ผมเพิ่งเลิกกับแฟนด้วยเหตุผลที่ผมแสนจะงงครับ ผมอยากปรึกษาเพราะไม่เข้าใจความคิดของแฟน เธอเป็นเพื่อนที่เคยชอบผมเมื่อนานมาแล้วและเธอบอกว่าผมเป็นคนที่ใช่ แต่เพราะตอนนั้นผมมีแฟนแล้วจึงคบกับเธอไม่ได้ หลังจากเธอตัดใจจากผมสักพักใหญ่เธอก็มีแฟนเช่นกัน ซึ่งหลังจากเธอคบกับคนนั้นได้ไม่นานผมก็เลิกกับแฟนผมและผมก็รู้สึกว่าเธอน่าจะเป็นคนที่ใช่และเป็นคนสุดท้ายของผมได้ (ผมเพิ่งมีแฟนมาสองคนรวมคนที่พูดถึงนี้ด้วยไม่ได้มีมาเยอะจนอยากมีคนสุดท้ายนะครับ แหะๆ และตอนนี้เรียนเพิ่งจบ) ผมเองก็ยังไม่อยากมีใคร ก็แอบรอกะเป็นตัวสำรองให้เธออยู่เงียบๆ ใจนึงผมก็เคยสงสารเธออยู่พักใหญ่ที่เธออกหักเพราะชอบผม ตอนนี้เลยอยากจะทำให้เธอได้มีความสุขบ้าง และแล้วผ่านไปประมาณปีเศษๆ เธอก็ทักผมมา ผมนี่ตัวชาไปทั้งตัวอารมณ์แบบว่าเราฝันไปรึเปล่า มันเป็นไปได้เหรอที่เธอทักเรามาทั้งที่ไม่ได้คุยกันสามปีเกือบๆสี่ เป็นเพราะเธอกำลังเครียดมากกับทั้งเรื่องเรียนและเรื่องแฟน เธอบอกว่าทนไม่ไหวแล้วกับแฟนคนนี้ เธออยากเลิกแต่เขาไม่เลิก เขาตามหาเรื่องเธอตลอด แต่เธอแน่ใจว่าทุกอย่างไม่เหมือนเดิมตอนที่รักกันแล้ว เขาเหมือนไม่ต้องการเธอ เธอจึงเดินออกมา ผมกับเธอก็ได้เริ่มคุยกันใหม่อีกครั้ง ก็คุยถูกคอกับเธอดีจนรู้สึกว่าทุกอย่างลงตัว เธอเป็นคนดีไม่งี่เง่า ไม่ขี้งอน เราต่างคนต่างทำในสิ่งที่อีกฝ่ายชอบเท่าที่รู้และทำได้ ไปเที่ยวด้วยกัน ดูหนังด้วยกัน มีเรื่องให้น้อยใจให้งอนบ้างเล็กๆ แต่ผมเชื่อว่าเรียนรู้กันไปสักวันมันจะมีเรื่องให้งอนกันน้อยลงเอง แต่มันเหมือนไม่เป็นเช่นนั้นเมื่อยิ่งคบกัน เธอก็ยิ่งไม่พอใจในตัวผม ไม่ใช่เพราะไม่เอาใจใส่ แต่ความเข้าใจเรื่องความรักไม่ตรงกัน เพราะประสบการณ์ที่มีมันต่างกัน บวกกับเธอเป็นคนอาร์ตๆ เชื่อว่าความรักใช้ความรู้สึกเป็นตัวบอกใครใช่หรือไม่ใช่สำหรับเธอ แต่ผมเป็นคนเน้นหลักการ เชื่อว่าทุกอย่างอธิบายได้ มีเหตุผล ขอให้เราคิดกับมันให้จบ ไม่ใช่หยุดแค่คำว่าใช่กับไม่ใช่
