สวัสดีค่ะวันนี้จะมาเล่าประสบการณ์การสอบสัมภาษณ์ที่มหาวิทยาลัยราชมงคลแห่งหนึ่ง(ไม่บอกชื่อเต็มนะค่ะแต่อยู่แถวสาทร) เราเป็นเด็กสายวิทย์ค่ะแต่ชอบเรียนภาษามาตั้งแต่เด็กๆ จึงตัดสินใจที่จะเลือกเรียนต่อในด้านภาษาและภาษาที่เราเลือกคือภาษาญี่ปุ่น อย่างที่บอกว่าเราเรียนสายวิทย์แต่อาทิตนึงจะมีวิชาเสริมแค่อาทิตละคาบจะเป็นวิชาภาษาญี่ปุ่นสื่อสาร ซึ่งแน่นอนค่ะเราก็ได้เรียนแต่พวกคำทักทายคำศัพท์ประมาณนี้ส่วนพวกตัวเขียนฮิราคะนะก็ไม่ได้เรียนว่าตัวนี้อ่านยังไงเราจะเรียนแต่โรมันจิค่ะ เราก็เลยไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับภาษาญี่ปุ่นมากนักแต่เราตั้งใจเราคิดว่าน่าจะทำได้ พอวันนี้เราไปสัมภาษณ์ก็เจอแจ้คพอทค่ะ เจอสัมภาษณ์เป็นภาษาญี่ปุ่นแล้วเป็นครูญี่ปุ่ของแท้แต่จะมีครูไทยนั่งข้างๆไว้คอยแปลให้ ทีนี้ครูญี่ปุ่นก็ถามเป็นภาษาเขาเลยอ่ะค่ะ เราก็ฟังไม่รู้เรื่องจะพูดก็พูดได้แต่คำทักทายเพราะเราไม่ได้เรียนถึงขั้นนั้น เราก็คิดว่าจะทำไงดีเลยตัดสินใจบอกครูไทยไปว่าหนูเรียนแค่เสริมค่ะอะไรประมาณนั้นเรียนเป็นโรมันจิด้วย เขาถามไรเราก็ไม่ได้สักอย่างได้แต่แนะนำตัวไป ทีนี้เขาก็คุยกับครูญี่ปุ่นบอกว่าเราบลาๆครูญี่ปุ่นก็เข้าใจเรายิ้มให้หัวเราะหน่อยๆ แต่ครูไทยสิค่ะเหมือนไม่พอใจเราที่เราพูดไม่ได้ไม่รู้เรื่องตอนแรกเขาก็ชวนเราคุยค่ะ แต่อยู่ดีก็ไม่คุยสะงั้น เริ่มเงียบมองหน้าเราแบบจ้องพร้อมกับถอดหายใจ(อ่อลืมบอกค่ะโต๊ะสัมภาษณ์มีสองโต๊ะ)พอโต๊ะเงียบเราก็ได้แต่ยิ้มค่ะเหงือกนี่แห้งเลยแต่ยิ้มแบบแหะๆ หันไปมองครูไทยเขาก็มองเราแบบเหมือนเราคือตัวไรไม่รู้ในสายตาเขามองแบบรังเกียจมากแล้วกถอดหายใจอยู่อย่างนั้นเป็นเวลาหลายครั้ง พอเราเห็นแบบนั้นหน้าเริ่มเสียจะร้องไห้ออกมาให้ได้แต่อดทนไว้ มันกดดันและอึดอัดมาก ไม่รู้จะทำยังไงก็ได้แต่ยิ้มพร้อมกับน้ำตาคลอๆ จนอีกคนที่นั่งโต๊ะข้างๆลุกเราถึงได้หลุดพ้นจากครูไทยคนนี้แล้วมาสัมภาษณ์อีกโต๊ะต่อ คือเราไม่เข้าใจแค่เราพูดไม่ได้แต่ใจเรารักอยากที่จะมาเรียนรู้แต่ทำไมครูเขาถึงทำแบบนั้นใส่เรา เรารู้ตัวดีว่าเราอ่ะไม่ติดแน่ แต่ครูก็ควรให้เกียรติกันบ้างไม่ใช่ทำใสเราแบบนั้น พอเราออกจากห้องนั้นมาเราคิดตลอดทางกลับบ้านเลยว่าทำไมเราผิดอะไรถึงใช้สายตาแบบนั้นมันสมควรแล้วหรอค่ะครู? มันเป็นความทรงจำที่เลวร้ายที่สุดที่เคยสัมภาษณ์มา กลับบ้านมาก็จะร้องไห้คิดหนักมากเครียดมากแต่มันไม่ไหล พ่อแม่ก็ถามเป็นไงอะไรบ้าง เราไม่กล้าที่จะตอบว่าเราทำไม่ได้เพราะกลัวเขาผิดหวังในตัวเรา เราเลยเดินหนีเข้ามาที่ห้องเก็บน้ำตาไม่ให้พ่อแม่เห็น คนเราก็ไม่ได้รู้อะไรไปสะทุกเรื่องหรอกค่ะถ้ารู้แล้วจะเรียนทำไมในเมื่อไม่รู้ก็ต้องขวนขวายที่จะเรียน ฝากนะค่ะครูอย่าไปทำกิริยากับเด็กคนไหนอีกเพราะเขาจะเสียความรู้สึกและหมดกำลังใจได้ สำเนียงสื่อภาษากิริยาส่อสกุลจำไว้นะครู หัดมองคนในแง่บวกแล้วให้โอกาสบ้าง จบปิ๊งระบายเสยๆ  ราตรีสวัสดิ์เช้ามาคงลืมเรื่องนี้ได้ 28/03/2558