สวัสดีค่ะ เพิ่งตั้งกระทู้ครั้งแรกนะคะ
ยืมล็อกอินเพื่อนมา หากผิดพลาดประการใดขออภัยด้วยนะคะ

คือเรื่องของเรื่องคือ
ก่อนหน้านี้เราเคยมีแฟนคนนึงค่ะ คือระหว่างที่คบกับกันเค้าเองก็ดีกับเรามาตลอด
คือเราเป็นคนอารมเอาแต่ใจ (นิสัยแทบจะเหมือนหมีในเพจ คนอะไรเป็นแฟนหมี แทบทุกอย่างเลย55555)
แต่จะมีอยู่อย่างนึงที่เราไม่ค่อยชอบใจเค้า คือ เค้าไม่ค่อยแสดงว่าหวงเราค่ะ

เค้ามักจะตามใจเราตลอดไม่ขัดไม่โวยอะไรเลย
แต่เรากลับชอบหึงเค้าไม่เข้าเรื่อง เพราะอย่างงี้พอเราเห็นว่าเค้าไม่ค่อยหึงเหมือนที่เราหึง
เราเลยคิดมโนไป ว่าเค้าไม่รักเราอย่างงั้นอย่างงี้
แล้วก็อีกเรื่องคือ เรารู้ว่าเค้ายังติดต่อแฟนเก่าอยู่ ถึงเค้าจะบอกว่าในฐานะเพื่อนแต่เราก็ระแวงมาก
เคยทะเลาะเรื่องเราบอกให้เค้าลงรูปคู่ของเราให้แฟนเก่าเค้าดู แต่เค้าไม่ยอมลง

และสองเรื่องนี้ เลยกลายเป็นปัญหาใหญ่ จนในที่สุดก็เลิกกันค่ะ โดยที่เราเป็นคนบอกเลิกเอง
เอาจริงๆเราแอบหวังนะคะว่าเค้าจะง้อ แต่อย่างที่คนอื่นบอกค่ะ คำว่าเลิกกันไม่ควรเอามาใช้พร่ำเพรื่อ
เค้าปล่อยให้เราไปง่ายๆ โดยให้เหตุผลว่า ถ้าเราอยู่กับเค้าแล้วไม่มีความสุข เค้าก็ไม่อยากจะยื้อเราไว้

เพราะตอนเลิกกัน เราบอกเค้าไปว่า เราทนมาตลอดเวลาอยู่กับเค้า (จริงๆก็ทนแค่บางเรื่องแหล่ะค่ะ แต่ดันปากเสียพูดไปแบบนั้น)
จนในที่สุดเราก็เลิกกัน

ตอนแรกก็อยู่ได้นะคะ แต่พอผ่านไปสักพัก เราก็คิดได้ว่าขาดเค้าไม่ได้เลย
คิดถึงเค้ามาก เพราะมาคิดๆดูแล้ว เราเองก็ชอบงี่เง่าเอาแต่ใจ คงไม่มีใครทนเราได้เท่าเค้าแล้ว
เราเลยง้อเค้าไปค่ะ ง้อแบบไม่รักษาศักดิ์ศรีตัวเองเลย ตอนนั้นเราคิดแค่ว่า อยากให้เค้ากลับมา

ทั้งโทรหา ไลน์หา แต่เค้าไม่ตอบอะไรเลยค่ะ ไม่รับโทรศัพท์ไม่ตอบไลน์
ถึงมีรับสายบ้าง แต่ฟังแล้วรู้เลยค่ะว่าน้ำเสียงเค้าเปลี่ยนไป พูดเหมือนจะตัดบทตลอดเวลา

ยอมรับนะคะว่าช่วงนั้นเมาทุกวัน แล้วก็ร้องไห้ทุกวัน
เคยร้องไห้ทั้งคืนจนหลับ ตื่นมาเห็นเค้าไม่ตอบไลน์ก็ร้องไห้ต่อ ไปเรียนตาบวมตลอด (เราเรียนมหาลัยค่ะ)

จนวันนึง เค้าบอกกับเราว่า ที่เค้าไม่คุยกับเราเลย เพราะเค้าเองก็เจ็บ
เค้าถามเราว่าเห็นเค้าเป็นตัวอะไร คิดจะทิ้งก็ทิ้ง คิดจะมาก็มา ไม่คิดเหรอว่าเค้าจะรู้สึกไง

