ขอเล่ายาวหน่อยนะคครับ ผมกับเเฟนคบกันมาก่อนจะเกิดเรื่องได้ 7ปี คบกันตั้งเเต่มัธยม แฟนผมเปนคนสวยมากครับ จิตใจดี ผมหลงรักเธอตั้งเเต่เเรกเจอเลย ^^ จนได้มีโอกาศขอเบอเเละคุยกัน จนได้คบกันตั้งเเต่นั้นเปนต้นมา พอเริ่มเข้ามหาวิทยาลัย เราก็ได้อยู่ด้วยกัน เเฟนผมก็ย้ายมาอยู่บ้านผมเพราะบ้านเธอมีปัญหาบางอย่าง......เราก็อยู่ด้วยกันตลอดรักกันมาก มีปัญหาอะไรจะหนักหนาเเค่ไหนเราอยู่ข้างกันเสมอ บางทีผมมีปัญหาชีวิตที่ีหนักหนามากก็มีเธอที่เคยปลอบผม ให้กำลังใจผม ผ่านเรื่องราวเหล่านั้นมาได้ ผมรักเธอมากกๆๆครับ จนเพื่อนๆๆเเละอาจาร์ในมหาลัยอิจฉาเลยทีเดียว(อิอิ) จนเธอเริ่มทำงานในบริษัททำเวปไซด์เเถวบ้าน(จิงๆผมไม่ชอบที่ทำงานเธอเลยครับ) เเละเราทั้งคู่ก็ทำงานไปด้วยเเละเรียนไปด้วย จนมาวันนึงด้วยความที่อยู่ด้วยกันมีอะไรกันก็ไม่ได้ป้องกันอะไรเธอท้องครับ ผมก็ทั้งอึ้งเเละดีใจรีบบอกให้พ่อเเม่ฝ่ายผมรู้ ท่านก็ดีใจครับ(เพราะผมก็เริ่มทำงานเเล้วเลี้ยงตัวเองได้) ระหว่างตอนเธอท้องมีเรื่องให้คิดมากมายครับกลัวลูกจะพิการ(เพราะตอนนั้นเธอกินยาบางชนิดที่คนตั้งครรห้ามกินครับ) ด้วยความที่กลัวลูกจะมีปัญหาเราทั้งคู่ก็พยายามหาหมอหลายๆๆโรงพยาบาล บางโรงพยาบาลก็เเนะนำให้เอาออกครับ ผมนี่น้ำตาลูกผู้ชายถึงกลับไหลเลย เเละแฟนผมก็ได้เข้ามาหาข้อมูลในพันทิปนี่แหละครับถึงไปโรงพยาบาลเเห่งนึงเค้าบอกเด็กไม่มีปัญหาอะไรสบายใจได้ ทำให้ผมเเละเเฟนผมดีใจมาก.....เเต่ก็ไม่วายเจอปัญหาน้ำท่วมกรุงเทพครับ ตอนน้ำท่วมเป็นตอนที่เธอท้องได้ 8 เดือนกว่าใกล้คลอดเเล้วล่ะ ทำให้ผมเเละเธอต้องออกจากบ้าน หนีน้ำท่วมมาอยู่ที่ออฟฟิศเธอครับ ซึ่งออฟฟิศเธอตอนนั้นมีเเค่ เจ้าของออฟฟิศ ผัวเมียคู่นึง(รู้จักผมเเละเเฟนผมมาหลายปีแล้วนับถือเปนน้า) เเละก็ลูกชายเค้า2คน(เปนลูกติดของน้าผู้หญิงครับ ทั้งคู่อายุประมาน 35-38 ปีที่บอกละเอียดเพราะนี่ละคับคือประเด็นหลัก) พอมาอยู่บ้านเค้า เค้าก็ดูเเลดีครับเปนห่วงเปนใย เเฟนผมเพราะตอนนั้นท้องเเก่เเล้ว น้ำก็ท่วมอีก ดูเเลจนเธอคลอดแต่ก็ต้องพาทั้งลูกทั้งเเฟนกลับมาอยู่ที่บ้านของเค้าเพราะน้ำยังไม่ลดเลยครับ ....