เราก้เลยบอกเขาว่าถ้าออกไปทำงานช่วงที่คุณอยู่กับลูก2คนห้ามให้ดูแต่มือถือนะเขาก้โกรธบอกว่างั้นก้เลี้ยงเองเลย (สามีเป้นครูค่ะช่วงนี้wfh ที่บ้าน)แต่เวลางานเราไม่รบกวนเขาเลยนะเล่นกับลูกเงียบๆ และงานบ้านทุกอย่างเราจัดการทำเองหมด สิ่งที่สามีเปลี่ยนไปคือ ไม่สนใจลูกเพราะบอกว่าเหนื่อย ไม่สนใจเราเหมือนแต่ก่อนแต่ไม่เป้นไรเราก้เบื่อเขาเหมือนกันเพราะการที่เราร้องขอหรือพูดช้ำๆเรื่องเดิมๆเราก้เบื่อ เป็นธรรมดาที่รักกันนานขนาดนี้จะไม่เบื่อ ต่อให้เขาไม่รักเราแต่เราก่อยากให้ชีวิตคู่ของเราเดินไปด้วยกันเพื่อลูก เรื่องมีคนอื่นคงไม่น่าจะมีตลอดที่เราคบกันมาไม่เคยมีเรื่องแบบนี้เลยค่ะ เขาบอกว่าเราอ้วน ตัวเหม็น ไม่เข้าใกล้ เขาก้เหม็นเหมือนกันแต่เราไม่กล้าพูด ทุกอย่างมีทั้งถูกและผิดแต่เรื่องแบบนี้อาจจะเป้นเรื่องเล็กน้อย แต่เราต้องอดทนเพื่อลูกไช่ไหมคะ บางทีก้กอดลูกร้องไห้เพื่อปลอบใจถ้ารู้ว่ามีลูกแล้วจะเป้นแบบนี้สู้ไม่มีเสียดีว่าลูกจะได้ไม่ต้องมารับรู้เรื่องอะไรๆแบบนี้ เราไม่มีเงินเก็บเลยจะไปไหนก้ไม่ได้ กลัวลูกลำบาก ใจจริงอยากถอนคนละก้าวเพื่อย้อนไปมองสิ่งที่บกพร่อง แต่กลัวลูกเสียใจ