ยอมรับนะคะว่าเราผิดจริง
อารมตอนนั้นคือ จะว่ายังไงก็ได้ ยอมรับผิดทุกอย่าง
สัญญาว่าจะเปลี่ยนตัวเอง ไม่งี่เง่า จะทำให้ดีขึ้น ขอแค่เค้ากลับมา

เราเลยถามเค้าว่า จะมีวันที่จะกลับไปเป็นเหมือนเดิมมั้ย
เค้าบอกแต่ว่า เค้าไม่รู้

เราลองปรึกษากับคนใกล้ตัว ปรึกษาเพื่อน ทุกคนต่างลงความเห็นว่า เค้าคงหมดรักแล้ว
ถ้ารักกันจริง เค้าต้องยอมให้อภัย เพราะคนเราย่อมให้อภัยกับคนที่เรารักเสมอ

จนมีครั้งนึงที่เราตัดสินใจแล้วว่าจะตัดใจเด็ดขาด
คือเรานัดเค้า ให้มาเจอกันที่ร้านๆนึง นัดบ่ายโมง
เค้าบอกว่า เค้ามีธุระไม่รู้จะเสร้จทันรึเปล่า แต่เราดื้อดึงว่า เรารอได้

นั่งรอจนสองทุ่ม เลยลองโทรหาเค้า เค้าบอกว่า ใกล้เสร้จแล้ว กำลังออกมาแล้ว
เราเลยคิดว่า รอมาถึงขนาดนี้รอมาอีกนึดนึงคงไม่เป็นไร
จนสี่ทุ่มครึ่ง เค้ายังไม่มา เราเลยโทรหาเค้าอีกรอบ
เค้ารับสายเสียงงัวเงีย ถามว่ากี่โมงแล้ว
เราก็บอกไปสี่ทุ่มครึ่ง เค้ากลับบอกมาว่า ขอโทษนะ กะว่าจะกลับบ้านมานอนสักงีบ แล้วค่อยออกไปหา

ตอนนั้นเราตัดสายแล้วปล่อยโฮกลางร้านเลย ความรู้สึกตอนนั้นคือตันมาก
ได้แต่คิดในใจว่า คนเราถ้าสำคัญจริง ต่อให้ง่วงแค่ไหนก็ต้องมาหาก่อนสิทั้งๆที่รู้ว่ารออยู่

หลังจากนั้นเราเลยพยายามไม่ทักไป ไม่สนใจ คือคิดจริงๆแล้วล่ะว่ายังไงเค้าคงไม่กลับมา
จนเราได้เจอคนใหม่

อาจจะเพราะคนใหม่นี่เข้ามาตอนเรากำลังเฮิร์ทพอดี
คือก่อนหน้านี้ก็มีคนเข้ามานะแต่เราก็ไม่ได้เปิดใจเพราะรอคนเก่า แต่ตอนนี้คือคิดได้ว่าเราไม่ควรปิดตัวเองเพราะคนๆนึงที่ไม่สนใจเรา
เราเลยลองเปิดใจ
ซึ่งคนใหม่เค้าก็ดีนะคะ เป็นคนร่าเริง แต่ติดตรงที่เค้าไม่ค่อยตามใจเราเหมือนคนเก่า (เราชอบงี่เง่า)
เค้าจะชอบพูดด้วยเหตุผล ซึ่งบางครั้งเราก็อารมเสียที่เค้าชอบขัดใจ
แต่เค้าเป็นคนที่ขี้หวงระดับนึง เลยทำให้เรารู้สึกดีว่ามีคนมาคอยหวงค่อยห่วง

เราเลยเก็บบคนเก่าไว้ในใจ แต่ไม่คิดจะลบออกนะคะ เพราะเค้าก็ดี
แล้วระหว่างที่อยู่ด้วยกันเราก็มีความสุขมาก ยอมรับนะคะว่าคุยกับคนใหม่แต่ใจก็ยังแอบรอคนเก่าลึกๆ

จนวันนึงเราก็คบกับคนใหม่

บอกตามตรงว่าที่ตัดสินใจแบบนีเป็นความคิดที่เลวมาก เพราะเราคิดแค่ว่า
ถ้าเราคบคนใหม่ คงลืมคนเก่าได้

