ผมศึกษาอยู่ที่คณะวิศวะ  มหาชื่อดังในภาคเหนือ  วันนี้มีการรับน้องเมเจอร์  เมื่อรับน้องเสร็จ  ขณะทีผมกำลังจะขึ้นหอพัก  มีผู้หญิงคนนึง  ถามผมว่า  "พี่คะ มีตังโทรศัพท์มือถือ มั๊ยคะ "  ท่าทางเธอตอนนั้นกำลังสะอึกสะอื้นเสียใจ  ตอนนั้นมือถือผมแบตหมด เลยถามเธอกลับไปว่า  เอาไปโทรหาใคร เธอตอบว่า เอาไปโทรหาแฟน  เพราะว่า แฟนเธอขอเลิกกับเธอเพื่อไปคบกับแฟนเก่า    แล้วแฟนเธอบอกให้เธอมาที่หอของแฟนเธอ  แต่แฟนเธอกลับไม่มาหา เธอร้องไห้สะอึกสะอื้น   ผมไม่รู้จะช่วยยังไง  เลยถามกลับไปว่า  "ให้ไปส่งมั๊ย"  เธอบอกว่า ไม่เป็นไร เธอเดินกลับเองได้  แต่ตอนนั้นมันดึกมาแล้ว  ผมเป็นห่วงเธอ เลย ถามอีกครั้ง  เธอก็ตอบกลับมาเช่นเดิม แล้วเดินจากไป  ตอนนั้น ในใจผมคิดว่า ไม่ควรปล่อยเธอไปอย่างนั้น เพราะว่า มันมืดแล้ว ถนนก็เปลี่ยว กลัวจะเป็นอันตราย  เลยรีบขับมอเตอร์ไซค์เพื่อหาเธอ  แล้วพบว่า เธอนั่งร้องไห้ อยู่ข้างทาง  ผมจึงเข้าไปปลอบเธอ   ผมถามเธออีกครั้ง  "ให้ไปส่งมั๊ย" เธอก็ตอบกลับมาเหมือนเดิม  สุดท้าย คุยไปคุยมา  เธอบอกว่า ให้ผมขับกลับไปส่งที่หอหน่อย  ผมจึงขับไปส่งเธอที่หอ   ระหว่างทาง ถนนมันมืดเนื่องจากไม่มีแสงไฟจากเสาไฟฟ้าข้างทาง ทำให้ถนนนสายนั้น มืดสนิท และมีป่าข้างทางอีกด้วย ผมคิดในใจ  แฟนของเธอคิดยังไงให้เธอมาหาที่หอ มันเปลี่ยวและมืดมาก  ผมก็ยังบอกเธอเลย ว่า  "เดินกลับคนเดียวไม่ไหวหรอกมันมืดมาก"  ส่งเธอเสร็จ ผมก็พูดปลอบเธอเป็นครั้งสุดท้าย ผมชูนิ้วโป้ง  แล้วบอกว่า  สู้ๆนะ  เธอก็ชูนิ้วโป้ง  ให้ผมเหมือนกัน  เหมือนกับ่ว่า เธอเข้าใจผมในสิ่งที่ผมบอกเธอไป จากนั้น  ผมก็ขับกลับหอ ระหว่างทาง ผมรู้สึกว่า  ผมเป็นห่วงเธอมาก มันเหมือนกับรักแรกพบไงก็ไม่รู้  ผมเลยขับกลับมาที่หอแม่กุหลาบ!!  แต่ก็ไม่พบเธอแล้ว  ผมตะโกนหาเธอโดยที่ไม่รู้ชื่อเธอ  ไม่มีใครตอบ  เห็นแต่ลิฟท์ที่ค้างไว้ที่ชั้น 4 เหมือนมีคนกดขึ้นไปชั้น  4  แต่อาจจะเป็นคนอื่นก็ได้ ใครจะไปรู้ หากเธอคนนั้นเล่น เว็ป pantip  หวังว่าเธอจะเห็นกระทู้นี้ และติดต่อเรากลับมา  สุดท้ายนี้อยากบอกว่า  "สู้ๆนะ" ขอบคุณครับ ^ ^