สวัสดีค่ะ  นี่เป็นกระทู้แรกเลยก็ว่าได้  จริงๆก็ไม่ได้อยากทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่นะ  แต่ก็อยากได้สถานที่สำหรับเราบ้าง

อันที่จริงแล้วแต่ก่อนเวลาที่เราไม่สบายใจเราจะปรึกษาเพื่อนเป็นอันดับแรกค่ะ โดยเฉพาะเรื่องความรักกุ๊กๆกิ๊กๆนี่..คุยสนุกกันเลยทีเดียว

   จนกระทั่ง..เพื่อนเริ่มจากไปทีละคน..สองคน  และสามคน..  ต่างก็จากไปมีความรักกุ๊กๆกิ๊กๆให้หัวใจพองโต   ยกเว้นเราคนเดียวที่ยังว่างเปล่า

แต่เดิมที่เคยได้คุยด้วยกัน  กลับกลายเป็นว่าเราไม่สามารถเข้าไปแทรกได้เลย ณ จุดๆนี้   ไม่สามารถเข้าไปคุยด้วยได้เพราะไม่รู้..ไม่เคยมี..

แล้วก็ถูกทิ้งในที่สุด  

    ...

    เพื่อนเคยบอกว่าให้เราลองมองหาความรักบ้างสิ   จะได้รู้ไงว่ารักกุ๊กๆกิ๊กๆนั่นมันเป็นยังไง  เราก็เลยพยายามไล่ตามบ้าง   แต่ก็แทบจะเป็นไปไม่ได้เลย

   ....

   ถามว่าเคยมีคนมาจีบไหม?  ก็มี..แต่ไม่เอาเองค่ะ  เพราะรู้ว่าถ้าไม่ได้รักจริงๆมีแต่จะทำให้แย่ (เราเป็นพวกเรื่องมาก)

   ถามว่าเคยมีคนที่เราพยายามจีบเองไหม?  ก็มี..แต่เขาก็ไม่เอาเรา  เหตุผลก็อย่างที่ว่ามาเมื่อกี้นี้ (กรรมตามสนองเรา)

  สรุปแล้วเราก็คงไม่สามารถที่จะเข้าใจและรู้สึกถึงมันได้เหมือนกับคนอื่นๆ  ยอมรับว่าทุกวันนี้พยายามหาอย่างอื่นทำ  แต่ก็มีบ้างที่เหงานะ

ส่วนคนในครอบครัว..ใช่ว่าจะไม่อบอุ่น..  จริงๆก็อบอุ่นมากเลย  แต่พอโตแล้วเราก็ต้องฝึกที่จะเรียนรู้และแยกตัวออกมา  พอแยกออกมาอยู่คนเดียวเงียบๆก็ยิ่งเหงา

...เคยคิดเล่นๆว่า ถ้าโตขึ้นแล้วมีงานทำ  มีบ้านอยู่คนเดียว  ก็อาจจะตายคนเดียวก็ได้ (แน่นอนว่าคนในครอบครัวคงอยู่ไม่ถึงรุ่นเรา)   ก็รู้แหละว่ากังวลมากเกินเหตุ   แต่ถ้ามีหนังสือพิมพ์ออกมาว่าพบหญิงแก่นอนตายในบ้านร้างเพียงลำพัง..มันก็น่าอนาถใจ  

        ......

   แต่ช่างเถอะ..  ระบายมาซะตั้งยืดยาวเลย   เห็นอย่างนี้แต่ก็ไม่ถอดใจง่ายๆหรอกนะ  มีความเชื่อมั่นอันแรงกล้าว่าสักวันหนึ่งต้องพบคนที่ใช่

และแล้ววันนั้นก็มาถึง..(แต่ไม่รู้ว่าใช่ไหม)  ตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ที่เราเริ่มหันไปสนใจเขา  อาจจะเป็นเพราะว่าเขาคล้ายกับคนก่อนหน้าที่เคยหักอกเราก็ได้

เราก็เลยรู้สึกว่าคุ้นเคย  บางครั้งเวลาที่เขาเดินผ่าน  ใจเราก็กระตุกวูบ  เราพยายามจะชวนคุย..แต่เราก็กัดปากเงียบสนิท   ทั้งๆที่ก็เคยคุยกันมาก่อนหน้านี้แล้วแท้ๆ

   คงเป็นเพราะว่าเราเริ่มรู้สึกกับเขาแบบพิเศษ..ซึ่งมันเป็นเรื่องที่แย่มาก..แย่สุดๆ  แต่มันก็อาจจะดี?   เราบอกได้เลยว่าเราไม่รู้จะทำยังไง?

ไม่เก่ง  ไม่เป็นธรรมชาติ  ไม่มีเสน่ห์ ไม่มีไหวพริบ ไม่เหมือนเพื่อนๆในกลุ่ม  และที่แย่ที่สุดคือเรายังกลัวฝังใจ    อย่างที่รู้ๆกันอยู่ว่าเราไม่เหมาะที่จะรักใครเลย  เพราะเราไม่เก่งเรื่องพวกนี้จริงๆ

  .....เอาเป็นว่าขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะ  ได้คุยคนเดียวในนี้ก็หายเหงาบ้างแล้วล่ะ  เราจะพยายามให้มากๆกว่านี้..

การมีความรักกุ๊กกิ๊กกับใครสักคนนี่มันยากจัง