แต่ก็ทำให้ลืมได้นะคะ แค่บางช่วง พอกลับบ้านมาอยู่คนเดียว ก็ยังนึกถึงคนเก่าอยู่ดี

จนวันนึง อยู่ๆแฟนเก่าทักมาค่ะ ว่าเค้ารู้เรื่องที่เรามีคนใหม่แล้ว ยินดีด้วยนะ ขอให้มีความสุขมากๆ
คงไม่ได้ดูแลแล้วให้ดูแลตัวเองด้วย
ตอนนั้นเราเองก็แอบหวั่นไหวค่ะ แต่ก็คิดว่า เราเลือกแบบนี้แล้ว เค้าเองก็ไม่ได้รักเราแล้ว เราก็ไม่ควรรอเค้า
เราเลยขอบคุณเค้าไปค่ะ

แต่พอหลายวันผ่านมา อยู่ดีๆแฟนเก่าก็โทรมา ร้องไห้ฟูมฟาย(เมา)
แล้วบอกว่า เค้ารักเรามาก เค้ารักเราจริงๆ แต่เพราะเค้าไม่ดีใช่มั้ย เราถึงมีคนใหม่
ตอนนั้นทำอะไรไม่ถูกค่ะ ยอมรับเลยว่าตอนนั้นแคร์แฟนเก่ามาก

จนมีเผลอคิดในใจนะคะ ว่าถ้าเค้ากลับมา เราก็คงเลือกเค้า
แต่ว่าส่วนเหตุและผลในสมองก็แย้งมาว่า แล้วแฟนใหม่ล่ะ?
เราจะทำเค้าเสียใจโดยที่เค้าไม่เคยรู้เรื่องอะไรเลยเหรอ
บอกเลยว่ากับแฟนใหม่เราก็ชอบเค้านะคะ แต่ไม่ได้รักเท่าแฟนเก่า

แต่เราคิดว่า เพราะความผูกพันธ์เราคงจะรักเค้าเอง

ตอนแรกก่อนหน้านี้เรากำลังตัดใจแล้วไปได้ดีเลย แต่พอแฟนเก่ามาพูดแบบนี้เราเลยลังเลมากค่ะ
แต่แฟนเก่าเค้าก็บอกนะคะ ว่าเค้าคงกลับไปไม่ได้หรอก เพราะเรามีคนใหม่แล้ว
ปล่อยให้เค้าเป็นแบบนี้ไปแหละ แล้วเค้าจะพยายามไม่มารบกวนแบบนั้นอีก?

ตอนนี้เราก็สับสนมาก แฟนใหม่ยังไม่รู้เรื่องอะไร แล้วเราก็คิดว่าแฟนเก่าคงไม่กลับมา

เอาตรงๆที่เราไม่ยอมปล่อยแฟนใหม่ เพราะเรากลัวจะไม่เหลือใคร ถ้าเกิดแฟนเก่าไม่กลับมา
แต่ที่ไม่ยอมตัดใจจากแฟนเก่าสักทีก็เพราะว่า เราก็หวังลึกๆว่าเค้าจะกลับมา?

เรารู้นะคะว่ามันเป็นความคิดโง่ๆที่เห็นแก่ตัว แต่เราก็ไม่รู้จะทำไงดี
เพื่อนๆเราบอกว่าให้เราตัดแฟนเก่าออก ให้เราคิดถึงตอนที่เราขอร้องอ้อนวอนให้เค้ากลับมา ทำไมเค้าไม่กลับมา (ตอนนั้นใช้คำว่าขอร้องอ้อนวอนจริงๆ)
แต่พอเราปรึกษาแม่เรา แม่เราบอกว่า เพราะตอนนั้นเราเอาแต่ใจจริงๆ บอกเลิกเค้าไป แล้วก็ขอให้เค้ากลับมา แล้วอยู่ๆก็มีแฟนใหม่ เค้าคงคิดว่าเธอมองเค้าเป็นตัวตลก

เราเลยอยากจะปรึกษาเพื่อนๆค่ะ
ถ้าพิมพ์ตกๆหล่นๆก็ขอโทดด้วยนะคะ