ตรงตัวครับ
ขอเรียกผู้หญิงคนนั้นว่าเขานะครับ ไม่ชอบใช้คำว่าเทอ
ผมแอบชอบคนๆนึงอยู่ครับ เขาพึ่งย้ายมาใหม่ ตอนแรกผมก็ไม่อะไรหรอกครับ แต่มีอยู่วันนึงเขาทักไลนผมมา(ไม่รู้เอามาจากใหน) เขาชวนผมคุยธรรมดาๆครับ ผมก็คุยกับเขาแบบเพื่อน แล้วตอนนั้นก็มีค่ายครับ เราอยู่กลุ่มเดียวกัน อยู่ด้วยกัน5วัน4คืน(มีคนอื่นอยู่ด้วยนะครับ) แต่เนื่องจากเราอยู่ห้องเดียวกันเลยจะอยู่ด้วยกันบ่อยกว่าอยู่กับคนอื่น เราช่วยกันทำงานทุกอย่างจนผ่านมา หลังจากนั้นผมก็เริ่มรู้สึกชอบเขาขึ้นมา ตอนนั้นผมยังไม่แน่ใจครับ แต่เขาไม่ชอบให้ใครไปชมเขาว่าน่ารัก แต่ผมไม่รู้แล้วดันไปชมเขาไป ผมโดนเขาเมิน ไม่คุยด้วยนานเลยครับ หลังจากนั้นพอเวลาผ่านไปก็เริ่มคุยกันอีกทีแล้วก็สนิทกันเรื่อยๆครับ พอปิดเทอมครั้งแรก เขาบอกว่าไปชอบรุ่นพี่คนนึง(ผมขอบอกเลยว่าเขาม่อมาก จีบมันทุกคนที่น่ารัก) ตอนนั้นผมอึ้งไปเลยครับ ตอบอะไรไม่ถูกเลย ได้แต่ เออๆอืมๆไป พอผมตอบแบบนั้นไปได้ไม่นาน เขาเริ่มเงียบแล้วก็บอกมาว่า"เป็นไร ทำไมตอบแบบนี้ กุรู้สึกผิดนะ" พอผมเห็นประโยคนี้เท่านั้นแหละ ผมรีบโทรไปหาเลย แล้วก็ได้รู้ว่าเขารู้สึกผิดจริงๆเพราะเขาร้องไห้อยู่ ตอนนั้นแหละครับผมก็ได้บอกความจริงกับเขาไปว่าผมชอบเขา หลังจากนั้นเราก็เริ่มคุยกันน้อยลง เพราะผมกลัว กลัวว่าถ้ารักเขาเข้ามากกว่านี้คงจะมีแต่เจ็บ แต่พอเปิดเทอมมาเราก็คุยกันปกติ ทุกอย่างเริ่มดีขึ้นเพราะเขาก็รู้ว่ารุ่นพี่ที่เขาไปชอบเป็นคนยังไง ผมกับเขาก็คุยกันมากขึ้นอีกครั้ง แล้วก็กลายเป็นเพื่อนสนิทที่คุยกันได้ทุกเรื่องอีกครั้งทั้งๆที่ผมยังรักเขาอยู่และเขาก็รู้ว่าผมรักเขาอยู่ เราก็ทะเลาะกันบ่อยอยู่ด้วยเหตุที่ว่าไม่เข้าใจกัน(ยังไม่ได้คบกันนะครับ แต่คล้ายๆ) แต่ทุกครั้งหลังจากที่เราทะเลาะกันและทำความเข้าใจกัน ผมรู้สึกว่าผมยิ่งรักเขาเข้าไปใหญ่ และต่อมาเป็นครั้งนึงที่ผมว่าผมพลาดมาก ในตอนนั้นเขาบอกผมว่าอาจจะต้องย้ายที่เรียนเพราะแม่อยากให้ย้าย ตอนนั้นผมรู้สึกแย่มากๆ แต่ผมก็ยังคุยกับเขาอยู่ แต่ทุกครั้งที่ผมคุยกับเขา ผมจะร้องไห้ มันเป็นแบบนั้นอยู่ประมาณ2อาทิตครับ และในระหว่างนั้นก็เป็นช่วงกีฬาสี ผมพยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุด จนถึงวันสุดท้ายก่อนจะเริ่มงาน เขาเดินออกนอกห้องไปโดยที่ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ตอนนั้นผมตามเขาไปเพื่อที่จะช่วยปลอบใจเขา