เรารู้สึกว่าตัวเองปัญญาอ่อน เพราะเราอยากมีลูก อยากมาก เราอยากเป็นแม่แบบคนอื่นๆเขาที่พร้อมแล้วทั้งทางด้านร่างกาย อายุ และด้านการเงิน เราแต่งงานแล้วเมื่อต้นปีที่ผ่านมานี่เอง แต่เรามีไม่ได้ค่ะ

'เพราะเรากลัวการหลับนอนกับสามีตัวเอง'

เราไม่สามารถผ่านคืนแรกของการแต่งงานไปได้ รวมถึงหลังจากนั้นด้วย เพราะมันเจ็บมาก เจ็บจนร้องไห้แบบน้ำตาไหลพราก จนแฟนสงสารต้องหยุด จนทำให้ชีวิตหลังการแต่งงานหมาดๆนี่เป็นความล้มเหลว เป็นความผิดหวัง ไม่มีความสุขเหมือนที่เคยคาดคิดเอาไว้ ทุกครั้งที่ตั้งใจร่วมหลับนอนกันมันจะต้องลงท้ายด้วยความเครียด

แฟนยังไม่เคยล่วงล้ำเข้ามาภายในได้เลยเพราะมันดันไม่เข้า เราเจ็บตั้งแต่ปากทางเข้าแล้ว เจ็บจนคิดว่าชาตินี้เราคงซิงจนกระทั่งตายแน่ๆ เจล น้ำมัน หรืออะไรที่เขาว่าดีว่าเด็ด ว่าลื่นหัวแตก เราก็ไปลองซื้อมาใช้ แต่ไม่ได้ช่วยเลย จนตอนนี้เราหลอนกลิ่นของเจลหล่อลื่นไปเลย

ทุกครั้งที่เพื่อนๆแฟนกับเพื่อนเราถามว่าเมื่อไหร่มีลูก ก็ได้แต่ยิ้มแหยๆ ทุกครั้งที่เจอรายการหรือโฆษณาที่มีเด็กน้อย
แล้วแฟนนั่งอยู่ด้วยเราต้องรีบบิดช่องหนีแบบเนียนๆ เพราะตอนนี้ คำว่าเด็กมันกระแทกใจพวกเรามาก ใครจะเชื่อว่าตั้งแต่แต่งงานกันมาก็สองเดือนกว่าแล้ว เรากับเขายังไม่ถึงไหนกันเลย อยู่กันเหมือนไม่ใช่คู่แต่งงานใหม่แบบข้าวใหม่ปลามัน แต่มันเหมือนเพื่อนกันมากกว่า

ปัญหาคือเราค่ะ เราเจ็บ เราเกร็ง แฟนสงสาร หยุด วนลูปแบบอินฟินิตี้ สงสารแฟนมากกว่าสิ่งใดๆทั้งหมดเพราะเขาก็อายุมากแล้ว อยากหยุดวังวนแบบนี้ซักที เราควรไปหาจิตแพทย์ดีไหมคะเราจะได้เลิกกลัวเป็นบ้าแบบนี้ซักที

อยากระบายค่ะอยากระบาย T^T