ภาพเปิดตอนนี้

ใครทีมคนน้องคงร้องไห้น้ำตาเป็นสายเลือดแน่ๆ...




ต่อจากตอนที่แล้ว พระเอกกับคนน้องก็ประคองกันแบบสามแขนสามขากลับบ้านมาจนได้ โดยคนน้องช่วยโกหกกลบเกลื่อนเรื่องที่พระเอกไปนอนกกคนพี่ด้วย พ่อแม่เลยไม่สงสัย

ประคองกันขึ้นชั้นบนเสร็จ พระเอกก็หันมาขอบคุณคนน้องที่ช่วยกลบเกลื่อนให้ แต่คนน้องไม่ตอบกลับ เดินกลับเข้าห้องตัวเองไปแล้วปิดประตูโดยไม่พูดอะไรแม้แต่คำเดียว พระเอกเลยได้แต่ยืนอึ้งกับท่าทีเย็นชาของคนน้อง พร้อมกับนึกไปถึงเหตุการณ์เมื่อครู่หลังจากพระเอกสารภาพความจริง


โดยหลังจากพระเอกสารภาพความจริงกับคนน้องแล้ว คนน้องก็ถามพระเอกว่าแล้วจากนี้ไปจะทำยังไง (เพราะคนน้องคิดว่าในเมื่อเป็นพี่น้องกันแม้จะในทางกฎหมาย ก็ไม่น่าจะแต่งงานกันได้) พระเอกก็ตอบว่าตัวเองลองเช็คข้อมูลมาหลายๆ ทางแล้ว เลยได้รู้ว่าถึงตามกฎหมายจะถือเป็นพี่น้องกัน ถ้าต่างฝ่ายต่างเป็นลูกติดของพ่อกับแม่ ก็สามารถแต่งงานกันได้ และบอกคนน้องด้วยสายตาจริงจังว่าตัวเองตั้งใจจะใช้ชีวิตร่วมกับคนพี่จริงๆ

เห็นพระเอกเอาจริงแบบนั้น คนน้องก็พูดอะไรไม่ออก ได้แต่นั่งนิ่งอยู่แบบนั้น ก่อนจะโถมเข้าหาพระเอกทั้งน้ำตา บอกว่าขอครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้าย แล้วจูบพระเอกอย่างดูดดื่มท่ามกลางสายฝนและน้ำตาที่อาบแก้ม




หลังจากนั้นก็ประคองกันกลับมาบ้าน แล้วกลับไปต่อที่ฉากแรกของเรื่อง คนน้องก็กลับเข้าห้องไปเปลี่ยนเสื้ออาบน้ำตามปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ใจในยังซึมจากอาการรักร้าวไม่หาย

ภาพความหลังกับพระเอกลอยมาในหัวเป็นสาย ก่อนที่คนน้องจะกลั้นความอาดูรไว้ไม่อยู่ ปล่อยให้ไหลไปพร้อมกับน้ำตาที่รินหลั่งอีกรอบในที่สุด




เช้าวันรุ่งขึ้น พระเอกตื่นมาเจอคนน้องนั่งกินข้าวอยู่ในห้องกินข้าว คนน้องเห็นพระเอกเดินมาก็พูดจาทักทายเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

หลังกินข้าวกันเสร็จก็เตรียมตัวไปโรงเรียนกัน ระหว่างทางพระเอกก็พยายามชวนคุย แต่ก็ได้คำตอบมาแบบถามคำตอบคำเท่านั้น


เดินกันไปได้พักหนึ่ง อยู่ๆ คนน้องก็หันมาพูดกับพระเอกด้วยสีหน้าเรียบเฉยแต่จริงจังว่า

"ชั้นตัดสินใจแล้ว...ว่าจะเกลียดนายนับแต่วันนี้เป็นต้นไป"










เอาแล้วไงคนน้อง เล่นโยนระเบิดลูกใหญ่ลงมาแบบฟ้าผ่ากลางแดดเลย

แต่ก็พอเข้าใจความรู้สึกว่า "ถ้ารักไม่ได้ ก็ต้องเกลียดเท่านั้น" อยู่ละนะ

แต่ก็ดีกว่าเป็นแบบยัยหัวทองที่ตามตื๊ออาจารย์นั่นละนะ -3-


รอดูตอนหน้าแฮะว่างานนี้เอายังไงกันต่อไป