เรื่องมันมีอยู่ว่า

นางสาวสมหมายทำงานในร้านขายของชำแห่งหนึ่ง

ร้านขายของชำแห่งนี้ มีชื่อเสียงด้านกะปิชั้นดี  ลูกค้าต่างพากันมาซื้อแต่กะปิ
เถ้าแก่เห็นแบบนี้ ก็ตั้งเป้าให้สมหมายขายกะปิให้ได้วันละยี่สิบกระปุก
หากขายได้ สมหมายจึงจะได้เงินรางวัลหนึ่งร้อยบาท

กะปิขายดีมาก สมหมายขายได้ถึงวันละห้าสิบกระปุก
เถ้าแก่ก็ยังให้เงินหนึ่งร้อยบาทเช่นเคย

ลูกค้าเข้าร้านไม่ขาดสาย หลายคนต่างซื้อกะปิติดไม้ติดมือออกไป
สมหมายขายกะปิได้เกินเป้าที่เถ้าแก่ตั้งไว้เสมอๆ
จึงได้เงินรางวัลทุกวันๆ

อยู่มาวันนึง เถ้าแก่นั่งนับๆเงิน ก็คิดได้ว่า วันๆหนึ่งมีลูกค้าเข้าร้านมากมาย หากหาของที่ขายได้แพงขึ้น
กำไรคงมหาศาลกว่าเดิมหลายเท่า

พลางก็บอกสมหมายว่า
เฮ้ย ร้อยนึงที่อั๊วะเคยให้  ลื้อจะไม่ได้ง่ายๆแล้วนะโว้ย
ตะนี้ลื้อต้องขายเหล้านอกให้อั๊วะด้วย

กระนั้นก็แล้ว ลูกค้าจำนวนมากที่มี ก็เข้ามาซื้อแต่กะปิ ไม่มีใครสนใจเหล้านอก
แม้สมหมายจะชักชวน โฆษณา เหล้านอกราคาแพงกลับขายไม่ได้มากเท่ากะปิ

วันๆหนึ่ง สมหมายก็ยังคงขายกะปิได้มากขึ้นเรื่อยๆ นานๆทีจึงจะขายเหล้านอกได้สักขวด

เถ้าแก่เห็นดังนั้น จึงตัดสินใจไม่ให้ทั้งเงินรางวัลและหักค่าจ้างของสมหมาย
ด้วยเหตุผลเพื่อกระตุ้นให้สมหมายขายเหล้านอกให้ได้มากกว่าเดิม

คำถาม
1. คิดอย่างไรกับการตัดสินใจของเถ้าแก่
2. หากคุณเป็นสมหมาย คุณจะทำอย่างไรต่อไป