ผมกับเธอเริ่มแตกหักกับเธอเพราะผมไม่เอาของขวัญที่เธอให้มาใช้ ก็ไม่ใช่แค่เรื่องนี้เรื่องเดียวหรอกที่ผมทำให้เธอคิดมาก มีประมาณห้าหกครั้งที่ผมทำให้เธอคิดมาก แต่ก็เพราะความไม่รู้นิสัยจริงๆ แฟนทุกคนก็ต้องมีโมเมนต์แบบนี้บ้างนี่นา แต่ทุกครั้งเราก็คืนดีกันได้เร็ว แต่คราวนี้เธออารมณ์เสียมากจนผมรู้สึกกลัวไปเลย ผมอยากร้องไห้มากๆต่อหน้าเธอ เศร้ากับความโง่เขลาของตัวเอง และเอาใจคนไม่เก่ง แต่เธอโกรธเสร็จเธอก็ปลอบผมไม่ให้ร้องไห้ได้ เรื่องคราวนี้มันเกิดเพราะการช่างน้ำหนักความสำคัญมันต่างกันระหว่างเก็บไว้เป็นที่ระลึกกับเอามาใช้ให้เกิดประโยชน์ ผมก็ไม่รู้มาตั้งแต่ต้นว่าเธออยากให้เอามาใช้มากขนาดนี้ ผมก็ไม่ได้กะจะเก็บซะทีเดียวนะ แค่เอามาใช้แต่ไม่เยอะเท่าที่ควร ซึ่งถ้าผมรู้ว่าเธอต้องการผมก็ยอมทำให้เท่าที่เธอพอใจเลย ผมรู้ตัวว่าเอาใจคนไม่เก่งแต่ผมกล้าพูดว่าผมเป็นคนที่ให้ความสำคัญกับเธอ เป็นห่วงเธอ และให้เกียรติเธอมากกว่าแฟนเธอคนก่อนๆ เพราะเธอเคยเล่าให้ฟังว่าคนก่อนๆเป็นยังไงบ้าง จริงๆก็คงจะคิดมากสะสมเรื่อยๆ
จนหลังจากวันนั้นไม่กี่วันเธอบอกเลิกผม ผมงงเลยว่าเรื่องแค่นี้มันทำให้เราเลิกกันเลยเหรอ เธอบอกว่าเมื่อก่อนผมใช่สำหรับเธอ แต่ตอนนี้ผมไม่ใช่แล้ว ผมสงสัยมากว่าทำไมความรู้สึกเธอถึงเปลี่ยนง่ายขนาดนี้ เพราะเธอเจ็บมาเยอะหรือเปล่า หรือคาดหวังกับตัวเรามากไป หรือเธอแค่โกรธผมชั่วคราวแต่คิดว่าผมไม่ใช่ ตลอดเวลาที่คบผมไม่เคยโกรธเธอว่าเธอทำให้ผมไม่สบายใจยังไง แต่คราวนี้ผมโกรธมากเพราะไม่เข้าใจในความคิดเธอ ที่ว่าแฟนคนก่อนๆแย่หนักหนาแล้วทำไมผมทำดีขนาดนี้แต่ยังดันไม่ใช่ เธอบอกว่าผมดูแลเธอดีมาก แต่คนมันไม่ใช่แล้วอยู่ไปก็มีแต่ความไม่สบายใจเปล่าๆ คำถามผุดขึ้นมาเป็นร้อย ผมก็ถามต่อว่าแล้วไม่สบายใจทำไมไม่บอก ก่อนหน้านั้นก็เห็นเธอน่าจะมีความสุขดี จนวันนั้นที่ผมกับเธอแตกหักเรื่องความคิดกัน ทำให้เธอเปลี่ยนไปมาก ถ้าจะเลิกง่ายแบบนี้คนเก่าที่ชอบหาเรื่องมันคบได้สบายใจกว่าคนที่ให้เกียรติเธออย่างฉันใช่มั้ย คนรักกันมันต้องให้โอกาสกันไม่ใช่เหรอเธอล้วนไม่ตอบคำถามพวกนี้
