มีหลายต่อหลายครั้งที่ความรักต้องจบเพราะตัวเราเองที่คิดมากไป เรามันคนจน ไม่คู่ควรกับใครเขาหรอก คบกันไปก็ทำให้เขาอายเปล่าๆที่มีแฟนจน เขาจะรับได้หรอที่พ่อแม่ครอบครัวเราเป็นอย่างนี้ หลายครั้งแล้วที่ทำรักพังทั้งๆที่เขาไม่ได้ผิดอะไร รักกันดีเขารักเรานะเราก้รักเขามากด้วยแต่เราไม่ชอบแสดงออก เขาชวนไปไหนเราก้ไม่ไป เขาจะมาหาเราก้ไม่ให้มา เขาจะซื้อนี้ซื้อนู้นให้ก็ไม่เอา เราไม่อยากให้เขาคิดว่าเราคบกับเขาเพื่อสิ่งของทุกคนที่เข้ามาก้ได้แค่คุยกัน พอเข้าจิงจังอยากมาหาที่บ้านอยากเจอพ่อแม่เราก้ต้องหาเรื่องเลิกกับเขาก่อนทุกครั้ง แต่ทุกคนที่เขามายอมรับเรยว่าดีทุกคน มีแค่เราเองที่ไม่กล้ารัก ตัวเองลำบากก้ไม่อยากให้เขาต้องลำบากด้วย ไม่อยากให้เขาอายใครที่เรามันจนไม่มีอะไรสักอย่าง รักก้รัก กลัวก้กลัว ทรมานจังที่เปนแบบนี้ทรมานจังที่เปนแบบนี้ สงสารทั้งคนที่เข้ามาและสงสารตัวเอง ได้แต่บอกตัวเองว่าสักวันต้องมีคนของเรา มันอาจจะยังไม่ถึงเวลาของเรา เราคงต้องเรียนให้จบมีงานทำเลี้ยงพ่อแม่ให้สุขสบายมีพร้อมทุกอย่างถึงกล้ามีความรักได้ แต่มันนานจังกว่าจะถึงวันนั้น เราไม่เคยรู้จักความรักคนรักที่ร่วมทุกร่วมสุขเรยเพราะเราเองที่ไม่กล้าพอ