เมื่อวานมีโอกาสได้ไปชมละครเวที “The Sound of Music” หรือชื่อภาษาไทยว่า “มนตร์รักเพลงสวรรค์” รอบสื่อมวลชนที่โรงละครรัชดาลัยมาค่ะ ดูแล้วอิ่มอกอิ่มใจจนอยากจะมาเล่าสู่กันฟัง

หลายคนคงจะคุ้นเคยกับมนตร์รักเพลงสวรรค์ในรูปแบบภาพยนตร์ที่ออกฉายเมื่อปี 1965 แต่จริง ๆ แล้ว The Sound of Music ออกแสดงครั้งแรกในรูปแบบของละครบรอดเวย์ในปี 1959 และสร้างความสุขตราตรึงใจให้แก่ผู้ชมมานานเกินครึ่งศตวรรษ ซึ่งการแสดงละครเวทีมนตร์รักเพลงสวรรค์ในครั้งนี้ ก็เป็นรูปแบบเดียวกับละครบรอดเวย์นั่นแล เพียงแต่มีการแปลบทละครและเพลงในเรื่องให้เป็นภาษาไทย โดยฝีมือการแปลของคุณนรินทร์ ประสพภักดี (หรือถ้าใครไม่คุ้นชื่อจริง เค้าก็คือคุณป๋อม จาก The Voice Thailand Season 1 ทีมโค้ชแสตมป์นั่นแหละจ้ะ) และได้สุดยอดฝีมืออย่างป้าแจ๋ว คุณยุทธนา ลอพันธุ์ไพบูลย์มาเป็นผู้กำกับด้วย

ตลอดเวลาการชมละครเรื่องนี้เมื่อคืนของดิฉันนั้นเต็มไปด้วยความสำราญบานใจ ไม่มีช่วงไหนของละครที่ทำให้รู้สึกเบื่อเลย หลายคนที่อ่านก็อาจจะแบบ อุ๊ย! อินี่อวย! ... จ้ะ! อวยจริง!! พูดเลย 555 นี่เลยเป็นสาเหตุให้อยากตั้งกระทู้เพื่อเล่าให้ฟังว่า ทำไมการดูละครเรื่องนี้ของดิฉันถึงได้ทำให้หัวใจพองโตจนเสื้อชั้นในเบอร์ 40 แทบปริ!

ความประทับใจแรกที่ชวนตื่นตาตื่นใจมาก นั่นก็คือเรื่องฉาก ฉากสวยมาก! คือการจำลองเนินเขาเขียวขจีในประเทศออสเตรียมาไว้บนเวทีมันไม่ง่ายนะคุณ แต่เรื่องนี้ทำจ้า! นอกจากนี้ ฉากอาราม บ้านผู้การฟอนทรัปป์ ทั้งในตัวบ้านและบริเวณบ้าน สวยมากจริง ๆ รวมไปถึงรายละเอียดของแสงสีบนเวที ให้ความรู้สึกอบอุ่นและสวยงาม ดูแล้วสบายตาสบายใจไปพร้อม ๆ กัน

ความประทับใจที่สองนั้น เป็นเรื่องของบทและเพลง สำหรับใครที่คุ้นเคยกับภาพยนตร์เวอร์ชั่นคุณป้าจูลี่ แอนดรูวส์ การดำเนินเรื่องของมนตร์รักเพลงสวรรค์คราวนี้มีความแตกต่างในรายละเอียดอยู่บ้าง เพราะในหนังมีการตัดทอนรายละเอียดบางอย่างออกไป และมีการสลับบทเพลงในแต่ละฉาก แต่ด้วยความที่ละครเวทีครั้งนี้ใช้บทและการดำเนินเรื่องตามแบบละครบรอดเวย์อย่างที่บอก ทำให้รายละเอียดทุกอย่างมาแบบเต็มเม็ดเต็มหน่วย และอาจเพราะต้นฉบับเป็นละครบรอดเวย์ ผ่านการคิดมาแล้วจากทีมงานที่มีฝีมือระดับโลก ทำให้การดำเนินเรื่องในทุกฉากของทั้งสององก์มีความลื่นไหล สมูท และมีรายละเอียดน่าสนใจทุก ๆ ฉากที่แสดง ซึ่งส่วนตัวดิฉันมองว่าตรงนี้อาจจะเป็นข้อได้เปรียบมากกว่าละครเวทีหลายเรื่องที่ต้องสร้างบทหรือดัดแปลงบทขึ้นมาใหม่ในระยะเวลาที่จำกัด ทำให้การดำเนินเรื่องอาจจะมีส่วนที่ขลุกขลักและไม่ลื่นไหลอยู่บ้าง