ที่อยากจะปรึกษาก็คือตกลงเธอน่าจะแค่โกรธจนนึกว่าผมเป็นคนที่ไม่ใช่รึเปล่า เธอกลัวว่าถ้าผมไม่ใช่สำหรับเธอจริงๆแล้วยิ่งเธอคบผมนานเธอก็จะรักผมมากขึ้นจนวันหนึ่งอาจกลายเป็นแบบแฟนคนก่อนๆของเธอได้ ที่ผมอยากปรึกษามากเพราะเธอเป็นคนที่ตัดใจจากความรักเก่าได้เก่งมากๆ ผมก็แค่มาช้าไป ตอนนี้ทัศนคติเธอที่มีต่อความรักมันแย่ลงมากๆหลังจากเธอเลิกกับผม เธอกลายเป็นคนไม่ให้โอกาสคนเพราะเธอถูกทำลายความไว้ใจมามาก แต่ความรักควรจะให้เวลาเรียนรู้กันสักหน่อย เพราะความผิดผมไม่ได้เกิดจากสันดานแต่เกิดจากความไม่รู้ ซึ่งคนเราเมื่อเกิดการเรียนรู้ก็จะเกิดการเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้นเอง ดังนั้นผมควรทำไงต่อครับ ขอบคุณครับ
ปล.ไม่ได้โทษว่าเธอเป็นคนไม่ดีนะครับ เธอเป็นคนดีมากๆ จริงใจกับผมทุกอย่างและรักเดียวใจเดียวทั้งที่เธอก็มีหนุ่มมาจีบเยอะ เพียงแต่ผมยังไม่เข้าใจที่เราเลิกกันตกลงมันเพราะอะไร ผมกลายเป็นคนที่ไม่ใช่ตอนไหน
คนที่ใช่ทำอะไรก็ถูกเสมอ แต่สักวันคนที่ใช่ก็กลายเป็นคนที่ไม่ใช่ได้ด้วยเช่นกัน?
ผมกับเธอเริ่มแตกหักกับเธอเพราะผมไม่เอาของขวัญที่เธอให้มาใช้ ก็ไม่ใช่แค่เรื่องนี้เรื่องเดียวหรอกที่ผมทำให้เธอคิดมาก มีประมาณห้าหกครั้งที่ผมทำให้เธอคิดมาก แต่ก็เพราะความไม่รู้นิสัยจริงๆ แฟนทุกคนก็ต้องมีโมเมนต์แบบนี้บ้างนี่นา แต่ทุกครั้งเราก็คืนดีกันได้เร็ว แต่คราวนี้เธออารมณ์เสียมากจนผมรู้สึกกลัวไปเลย ผมอยากร้องไห้มากๆต่อหน้าเธอ เศร้ากับความโง่เขลาของตัวเอง และเอาใจคนไม่เก่ง แต่เธอโกรธเสร็จเธอก็ปลอบผมไม่ให้ร้องไห้ได้ เรื่องคราวนี้มันเกิดเพราะการช่างน้ำหนักความสำคัญมันต่างกันระหว่างเก็บไว้เป็นที่ระลึกกับเอามาใช้ให้เกิดประโยชน์ ผมก็ไม่รู้มาตั้งแต่ต้นว่าเธออยากให้เอามาใช้มากขนาดนี้ ผมก็ไม่ได้กะจะเก็บซะทีเดียวนะ แค่เอามาใช้แต่ไม่เยอะเท่าที่ควร ซึ่งถ้าผมรู้ว่าเธอต้องการผมก็ยอมทำให้เท่าที่เธอพอใจเลย ผมรู้ตัวว่าเอาใจคนไม่เก่งแต่ผมกล้าพูดว่าผมเป็นคนที่ให้ความสำคัญกับเธอ เป็นห่วงเธอ และให้เกียรติเธอมากกว่าแฟนเธอคนก่อนๆ เพราะเธอเคยเล่าให้ฟังว่าคนก่อนๆเป็นยังไงบ้าง จริงๆก็คงจะคิดมากสะสมเรื่อยๆ
