_{เราอะมีแฟนคนนึงซึ่งเราอะม.5แล้วตัวผู้ชายอะม.6ซึ่งเขาก็นิสัยดีทำดีกับเราดูแลกันตลอดซึ่งเราคบกันมาเป็นเวลาประมาณ6-7เดือนแล้วก็เลยเลิกทางกันไปแต่ก็ยังติดต่อหากันตลอดโดยไม่ได้มีสถานะอะไรเลย จนมาวันนึงเราเองก็พึ่งจะรู้ว่าผู้ชายคนนี้แอบคุยกับเพื่อนผู้หญิงของผู้ชายคนนี้มาตลอด2-3เดือนก่อนเราจะเลิกกัน ตอนนั้นเราเองก็เสียใจมากๆเหมือนกันเลยไปถามว่าทำไมถึงปล่อยให้เราดูโง่ขนาดนี้และก็ทะเลาะกันเรื่อยมาเราอยู่ในความสัมพันธ์ที่ไม่ได้เป็นอะไรกันเลย แต่ยังไปเจอกันได้คุยกันได้ ซึ่งในระยะเวลาที่เราเลิกกันไปเขาเองก็ค่อนข้างที่จะหึงหวงเราและไม่อยากให้เราไปยุ่งกับใครและเราก็ค่อนข้างที่จะหึงหวงเขาเลยด้วย เรารู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเขารู้ว่าเขาคุยกับใครบ้างคุยกับคนไหนบ้างแต่เราก็ทำอะไรไม่ได้เหมือนกันเพราะว่าเวลาที่เราทะเลาะกันเขาก็จะมาพูดว่าเราไม่ได้มีสถานะที่ชัดเจนทำนองว่าก็เราไม่ได้เป็นอะไรกันและจะมาหึงหวงทำไม เขาก็พูดทำนองนี้เราเองก็ยิ่งเสียใจไปอีก แต่เราก็ยังยอมเขาและคุยกับเขาเรื่อยมาแต่ก็ทะเลาะกันเรื่องเพื่อนผู้หญิงของผู้ชายคนนี้มาโดยตลอด3 เดือนจนเราเริ่มทนไม่ไหวแล้วเลยบอกเลิกคุยกันไปแต่เขาก็ยังง้อแล้วก็ยังยื้อเราอยู่เราก็เลยยอมคุยต่อจนปิดเทอม(ซึ่งจะบอกก่อนว่าโรงเรียนที่เราทั้งคู่อยู่นั้นเป็นโรงเรียนประจำที่ค่อนข้างที่จะเคร่งเรื่องกฎของโรงเรียน)แล้วในขณะนั้นที่ปิดเทอมเราเองก็กลับบ้านแล้วตัวผู้ชายยังต้องอยู่ติว o-net ต่อ เราเองก็เข้าใจนะและคอยตามเขาตลอด และก็เราก็โทรคุยกันทุกคืนคาสายกันทุกคืนหลังจากที่เขาเริ่มติวมา จนมีอยู่คืนนึงเขาบอกว่าเขาง่วงมากแต่น้ำเสียงยังดูไม่ง่วงเลย ซึ่งเราเองก็ไม่ใช่คนที่งี่เง่าเอาแต่ใจขนาดนั้นเลยปล่อยให้เขาไปพักผ่อน ซึ่งหลังจากคืนนั้นเขาก็เริ่มจะไม่คาสายกับเรามากขึ้น จนหลังจากเขาสอบ o-net เสร็จเขาเองก็กลับบ้านของเขาไปแล้วก็เราก็มาหากัน แล้วเราก็คุยกันมาระยะหนึ่งจนประมาณต้นเดือนเมษายนเราก็เลิกคุยกันไปแล้วเราเองก็ยังเสียใจอยู่ จนตอนเปิดเทอมม 