เราได้รู้จักกับผู้ชายคนหนึ่งสมัยอยู่ป.6  เราเรียนคนละโรงเรียนกัน แต่ได้เจอกันเพราะกิจกรรมค่ายการเรียนรู้นอกสถานที่ซึ่งจัดขึ้นที่จ.ประจวบฯ ครั้งแรกที่เห็นก็รู้สึกปลื้มขึ้นมาจังๆ ตอนนั้นอ่านะคิดแค่ว่า คงเป็นความรู้สึกของเด็กผู้หญิงทั่วๆไปที่เกิดขึ้นแค่ชั่วขณะ แต่ที่ไหนได้ มันคือความรู้สึกดีจริงๆ และเป็นความรู้สึกที่มั่นคงมาเกือบ 6 ปีเลยล่ะ ขอย้อนเล่าละกัน.....
       เมื่อได้เจอกันครั้งแรกก็มีโอกาสได้เจอกันครั้งที่สอง คือค่ายลูกเสือเนตรนารีที่จัดขึ้นในจ.สงขลา ความห่างของระยะเวลาของค่ายแรกกับค่ายสองก็นานใช้ได้อยู่ คิดว่าความรู้สึกเหล่านั้นจะหมดไปแล้ว แต่ไม่ได้เป็นอย่างนั้น ยิ่งพอได้เจอกันก็ยิ่งรู้สึกดีมากขึ้นกว่าเดิมอีก และมันก็เป็นเหมือนพรหมลิขิต (แอบมโนไปเอง) พอขึ้นม.1 เราสองคนได้มาอยู่โรงเรียนเดียวกันและห้องเดียวกัน กรี๊ดดด ดีใจที่สุดในสามโลก อิอิ หลังจากนั้นเราก็ได้ทำความรู้จักกันมากขึ้น จนกลายมาเป็นเพื่อนสนิทกันจนได้ เขาเป็นผู้ชายที่ทะลึ่งนะ กวนตีนสุดๆ แต่ก็แอบมีเสน่ เรื่องเจ้าชู้น่ะที่หนึ่งเลยแหละ เราเรียนร.ร.เดียวกันม.1-3 เจออะไรมาด้วยกันเยอะแยะ กัดกันเหมือนหมากับแมว ไม่มีใครยอมใคร และมักโดนเพื่อนแซวว่าเป็นคู่จิ้นกันแถมถูกเชียร์ให้เป็นแฟนกันอีกต่างหาก ถ้าเป็นแบบนั้นได้ก็ดีน่ะสิ แต่เรามีเส้นบางๆของคำว่าเพื่อนกั้นไว้ จะให้เอาเพื่อนเป็นแฟนงั้นหรอ??? ตลอดเวลา3ปี เราเห็นทุกการกระทำของเขา เขาคบใครกี่คน เราก็ไม่มีสิทธิ์ทำอะไร ได้แต่ยืนมองอยู่ห่างๆ ถามว่าเจ็บมั้ยบอกเลยว่ามากกกกกกแต่จะทำไงได้เราไม่มีทางเลือกอะไรมากมายนอกจากอยู่เฉยๆแล้วมองเขารักกัน เวลาล่วงเลยมาจนกระทั่งพวกเราจบม.3 ซึ่งเรา2คนต้องแยกย้ายกันไปเรียนคนละที่แต่ก็โชคดีที่ยังเป็นจังหวัดเดียวกัน ตอนนั้นแอบคิดนะว่าวันปัจฉิมนิเทศจบม.3 เราจะสารภาพกับเขาดีมั้ยนะ คิดแล้วคิดอีกแต่สุดท้ายก็ไม่ทำ เพราะลัวคำตอบที่ได้จะไม่โอเคเท่าไหร่ อย่างน้อยขอเป็นแบบนี้ต่อไปละกัน จบไปแล้วเป็นเพื่อนกันน่าจะยั่งยืนกว่า พอห่างกันไปความรู้สึกที่เรามีต่อเขาคงจางหายไปกับกาลเวลาเอง และแล้วก็ไม่เป็นไปตามนั้นอีกเช่นเดิม แม้ว่าเราจะจบออกมาแล้ว แต่ก็ยังติดต่อกันเสมอ มีนัดเจอกินโน่นกินนี่ด้วยกันบ่อยๆ ยิ่งพอห่างกันแบบนี้แล้วกลับมาเจอกันรู้มั้ยว่ายิ่งรู้สึกดีมากแค่ไหน ความคิดถึงทำงานหนัก รู้สึกอยากครอบครอง อยากเป็นเจ้าของ แต่ก็ทำไม่ได้ มันทรมานสุดหัวใจ
