สวัสดีค่ะเพื่อนๆชาวพันทิพ เนื่องจากตอนนี้เราสบสนความรู้สึกตัวเองมากเลย
อยากให้เพื่อนๆมาช่วยกันแสดงความเห็น หรือแชร์ประสบการณ์ตัวเองค่ะ
จากตามบทความทั่วไป มักจะบอกเสมอๆว่า ถ้ารักคืออยากเห็นคนๆนั้นมีความสุข แต่ถ้าชอบก็คือเขาคือความสุขของเรา
แต่ในความรู้สึกของฉันแล้ว มันแทบแยกกันไม่ออกเลย เรื่องราวของฉันมีอยู่ว่า . .
ฉันได้เจอผู้ชายคนนึงแล้วรู้สึกถูกใจตั้งแต่แรกเจอ หลังจากนั้นเราก็ผ่านกันไปมาอยู่เป็นปีๆ จนกระทั่งวันนึงฉันมีโอกาสได้รู้จักเขา
เขาเป็นคนที่ไม่ตรงสเป็กฉันเลย แล้วเป็นคนที่ต่างจากแฟนเก่าทุกๆคนของฉันราวฟ้ากับดิน เค้าเป็นน่ารัก คุยง่าย ขี้เป็นห่วง และมีความเป็นผู้ใหญ่สุดๆ
ด้วยความที่ฉันชอบเขาเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ทำให้พอมาเจอความน่ารักแบบนี้ก็ยื่งหลงหนักไปอีกหลายเท่าตัว5555
ยกตัวอย่าง . . สมมติฉันไปเที่ยวกลางคืน แฟนเก่าขอฉันจะไปด้วยตลอดไม่ก็ห้ามไม่ให้ฉันไปจนทะเลาะกันบ่อยๆ
แต่เขาคนนี้ จะไม่ห้ามฉันแบบตรงๆ แต่จะถามและหาเหตุผลมาทำให้ฉันนิ่งคิดได้เช่น ไปแล้วมันสนุกมากเลยหรอ ถ้าไม่ไปจะดีกว่าไหม
เวลาไปเที่ยวไม่สงสารคนที่เค้าเป็นห่วงเลยหรอ รู้เปล่ากินเหล้าไม่น่ารักเลยนะ ถ้าเมาแล้วชับรถจะโกรธนะ อยู่หอคุยกันดีกว่าสนุกว่าไปกินเมาตั้งเยอะ
รู้เปล่าเดี๋ยวนี้เธอเที่ยวบ่อยเรารอเราต้องหลับตีสองทุกวันเลย เป็นต้น
เค้าจะเป็นคนที่พูดจาดีและน่ารักมากๆ ทำให้หลายๆครั้งฉันยอมเช็ดมาสคาราาที่เพิ่งทาเสร็จแล้วเปลี่ยนชุดนอนคุยกับเขา555
เราคุยกันมาตลอดเกือบ2เดือนแล้ว เค้าทำให้ทุกๆวันของฉันมีความสุขมากๆ จนฉันคิดว่า ฉันไม่ได้แค่ชอบแล้ว แต่มันคือความรัก
จนกระทั่ง!! เมื่อคืนนี้แฟนเก่าของฉันโทรมาแล้วคุยกันราว2ชม. เราคุยกันด้วยไม่ยอมกัน ทำเป็นว่าไม่รู้สึกอะไรต่อกัน ทั้งๆที่ลึกๆฉันอยากกลับไปพร้อมเขา
แฟนเก่าฉันแสดงความเป็นห่วงทุกอย่าง เตือนฉันเป็น10ๆเรื่อง ฉันรู้สึกกลับมาอบอุ่นกับคำว่าเราอีกครั้ง จนฉันลืมตอบแชทผช.ที่ฉันเสียสนิทเลย
.
ตอนนี้ฉันมั่นใจมากว่า ฉันยังรักแฟนเก่าอยู่แน่ๆ แต่ว่าสับสนกับความรู้สึกที่ผ่านมากับผช.คนที่ฉันชอบว่าจริงๆแล้วฉันแค่ชอบเขาสินะ
หรือว่าเป็นความรักกันแน่ T.T