แต่เขาบอกว่าอยากอยู่คนเดียว แล้วผมก็ยังดึงดันที่จะอยู่กับเขาแล้วพาเขากลับห้องจนเขารำคาน ตอนนั้นผมรู้สึกแย่มากครับที่เผลอทำแบบนั้นไป พอตอนเย็นผมก็ไปขอโทษเขา เขาก็ยอมคืนดีครับ พอวันต่อมา เขาก็บอกกับผมว่า ไม่ต้องย้ายแล้วนะ จะเรียนพิเศษเอาแทน ตอนนั้นผมดีใจมากๆครับ ผมดีใจที่จะได้อยู่กับเขาต่อ หลังจากนั้นเราเหมือนคบกันจริงๆ คุยกันตลอด พูดหวานๆใส่กันได้เรื่อยๆทั้งๆที่ไม่ได้คบกัน พอมาไม่กี่วันมานี้แหละครับ เขามาบอกว่าแม่เขาบังคับให้ย้ายแบบกระทันหัน แต่คราวนี้ผมกลับไม่รู้สึกเสียใจอะไรมาก(เหมือนตัวเองบรรลุแล้ว555) ก็คุยกับเขาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น และวันนี้ก็เป็นวันเปิดเทอมของเขาครับ เขาย้ายไปกับเพื่อนของเขาอีกคนหนึ่ง(ผมก็สนิทด้วยครับ) แต่คราวนี้ผมกลับรู้สึกงงๆกับตัวเองว่า จริงๆผมรู้สึกยังไงกับเขากันแน่ แต่ในตอนนี้ที่ผมรู้สึกคือ ผมดีใจและรู้สึกดีทุกครั้งที่ได้คุยกับเขา
อยากรู้ว่าผมควรทำยังไงดีครับ ควรขอเป็นแฟนไปเลยหรือว่าเป็นแบบนี้ต่อไป
ปล.เขาเป็นเพื่อนสนิทของผมจากทั้งหมด3คนครับ(ทั้ง3คนย้ายออกหมดเลย555)
คนที่แอบชอบกลายมาเป็นเพื่อนสนิท(ยังชอบอยู่)
ขอเรียกผู้หญิงคนนั้นว่าเขานะครับ ไม่ชอบใช้คำว่าเทอ
ผมแอบชอบคนๆนึงอยู่ครับ เขาพึ่งย้ายมาใหม่ ตอนแรกผมก็ไม่อะไรหรอกครับ แต่มีอยู่วันนึงเขาทักไลนผมมา(ไม่รู้เอามาจากใหน) เขาชวนผมคุยธรรมดาๆครับ ผมก็คุยกับเขาแบบเพื่อน แล้วตอนนั้นก็มีค่ายครับ เราอยู่กลุ่มเดียวกัน อยู่ด้วยกัน5วัน4คืน(มีคนอื่นอยู่ด้วยนะครับ) แต่เนื่องจากเราอยู่ห้องเดียวกันเลยจะอยู่ด้วยกันบ่อยกว่าอยู่กับคนอื่น เราช่วยกันทำงานทุกอย่างจนผ่านมา หลังจากนั้นผมก็เริ่มรู้สึกชอบเขาขึ้นมา ตอนนั้นผมยังไม่แน่ใจครับ แต่เขาไม่ชอบให้ใครไปชมเขาว่าน่ารัก แต่ผมไม่รู้แล้วดันไปชมเขาไป ผมโดนเขาเมิน ไม่คุยด้วยนานเลยครับ หลังจากนั้นพอเวลาผ่านไปก็เริ่มคุยกันอีกทีแล้วก็สนิทกันเรื่อยๆครับ พอปิดเทอมครั้งแรก เขาบอกว่าไปชอบรุ่นพี่คนนึง(ผมขอบอกเลยว่าเขาม่อมาก จีบมันทุกคนที่น่ารัก) ตอนนั้นผมอึ้งไปเลยครับ ตอบอะไรไม่ถูกเลย ได้แต่ เออๆอืมๆไป พอผมตอบแบบนั้นไปได้ไม่นาน เขาเริ่มเงียบแล้วก็บอกมาว่า"เป็นไร ทำไมตอบแบบนี้ กุรู้สึกผิดนะ" พอผมเห็นประโยคนี้เท่านั้นแหละ ผมรีบโทรไปหาเลย แล้วก็ได้รู้ว่าเขารู้สึกผิดจริงๆเพราะเขาร้องไห้อยู่ ตอนนั้นแหละครับผมก็ได้บอกความจริงกับเขาไปว่าผมชอบเขา หลังจากนั้นเราก็เริ่มคุยกันน้อยลง เพราะผมกลัว กลัวว่าถ้ารักเขาเข้ามากกว่านี้คงจะมีแต่เจ็บ แต่พอเปิดเทอมมาเราก็คุยกันปกติ ทุกอย่างเริ่มดีขึ้นเพราะเขาก็รู้ว่ารุ่นพี่ที่เขาไปชอบเป็นคนยังไง ผมกับเขาก็คุยกันมากขึ้นอีกครั้ง แล้วก็กลายเป็นเพื่อนสนิทที่คุยกันได้ทุกเรื่องอีกครั้งทั้งๆที่ผมยังรักเขาอยู่และเขาก็รู้ว่าผมรักเขาอยู่ เราก็ทะเลาะกันบ่อยอยู่ด้วยเหตุที่ว่าไม่เข้าใจกัน(ยังไม่ได้คบกันนะครับ แต่คล้ายๆ) แต่ทุกครั้งหลังจากที่เราทะเลาะกันและทำความเข้าใจกัน ผมรู้สึกว่าผมยิ่งรักเขาเข้าไปใหญ่ และต่อมาเป็นครั้งนึงที่ผมว่าผมพลาดมาก ในตอนนั้นเขาบอกผมว่าอาจจะต้องย้ายที่เรียนเพราะแม่อยากให้ย้าย ตอนนั้นผมรู้สึกแย่มากๆ แต่ผมก็ยังคุยกับเขาอยู่ แต่ทุกครั้งที่ผมคุยกับเขา ผมจะร้องไห้ มันเป็นแบบนั้นอยู่ประมาณ2อาทิตครับ และในระหว่างนั้นก็เป็นช่วงกีฬาสี ผมพยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุด จนถึงวันสุดท้ายก่อนจะเริ่มงาน เขาเดินออกนอกห้องไปโดยที่ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ตอนนั้นผมตามเขาไปเพื่อที่จะช่วยปลอบใจเขา แต่เขาบอกว่าอยากอยู่คนเดียว แล้วผมก็ยังดึงดันที่จะอยู่กับเขาแล้วพาเขากลับห้องจนเขารำคาน ตอนนั้นผมรู้สึกแย่มากครับที่เผลอทำแบบนั้นไป พอตอนเย็นผมก็ไปขอโทษเขา เขาก็ยอมคืนดีครับ พอวันต่อมา เขาก็บอกกับผมว่า ไม่ต้องย้ายแล้วนะ จะเรียนพิเศษเอาแทน ตอนนั้นผมดีใจมากๆครับ ผมดีใจที่จะได้อยู่กับเขาต่อ หลังจากนั้นเราเหมือนคบกันจริงๆ คุยกันตลอด พูดหวานๆใส่กันได้เรื่อยๆทั้งๆที่ไม่ได้คบกัน พอมาไม่กี่วันมานี้แหละครับ เขามาบอกว่าแม่เขาบังคับให้ย้ายแบบกระทันหัน แต่คราวนี้ผมกลับไม่รู้สึกเสียใจอะไรมาก(เหมือนตัวเองบรรลุแล้ว555) ก็คุยกับเขาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น และวันนี้ก็เป็นวันเปิดเทอมของเขาครับ เขาย้ายไปกับเพื่อนของเขาอีกคนหนึ่ง(ผมก็สนิทด้วยครับ) แต่คราวนี้ผมกลับรู้สึกงงๆกับตัวเองว่า จริงๆผมรู้สึกยังไงกับเขากันแน่ แต่ในตอนนี้ที่ผมรู้สึกคือ ผมดีใจและรู้สึกดีทุกครั้งที่ได้คุยกับเขา
อยากรู้ว่าผมควรทำยังไงดีครับ ควรขอเป็นแฟนไปเลยหรือว่าเป็นแบบนี้ต่อไป
ปล.เขาเป็นเพื่อนสนิทของผมจากทั้งหมด3คนครับ(ทั้ง3คนย้ายออกหมดเลย555)