จนหลังจากวันนั้นไม่กี่วันเธอบอกเลิกผม ผมงงเลยว่าเรื่องแค่นี้มันทำให้เราเลิกกันเลยเหรอ เธอบอกว่าเมื่อก่อนผมใช่สำหรับเธอ แต่ตอนนี้ผมไม่ใช่แล้ว ผมสงสัยมากว่าทำไมความรู้สึกเธอถึงเปลี่ยนง่ายขนาดนี้ เพราะเธอเจ็บมาเยอะหรือเปล่า หรือคาดหวังกับตัวเรามากไป หรือเธอแค่โกรธผมชั่วคราวแต่คิดว่าผมไม่ใช่ ตลอดเวลาที่คบผมไม่เคยโกรธเธอว่าเธอทำให้ผมไม่สบายใจยังไง แต่คราวนี้ผมโกรธมากเพราะไม่เข้าใจในความคิดเธอ ที่ว่าแฟนคนก่อนๆแย่หนักหนาแล้วทำไมผมทำดีขนาดนี้แต่ยังดันไม่ใช่ เธอบอกว่าผมดูแลเธอดีมาก แต่คนมันไม่ใช่แล้วอยู่ไปก็มีแต่ความไม่สบายใจเปล่าๆ คำถามผุดขึ้นมาเป็นร้อย ผมก็ถามต่อว่าแล้วไม่สบายใจทำไมไม่บอก ก่อนหน้านั้นก็เห็นเธอน่าจะมีความสุขดี จนวันนั้นที่ผมกับเธอแตกหักเรื่องความคิดกัน ทำให้เธอเปลี่ยนไปมาก ถ้าจะเลิกง่ายแบบนี้คนเก่าที่ชอบหาเรื่องมันคบได้สบายใจกว่าคนที่ให้เกียรติเธออย่างฉันใช่มั้ย คนรักกันมันต้องให้โอกาสกันไม่ใช่เหรอเธอล้วนไม่ตอบคำถามพวกนี้
ที่อยากจะปรึกษาก็คือตกลงเธอน่าจะแค่โกรธจนนึกว่าผมเป็นคนที่ไม่ใช่รึเปล่า เธอกลัวว่าถ้าผมไม่ใช่สำหรับเธอจริงๆแล้วยิ่งเธอคบผมนานเธอก็จะรักผมมากขึ้นจนวันหนึ่งอาจกลายเป็นแบบแฟนคนก่อนๆของเธอได้ ที่ผมอยากปรึกษามากเพราะเธอเป็นคนที่ตัดใจจากความรักเก่าได้เก่งมากๆ ผมก็แค่มาช้าไป ตอนนี้ทัศนคติเธอที่มีต่อความรักมันแย่ลงมากๆหลังจากเธอเลิกกับผม เธอกลายเป็นคนไม่ให้โอกาสคนเพราะเธอถูกทำลายความไว้ใจมามาก แต่ความรักควรจะให้เวลาเรียนรู้กันสักหน่อย เพราะความผิดผมไม่ได้เกิดจากสันดานแต่เกิดจากความไม่รู้ ซึ่งคนเราเมื่อเกิดการเรียนรู้ก็จะเกิดการเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้นเอง ดังนั้นผมควรทำไงต่อครับ ขอบคุณครับ
ปล.ไม่ได้โทษว่าเธอเป็นคนไม่ดีนะครับ เธอเป็นคนดีมากๆ จริงใจกับผมทุกอย่างและรักเดียวใจเดียวทั้งที่เธอก็มีหนุ่มมาจีบเยอะ เพียงแต่ผมยังไม่เข้าใจที่เราเลิกกันตกลงมันเพราะอะไร ผมกลายเป็นคนที่ไม่ใช่ตอนไหน