เราไม่เข้าใจตัวเองอ่ะว่าเป็นอะไร คือ มีผู้ชายคนนึง เป็นเพื่อนกันมาหลายปีแล้ว (แต่ไม่ได้สนิทถึงขั้นไปไหนมาไหนด้วย) เขาเป็นคนไม่หล่อ บุคคลิกไม่ค่อยดีเท่าไหร่ในสายตาเรานะ เขาเคยจีบเราครั้งนึงตอนอยู่ปี 1 ตอนนั้นเราก็ลองไปดูหนัง กินข้าว ทำกิจกรรมร่วมกันอยู่ครั้งนึง แต่เราก็รู้สึกไม่เวิร์กอ่ะ แล้วก็เลยคิดว่าเรายังเด็ก และไม่พร้อมมีใครเพราะไม่เคยมีแฟนมาก่อน แล้วก็เลยหยุดไป ยาวเลยแหละ เราก้อห่างไป ไปคบคนใหม่ๆ ซึ่งแต่ละคนก้อไม่ได้หนังหน้าดีกว่าเขาเท่าไหร่นะ แต่เราก้อรู้สึกโอเคกว่า ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน จากนั้น ก้อเป็นเพื่อนกัน คุยกันบ้างบางครั้ง จนเรียนจบไป ก้อไม่ได้คุยกันเลย จนมาวันหนึ่งเขาก้อเขามาคุยกะเราในเฟส แล้วก้อแรกไลน์กัน แล้วก้อคุยกัน รับรู้เรื่องราวช่วงที่หายไปไม่ติดต่อกัน ก้อพอรู้ว่าเขามีหน้าที่การงานดี เงินเดือนเยอะ พูดง่ายๆว่าเลี้ยงเราได้ (แต่เราไม่ได้คิดว่าจะเกาะผู้ชายกินนะ แค่มันไม่เกาะกุกินก้อพอในแล้ว) และก้อมีคุยโทสับบ้าง แต่ไม่เยอะ เพราะเป็นคนไม่ชอบคุยโทสับอยู่แล้ว เราคุยกันมาได้ประมาณเดือนนึง (ไลน์คุยเกือบทุกวัน) เราคิดว่าเป็เพราะเรากำลังต้องการใครซักคนละมั้งถึงได้เริ่มคุยกับเขา ในที่สุดเราก้อเลยลองมาเจอกันอยู่ ก้อเหมือนกะตอนปี 1 นั่นแหละ คนจะจีบกันคงไม่มีอะไรทำไปมากกว่านี้แล้ว เราคิดว่าครั้งนี้มาน่าจะเวิร์ก เพราะต่างคนต่างมีการงานที่ดีทำ อยู่ในวัยที่พร้องจะคบใครยาวๆได้แล้ว แต่มันกลับไม่เป็นอย่างที่คิด เราอยู่ด้วยกันเพียงแค่ 3-4 ชม. เขาก้อเทคแคร์เราพอสมควรนะ แต่เรารู้สึกเหมือนกับว่า เบื่อเสียงเขา เบื่อหน้าเขา ความพยายามจะใกล้ชิด และ เรื่องที่คุยกะเขามันน่าเบื่อแระรู้สึกอึดอัด ไม่อยากให้เขาอยู่ใกล้มากกว่านี้ เรารู้สึกเหมือนอยู่กะผู้ชายคนนี้ตลอชีวิตไม่ได้ เพราะแค่ 3-4 ชม. เราก้อรู้สึกอึดอัดแล้ว ที่พูดนี่คือไม่ได้รังเกียจเขานะ ให้มองแบบเพื่อนเราก้อโอเค แต่มองแบบต้องเป็นแฟนกันมันไม่โอเคอ่ะ เราเลยไม่เข้าใจว่าทำไมเรารักคนๆนี้ไม่ได้ ทั้งที่เราก้ออยากรักใครซักคนนึง และเขาก้อไม่ได้มีอะไรเสียหาย แถมยังสามารถเลี้ยงดูสวัสดิภาพของเราได้