6 เราเองก็เริ่มที่จะคุยกับผู้ชายคนอื่นมากขึ้นซึ่งนิสัยเราอะก็เริ่มไปเหมือนกับผู้ชายคนก่อนหน้านี้เราเริ่มที่จะอารมณ์เสียง่ายแล้วเราก็สนิทกับเพื่อนผู้ชายในห้องคนนึงด้วยสนิทกันมากๆ จนเราเริ่มกลับมาคิดว่าเราอ่ะนิสัยเหมือนเขาเลยคุยกับอีกคนแต่ว่าก็ยังอยู่กับเพื่อนตัวเองด้วยจนเราอ่ะไปคบกับผู้ชายคนนึงแล้วซึ่งเขาเอาแต่ใจมากแล้วก็ขี้โมโหง่ายด้วยความสัมพันธ์นี้เราคุยกันมา 3 เดือนเราก็ทะเลาะกันทุกวันเลยเพราะแค่เรื่องเราอ่ะไม่ยอมให้ร่างกายให้เขาก็เลยทะเลาะกันตลอด3 เดือนแล้วเราก็บอกเลิกเขาไป หลังจากเลิกกับคนนี้ไปก็ครึ่งปีแล้ว เราเองก็มาพิจารณาตัวเองว่าาทำไมตัวเองถึงเป็นแบบนี้ไปได้} 

เราเลยคิดว่าเราอะเริ่มเปลี่ยนไปตั้งแต่คบกับผู้ชายคนนี้แน่นอนเลย(รุ่นพี่ม.6อย่างที่เล่าไปข้างบน)และที่คบกับคนที่ผ่านๆมาก็แค่อยากหาใครที่มาเติมเติมเราให้เหมือนกับรุ่นพี่คนนี้แต่ก็ไม่เคยมีใครที่อบอุ่นเท่ารุ่นพี่คนนี้เลย ตอนนี้เราเองก็ไม่ได้ไปคุยกับใครไม่ได้มีคนคุยใหม่
และความรู้สึกเราตอนนี้ก็เหมือนจะยังคิดถึงรุ่นพี่คนนี้ ยังโหยหาคนที่เหมือนกันกับรุ่นพี่อยู่ ซึ่งในขณะนี้รุ่นพี่ก็ได้เริ่มต้นใหม่กับคนอื่นไปนานแล้ว เราเองก็ดีใจที่ได้เห็นเขามีความสุขกับคนอื่นแต่เราเองก็เจ็บใจมากๆเหมือนกัน
เราอะมีเรื่องให้เครียดให้คิดเยอะแยะเต็มไปหมดบวกกับเรื่อครอบครัวอีก ปัญหาเกี่ยวกับการนอนอีก นอนไม่หลับ รู้สึกนอนไม่เต็มที่ทั้งๆที่นอนมาทั้งวันละ กินข้าวก็น้อยลงทุกวันจากมื้ออาหารที่เราชอบมากๆก็ยังไม่อยากอาหารมากขึ้น รู้สึกจิตตกมากๆแต่ไม่เคยเลยที่จะร้องให้ออกมา
ซึ่งตอนนี้เราเองก็คิดว่านอนไม่ได้ละเลยอยากจะไปหาซื้อยานอนหลับมากินแต่ก็กลับว่าถ้ากินไปแล้วเราอาจจะไม่กลับมาแล้วหล่ะ เราอยากไปพบจิตแพทย์จริงๆแต่เราก็ไม่ชอบที่จะเล่าเรื่องตัวเองให้คนอื่นฟังเท่าไหร่เลย 

อยากขอความเห็นจากทุกคนว่าเราควรทำยังไงต่อดี เราอยากได้คำแนะนำจริงๆค่ะ สำหรับคนที่มารับฟังเรื่องของเราก็ขอคำแนะนำดีๆและขออย่าให้มีใครคิดว่ามันเป็นเรื่องไร้สาระของเด็กเลยนะคะ ขอบคุณค่ะ🤕