และด้วยความที่ละครเรื่องนี้เป็นมิวสิคัล บทเพลงจึงเป็นส่วนสำคัญที่สุดส่วนหนึ่งในการสื่อสาร คุณนรินทร์ได้แปลทั้งบทละครและบทเพลงออกมาได้อย่างน่าชื่นชม โดยเฉพาะบทเพลงที่เดิมก็ไพเราะอยู่แล้ว แต่คุณนรินทร์สามารถแปลออกมาได้อย่างสละสลวย ทั้งสัมผัสภาษาที่งดงามตามฉันทลักษณ์ และการถ่ายทอดความหมายว่าแต่ละเพลงต้องการจะสื่อสารอะไรได้อย่างครบถ้วนกระบวนความ เพลงเด็กก็ใช้ภาษาแบบเด็ก ๆ เพลงผู้ใหญ่ก็เป็นภาษาแบบผู้ใหญ่ ไม่ประดักประเดิด ซึ่งนี่เป็นเรื่องที่ไม่ง่ายเลย แอบคิดเอาเองว่า นอกจากจะมีทักษะทางภาษาและกวีนิพนธ์ที่ดีเยี่ยมแล้ว อาจจะเพราะตัวคุณนรินทร์เองก็เป็นนักร้อง การแปลจึงค่อนข้างพิถีพิถันในการเลือกใช้คำให้เหมาะสมกับโน้ตก็เป็นได้

เมื่อองค์ประกอบทั้งฉาก แสง สี บทละคร และบทเพลงมาเต็มขนาดนี้ ความประทับใจอย่างที่สามของดิฉันก็คือ เหล่านักแสดงที่จะมาถ่ายทอดสิ่งเหล่านี้ เชื่อมั้ยคะว่านี่เป็นครั้งแรกที่ดิฉันดูละครด้วยความสบายใจกับคุณภาพของนักแสดงอย่างแท้จริง ไม่ต้องลุ้นว่านักแสดงจะเหมาะมั้ย จะทำได้มั้ยกับบทนี้บทนั้น แฮ้ปปี้!!

ความที่ละครเรื่องนี้มีดับเบิ้ลแคสต์ในบทของนางเอกมาเรีย และคุณแม่อธิการ สองบทที่ถือว่าเป็นนางเอกของละครเรื่องนี้ และเมื่อวานเป็นการแสดงรอบสื่อมวลชน ดังนั้น ทางทีมงานจึงคืนความสุขให้ประชาชนอย่างเก๋ ๆ ด้วยการให้เล่นทั้งสองแคสต์เลย  โดยองค์แรกนั้น บทมาเรียแสดงโดยน้องฟาง ธนันต์ธรญ์ นีรสิงห์ (ฟาง วงเฟย์ฟางแก้วไง) และบทแม่อธิการแสดงโดยกระบอกเสียงของชะนีไทยทั้งแผ่นดิน! พี่ปาน ธนพร แวกประยูร ส่วนองค์สองนั้น บทมาเรียแสดงโดยณัฐภัสสร สิมะเสถียร (หรือที่วัยรุ่นยุคเดียวกะดิฉันจะรู้จักนางในนาม “ดาวโอเกะ”!!!) และบทแม่อธิการแสดงโดยพี่ก้อย ชิดชนก มัญชุรัตน์ (หลายคนคงจะคุ้นหน้านางจาก Keep Your Light Shining Thailand แต่จริง ๆ นางเป็นนักร้องที่มีคุณูปการกับวงการเพลงไทยมาช้านาน ทั้งร้องเพลงประกอบละคร เพลงโฆษณา คอรัส บลา ๆ ล่าสุดนางก็เป็นคอรัสให้พี่เบิร์ดขาของทุกคนในคอนเสิร์ตขนนกกับดอกไม้นั่นไง) เมื่อวานนี้ สี่คนนี้เล่นรอบเดียวกันอย่างเป็นทางการครั้งแรก...และครั้งเดียวจ้ะ!

อิจฉาเค้าใช่มั้ยล่า!! เฮ้ย!!!! อิจฉาก็บอกกกกกกกกกกกก!!!!!