พอน้ำลดบ้านพ่อเเละเเม่ผมก็ต้องซ่อมเเซมใหม่ ทำให้ผมเเละเเฟนผมพาลูกกลับไปไม่ได้ ก็ต้องอยู่ที่บ้านของเค้าต่อ เเล้วตอนนั้นก็เปนช่วงที่ผมทำงานหนักมา กลางวันทำงานออฟฟิศ กลางคืนก็ทำงานต่ออีก บางทีกลับมานอนได้เเค่ไม่กี่ชั่วโมงก็ต้องตื่ีนไปทำอีกเเล้ว แต่ก็อย่างว่าครับ ทำงานหนักเงินก็มีใช้ไม่ขาดเลย ลูกเมียสบายก็ว่าได้ครับ เเละเเฟนผมก็ทำงานไปด้วยเลี้ยงลูกไปด้วยเพราะเราทั้งคู่อยู่บ้านเค้าที่เปนออฟฟิศครับ ทั้งน้าผู้ชายเเละน้าผู้หญิงเค้าก็รักลูกของเราดูเเลดีมากจิงๆ ดูเเลเหมือนลูกของเค้าเลยก็ว่าได้ จนหลังๆๆผมทำงานหนักเเละมีเวลาให้เเฟนเเละลูกผมน้อยทำให้บางทีเราก็มีปัญหากันบ้าง....จนอยู่มาวันนึงลูกผมก็ได้ขวบนึงพอดี เเละน้าเจ้าของบ้านทั้ง2คนเค้าก็ทะเลาะเเละเหมือนจะเลิกกันเพราะฝ่ายชายมาดูเเลลูกผมมากไป จนน้าผู้หญิงเมียเค้าหึงหวง ผมก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรเเละบอกกับเเฟนผมว่าให้กลับไปอยู่บ้านเราดีกว่า จะได้ตัดปัญหา เเฟนผมก็ไม่กลับครับผม เเรกๆๆก็งงว่าทำไมเเต่ด้วยความที่ทำงานเยอะจิงๆๆเลยไม่ได้ใส่ใจ จนน้านผู้หญิงเค้าเริ่มที่จะน้อยใจ(ที่น้าผู้ชายสามีเค้าไม่สนใจ) จึงไปหาลูกชายของเค้าที่หอบ้าง(อ้อ ลืมเล่าไปครับว่าลูกเค้าเริ่มเข้ามหาลัยลัยเเล้วเลยไปอยู่หอ) เเละผมก็ทำงานเลิกประมานตี 2-3บ้าง ทำให้ในบ้านเหลือคนอยู่กันแค่  แฟนผม ลูกผมที่อายุได้ขวบนึง และน้าผู้ชาย เวลาผมเลิกงานเร็วกลับมา น้าชายคนนี้ก็พาแฟนผมกับลูกผมไปหาอะไรกินเพราะเค้าอยากมีลูกผู้หญิงเค้ารักลูกผมครับจากที่ฟังๆๆนะครับ เเต่....ไม่มีน้าผู้หญิงเมียเค้าไปด้วยเลย จนน้าทั้ง2คนจะเลิกกันเเล้วจิงๆ เเต่ตอนนั้นผมก็ไม่สบายหนักมาก ไปๆมาๆๆ เกือบอาทิตนึง จนมีคำพูดนึงซึ่งผมฟังเเล้วสะกิดใจ ที่น้าผู้ชายคนนั้นพูดตอนพาผมไปหาหมอ เค้าพูดกัผบมว่า "เปนไงบ้างจะตายหรือยัง" ผมก็แปลกใจนะเเต่ตอนนั้นผมไม่ไหวเลย ต้องแอดมิดนอนโรงพยาบาลเพราะเปนไข้เลือดออก......ผมก็นอนคนเดียวคับบอกแฟนว่าไม่ต้องมาเฝ้าให้ดูเเลลูกเด๋วผมก็หาย วันนั้นเปนวันเกิดผมพอดีผมยังบอกเธออีกว่า "ขอโทดทีนะที่ป่วย วันเกิดปีนี้เลยไม่ได้พาไปไหนเลย รอหายก่อนนะเด๋วจะพาไปเที่ยว" ผมพูดออกไปเพราะผมรักเธอมากครับตั้งเเต่วันเเรกที่เจอกันจนวันนี้ที่มานั่งพิมระบายความในใจที่อึดอัดมาเปนปี ผมก็รักเธอมากไม่น้อยลงเลย .. เธอก็มาเยี่ยมผมบ้าง บางทีก็ไม่มาเลย จนถึงวันที่ผมออกจากโรงบาลเธอบอกว่าเธอลาออกเเล้วจากออฟฟิศที่ทำงานเธอ เราจะกลับไปอยู่บ้านกัน น้าชายเเละน้าหญฺิงเค้าเลิกกัน เเละเธอก็ทะเลาะกับเค้าด้วย เธอเลยออกครับ ผมก็บอกเธอว่าไม่เปนไรงานหาเมื่อไรก็ได้  เเต่เธอก็บอกว่าสงสารน้าผู้ชายต้องทำงานคนเดียวขอช่วยงานบางอย่างเอามาทำที่บ้านผมได้ไหม  ผมก็โอเครครับ ไม่ได้ระเเวงอะไรเลย จนมาอยู่บ้านเราไม่ได้มีอะไรกันเลยเธอไม่ยอม ผมก็งง เธอบอกเธอเคลียดไม่มีอารม ผมก็โอเคร เวลาผ่านไปอยู่ดีๆๆเธอก็ทะเลาะกับพ่อผมเเรงมากเเละออกจากบ้านผมไปอยู่กับพ่อของเธอ...