      ช่วงที่เราอยู่ม.4-5 ก็ติดต่อกันน้อยลงเพราะเราเรียนหนักมาก ไม่มีเวลาคิดถึงเขาเลย อาจจะเป็นเพราะไม่ได้เจอกันด้วยล่ะมั้ง ตอนนั้นเขาอาจจะมีแฟนไปแล้วไม่รู้ตั้งกี่โหล  พอม.6 หลังสอบเอนท์เสร็จ เราก็กลับมาคุยมาติดต่อกันมากขึ้น เหมือนเดิม มีอะไรที่เราช่วยเขาได้ก็จะช่วยทุกอย่าง ขอให้บอก ดึกแค่ไหนก็ยินดีจะทำให้ ยินดีที่จะให้รบกวน รอเขาทักเฟสมา ตอบเฟส ตอบไลน์  แม้กระทั่งส่งเกมส์ก็แอบดีใจ (บ้าไปแล้ว 555) แต่เขาคงไม่รู้อะไรเลย ไม่รู้เลยจริงๆว่าเพื่อนคนนี้แอบรักเขามานานเท่าไหร่แล้ว เวลาล่วงเลยมาขนาดนี้แต่ก็ยังมีสิทธิ์ได้แค่เพียงเพื่อน
       เราไม่รู้หรอกนะว่าตอนนี้เขามีแฟนแล้วหรือยังเพราะเขาเป็นผู้ชายที่มีผู้หญิงเข้ามาเยอะแยะ แต่ก่อนเป็นยังไงตอนนี้ก็คงไม่ต่างกัน แต่เราอยากบอกให้เขารู้ความลับที่อยู่ในใจมาเกือบ 6ปี บอกว่าเรารักเขามากแค่ไหน เรารอได้ ขอแค่หันมาสนใจเราบ้าง ก้าวผ่านความเป็นเพื่อนไปได้มั้ย  เหตุผลที่เราอยากบอกให้เขารู้ในตอนนี้ ก็เพราะเรารู้ดีว่าหลังจากนี้เราคงไม่มีโอกาสได้เจอกันอีกแล้ว ชีวิตการเป็นนักศึกษาชั้นปีที่1ในรั้วมหาวิทยาลัยกำลังจะเริ่มต้นขึ้น และเริ่มขึ้นในสถานที่ที่เราต้องห่างกันไม่รู้ตั้งกี่กิโล ที่ที่เราจะไม่มีโอกาสได้พบเจอกันอีก และไม่รู้ว่าอีกกี่ปีจึงจะมาพบกัน ถึงตอนนั้นเขาคงมีครอบครัวไปแล้วก็ไม่แน่  เราทำใจแล้วแหละในวันนี้ หากเขาจะรับรู้และจะปฏิเสธ เรายินดีรับคำปฏิเสธนั้น ยอมเสียใจ แลกกับการได้ระบายสิ่งที่อยู่ภายในใจมาเนิ่นนาน แต่อย่างน้อยเขาก็ได้รับรู้บ้าง ว่าที่ผ่านมาเราทำทุกอย่างไปเพื่ออะไร ถ้าไม่ใช่เพราะ "รัก"
.........ฝากบอกเขาด้วยนะ.....ฝากให้ถึงเขา
    เราดีใจที่ได้รู้จักนาย .....เพื่อนรัก.....รักเพื่อน <3
ถ้าคุณเป็นเขาคุณจะทำยังไงกับสถานการณ์แบบนี้ ??