สวัสดีค่ะทุกๆท่านในพันทิปดิฉันมีเรื่องอยากระบายค่ะ
อย่างที่ตั้งกระทู้หัวข้อค่ะดิฉันอายุ20ปีกำลังศึกษาอยู่ในระดับอุดมศึกษาการเรียนของดิฉันไม่ค่อยจะดีนักค่ะแต่ก็ไม่ได้แปลกใจอะไรกับผลที่ได้แต่ละครั้งของการสอบค่ะเพราะอะไรนั่นหรือคะอื้อคือเพราะดิฉันตามองไม่ค่อยเห็นค่ะดิฉันเป็นโรคที่ทางการแพทย์เรียกว่าจอประสาทตาเสื่อมเป็นมาตั้งแต่เกิดค่ะตอนเด็กๆเราก็คิดว่าทุกคนคงจะเป็นเหมือนเราทุกคนก็คือมองไม่ชัดค่ะมารู้ตัวว่าตัวเองไม่เหมือนคนอื่นตอนประถมค่ะมีเพื่อนมาล้อค่ะว่าตาเหล่เราก็ร้องไห้ไปบอกพ่อแม่ค่ะพ่อกับแม่เราก็ไปหาหมอจนรู้ว่าตาเรามีปัญหาที่ระบบประสาทจะมองเห็นภาพไม่ชัดและจะค่อยๆมืดลงไปเรื่อยๆแต่เราก็ไม่เชื่อหมอค่ะว่าตาเราจะบอดเพราะเรายังเด็กเราคิดว่าถ้ารักษาไปเรื่อยๆก็คงหายแต่ไม่ใช่อย่างที่เราคิดเลยเพราะเรารักษามาแทบทุกอย่างทั้งโรงพยาบาลรัฐหรือเอกชนจักษุแพทย์ยืนยันว่ายังไม่มีวิธีรักษาเราหมดหนทางจนไปพึ่งพิธีกรรมทางไสยศาสตร์แต่ก็เหมือนาเดิมค่ะเราเคยคิดท้อใจจนอยากตายหลายครั้งคิดน้อยใจตัวเองทำไมไม่เหมือนคนอื่นเค้าแต่พอจะทำอะไรแต่ละครั้งภาพพ่อกับแม่ก็จะตีขึ้นมาจนเราไม่กล้าที่จะฆ่าตัวตายคนรอบตัวเพื่อนครูแฟนหรือแม้แต่ที่เราทำงานก็คิดว่าเราแค่ตาเหล่ค่ะทุกคนจะหัวเราะเราจะแกล้งเราล้อเราสารพัดแต่เราไม่เคยบอกใครค่ะว่าตาเรากำลังมืดลงไปทุกทีที่เรามาโพสในพันทิปเพราะอยากสอบถามและขอกำลังใจค่ะว่าถ้าต่อไปเรามองไม่เห็นเราจะทำอย่างไรดีเราจะใช้ชีวิตยังไง

ปล.อิจฉาทุกคนที่มีดวงตาที่งดงามดวงตาเป็นหน้าต่างของหัวใจแล้วเราจะได้มีโอกาสใช้ไหม