ตอนนั้นผมงงมากว่าเเค่นี้ทำไมต้องออกไป เเละเอาลูกสาวผมไปด้วย เธอบอกกับผมว่าว่างๆๆก็มาหานะ ผมก็ไปๆมาๆๆ เปนเดือนครับ  จนมีวันนึง โทรศัพเธอติดต่อไม่ได้ 2-3วัน ผมก็โมโหมาก จนติดต่อได้อีกครั้งผมก็ว่าเธอครับเพราะเปนห่วงมากจิงๆ เเละเราก็ทะเลาะกัน อยู่ดีๆๆเธอก็ขอผมเลิก ผมงงไปหมดเลยว่ามันเกิดอะไรขึ้น เธอบอกเธออยู่ได้โดยไม่มีผมเเล้ว เธอบอกอยู่กับผมไม่มีอนาคต ไม่มิอะไรดีสักอย่าง ส่วนลูกก็มารับไปเที่ยวได้ไม่ว่า ผมถึงกับน้ำตาไหลปล่อยโฮเลย เเต่เธอยืนยันว่าจะเลิกอย่างเดียว ผมถามว่ารักผมไหมเธอก็เงียบ ถามว่ามีคนอื่นหรอเธอบอกไม่มี.........เเล้วอีก2-3วันผมก็ได้ข่าวว่าน้าผู้ชายก็เลิกกับเมียเค้าเเล้วย้ายไปอยู่อีกบ้านนึงคนเดียวเเล้ว...เเละอยู่ดีๆๆมาวันนึงน้าผู้หญิงก็มาหาผมที่บ้านเเล้วถามว่าเเฟนผมทำงานให้น้าผู้ชายอยู่หรอเพราะเหนเอาของไปส่งเเล้วไปด้วยกัน 2คน เเละมีลูกผมไปด้วยอีกคน ผมก็ยังงงๆครับ เเต่ผมก็ไม่เชื่อเเละผมก็ทะเลาะกับน้าผู้หญิงคนนี้ด้วย ตอนนั้นโมโหมาก คิดว่าเค้าใส่ร้ายเเฟนผม หาว่าเเฟนผมมีคนอื่นได้ยังไง ผมเลยโทไปถาม ทีเเรกเค้าก็ปฎิเสธ....ยังไงก็ไม่ยอมรับ...จนสิ่งที่ผมไม่คาดฝันเลยก็เกิดกับชีวิตผมจนได้ ผมเเทบจะจุกอกตาย พูดอะไรไม่ถูกเลย เมื่อเค้าสาระภาพว่าเค้า มีคนอื่น คนๆๆนั้นก็คือน้าผู้ชาย เค้าหนีไปอยู่ด้วยกันครับพร้อมลูกสาวของผม เเละที่เเย่ไปกว่านั้น เค้ามีอะไรกันตอนผมเปนไข้เลือดออก(ตั้งเเต่อยู่ที่ออฟฟิศตอนน้าผู้หญิงไม่อยู๋) เเละตอนนี้เค้าท้องกับผู้ชายคนนั้นได้2เดือนเเล้ว เค้าแอบมีโทศัพอีกเครื่อง มีเงินฝากร่วมกันอีก 1 บัญชี(แหม่ ดูมีอนาคตเชียว55) .....เเต่ด้วยความที่ผมรักผมก็พร้อมจะให้อภัย เพราะเค้าบอกว่าตอนนี้เค้าทะเลาะกัน เพราะเรื่องทุกอย่างมันคือความลับ เค้าจะเลิกกับชู้เเล้ว เเละน้าผู้ชายเค้าก็ยังรักเมียเค้าอยู่ ยังตัดใจไม่ได้(เเล้วมาเอากับเมียกูทำไมวะ) น้าผู้ชายคนนั้นเค้าก็อยากให้เเฟนผมกลับมาหาผมครับ เหอะๆๆ(เหมือนเอาจนเบื่อเเล้วมั้ง)  ดูเค้ารักกันมาก ร้องไห้อ้อนวอนกันเหลือเกิน สุดท้ายเรื่องทั้งหมดก็ความเเตกครับ รู้กันทุกคนเลย ผมก็เอาเเฟนผมกลับมาอยู่บ้าน ทุกคนในบ้านผมก็รู้ว่าเด็กในท้องไม่ใช่ลูกผม เเต่ผมจะรับเอง เเต่เค้าก็แอบโทรหากันบ้าง เเต่ผมกับเเฟนผมก็กลับมาอยู่ด้วยกัน ผมดูเเลเธอเหมือนเด็กในท้องเปนลูกผม  เธอดีกับผม แต่ก็ทะเลาะกับพ่อเเม่ผมบ่อยขึ้น จนเธอจะใกล้คลอด เราก็ทะเลาะกันเเรงเเต่พอสงบสติอารมใจเย็นขึ้น เราก็เลยหาข้อสรุปให้ชีวิตของเราทั้งคู่ว่า เราควรจะเลิกกันจิงๆๆเเล้วล่ะ ปัญหามันเยอะมากมาย เธอก็คิดเหมือนผมเพราะเธอไม่อยากให้ผมมารับผิดชอบสิ่งที่ผมไม่ได้กระทำ เเล้วผมก็ตัดสินใจปล่อยเธอไป กับลูกในท้องซึ่งไม่ใช่ลูกผม ส่วนลูกสาวผมเราก็ตกลงว่าบ้านผมจะเลี้ยงเองเธอก็โอเคร เพราะบ้านผมพร้อมกว่าเธอมาก  ผมจำนาทีที่ผมเรียกรถเเท๊กซี่ให้เธอไปจากชีวิตผมได้เเม่นเลย ผมนอนร้องไห้กอดลูกสาวเเน่น ผมปวดใจมาก การเลิกกันเเบบที่ยังรักกันมันเเย่มากครับ ผมรู้ว่าเธอผิดเเต่เธอก็บอกว่าเธอรักผม ผมรู้สึกได้ เพราะตอนเธอมีคนอื่นเธอร้องไห้กับผู้ชายคนนั้นตลอดว่าเธอไม่น่าทำเเบบนี้เลย(ผู้ชายเปนคนเล่าให้ฟังครับ) เเต่ก็อย่างว่าครับ เธอออกไปจากบ้านผมเธอก็ต้องหาที่พึ่ง เธอจึงกลับไปอยู่กับน้าชายเลวๆๆคนนั้นอีก (ตอนเจอมันน่าจะยิงทิ้งเลยเนอะ 555 ) ผมก็โอเครครับเพราะเราเลิกกันเเล้วอ่าเนอะ  จิงอยากจะเล่าละเอียดเหมือนอยู่ในห้องที่เค้า...กันเลย(เพราะตอนผมรู้ผมถามละเอียดมากกกกก)เเต่ก็เกรงใจชาวพันทิปครับ 55++

ผมก็ยังสัยอะไรบางอย่างนะ จิงๆผมก็หล่อกว่า หุ่นดีกว่า  อายุก็น้อยกว่า แซ่บกว่า น้าเเก่ๆๆคนนั้นเยอะ 555+++ ทำไมเค้าถึงไม่ซื่อสัตย์กับผมนะ ^.^  ส่วนผมพอหลุดจากความเลวร้ายตรงนั้นมา ชีวิตผมดีขึ้นครับ เจอคนที่ดีมากมายเเต่บางทีก็กลัวความรักไปเลยเหมือนกัน อีกอย่างก็เปนผู้ชายมีลูกเเล้วไม่กล้าไปจีบใครเลย 555+++ ลูกก็น่ารักขึ้นทุกวันครับ


ถามผมว่าจิงๆผมเเค้นไหม ผมตอบได้เลยครับว่ามากมายเหลือเกิน ทั้งรักทั้งเกลียด  แต่ผมไม่มีความคิดจะตามเเก้เเค้นเลย ผมคิดว่าเค้าทำกรรมกับผม กรรมของเค้าก็เหมือนระเบิดเวลา  ที่กำลังรอเวลาที่จะระเบิดกับชีวิตของเค้าเอง

ขอโทดถ้าพิมอะไรอาจจะไม่รู้เรื่องบ้าง  บางคำพูดอาจจะเเรงไป ผมเเค่อยากเเชร์ประสบการเเละระบายความอึดอัดออกไปบ้างเเค่นั้นครับ

ทุกวันนี้ผมก็ได้เเต่ทำตัวดีๆ  เพื่อรอคนดีๆๆที่จะเข้ามาในชีวิตครับ   ขอบคุณครับ