สมัยก่อนผมเป็นคอหนังเลยก็ว่าได้ เล่าเท่าที่จำได้นะครับเฉลิมไทยนี่เคยดูหนังเรื่องวัยอลวนของ ไพโรจน์ สังวริบุตร
กับลลนา สุลาวัลย์ จำได้ว่าตอนนั้นกรรมสรรพากรเริ่มจะเข้มงวดกับการเก็บภาษี และกำจัดตั๋ววน (คือสมัยก่อนตั๋วหนังจะ
เป็นเล่มๆแล้วมีต้นขั้ว โดยส่วนใหญ่เจ้าของโรงหนังมักจะขี้โกงหลบภาษีไม่ยอมขายตั๋วใหม่ซื่งจะมีปลายขั้ว แบบคูปองศูยน์
อาหาร ทำให้รัฐไม่สามารถรู้ยอดและจัดเก็บภาษีได้เต็มเม็ดเต็มหน่วย) จึงมีการออกตั๋วหนังแบบใหม่ออกมา ราคาค่าดูสมัยนั้น
สิบบาทกับยี่สิบบาท  ดูเรื่องนี้จบก็มานั่งดีดกีตาร์แกะเพลงน่ารัก รักหนอรักไม่จริง สุขาอยู่หนใด  ที่จำได้ช่วงนั้นโรงหนังโคลีเซี่ยม
ที่อยู่ติดกับทางรถไฟยมราช ฉายหนังของมิตร ชัยบัญชา กับเพชรา เชาวราษฏร์ ดอกดิน กัลยามาลย์ เป็นผู้กำกับ เรื่องมนต์
รักลูกทุ่ง เวลานั่งรถเมล์นายเลิศ ผ่านทางรถไฟ เค้าจะเอาป้ายมาแขวนไว้ว่า "ล้านแล้วจ้า"  ต่อมาก็ "สองล้านแล้วจ้า"  ........
จนเป็น"สิบล้านแล้วจ้า"  

แน่นอนผมเป็นขาประจำจึงมักจะดูชิดหน้าจอจ่ายสิบบาทก็น่าจะประมาณร้อยสองร้อยบาทสมัยนี้ เพราะก๋วยเตี๋ยวชามละสามบาทถึง
ห้าบาท น้ำมันลิตรละประมาณ บาทสองบาท(จำไม่ได้แน่แต่อยู่ราวๆนั้น) ดังนั้นเงินสมัยก่อนสิบบาทน่าจะมีค่าในปัจจุบันประมาณร้อย
ถึงสองร้อยบาท  เก้าอี้ยี่สิบบาทไม่เคยได้กินตังค์ผมเพราะสมัยก่อนกว่าจะเก็บเงินได้แต่ละบาทนั้นมันยากนัก  ดังนั้นคำว่ามีสลึงพึง
บรรจบให้ครบบาทนั้นเป็นความรู้สึกที่คนสมัยนี้น่าจะไม่เข้าใจอย่างคนสมัยก่อน เล่ามาซะยาวจะเกี่ยวกับหนังซาวนด์แทร๊กหรือไม่พอ
ถามถึงสมัยก่อนก็เลยเล่าความหลังตามความคิดที่พากลับไป

สมัยโน้นโรงหนังอินทรายังไม่ได้สร้าง โรงหนังปารีสที่อยู่สพานขาวก็ยังไม่ได้สร้าง  โรงหนังโคลัมเบียแถวเกษตรก็ยังไม่ได้สร้าง
(ปัจจุบันก็ทุบไปแล้ว)  สมัยที่โรงหนังพวกนี้เริ่มจะสร้างมาแข่งกันเพราะยังไม่มีศูนย์การค้าที่มีขนาดใหญ่มีโรงหนังแบบนี้  ศูนย์
การค้าที่ทันสมัยที่สุดในขณะนั้นคือ ห้างสรรพสินค้าไทยไดมารู ที่บอกว่าเป็นศูนย์การค้าที่ทันสมัยที่สุดเพราะเป็นศูนย์การค้าแห่ง
แรกที่มีบันไดเลื่อน คนไปไทยไดมารูเพราะต้องการไปขึ้นบรรไดเลื่อน  บันไดเลื่อนสมัยก่อนถือเป็นอะไรที่มหรรจรรย์เป็นเทคโนโลยี่
ใหม่มากๆ  พอๆกับลิฟท์แก้วในสมัยต่อๆมา  เมื่อห้างขนาดใหญ่ ไม่มีศูนย์การค้าแบบนี้ โรงหนังจึงแข่งกันสร้าง จนมาถึงยุคไดรฟ์อิน

เรื่องซาวนด์แทรคนี่ขอบอกเลยว่าผมไม่ดูหนังพากษ์ไทยมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วดังนั้นจึงกล้าพูดได้เลยว่าโรงหนังที่สร้างใหม่(ในยุคนั้น)
เช่น สยาม สกาล่า ปารีส และ อินทราเป็นจอยักษ์ใหญ่ที่สุดในประเทศ เป็นหนัง ขนาด ๗๐ มม สมัยก่อนนั้นการทำหนังจะใช้ฟิลม์ ยิ่งขนาด
ฟิลม์ใหญ่เท่าใดภาพในจอยิ่งจะคมชัดเท่านั้นและใช้ทุนมหาศาลในการสร้าง โรงหนังอินทราเป็นโรงหนังแห่งแรกที่จอภาพยนต์ใหญ่รองรับ
ภาพยนต์ขนาด ๗๐มมได้ ส่วนหนังไทยที่สร้างๆกันสมัยก่อนโน้นมักจะเป็น ๑๖ มม ต่อมาก็พัฒนามาเป็น ๓๕ มม ขนาดนี้วัดจากความกว้าง
ของฟิลม์  โรงหนังที่ว่าๆมา จะมีหนังซาวนด์แทรกมาโดยตลอดตั้งแต่เริ่มเปิดฉายแล้วครับ  เวลาหนังใหญ่เข้าจะต้องไปซื้อตั๋วก่อน เพราะ
หากไปตามรอบก็ต้องเจอตั๋วผี (คือราคาสิบบาทไปซื้อมาก่อนแล้วเอามาขายสิบห้าบาทหน้าโรง)คือพูดง่ายๆว่าที่สิบบาทแม่มกว้านซื้อหมด
(มักจะมีสองสามแถวด้านหน้า) แล้วเอามาขายสิบห้าบาท ใครไม่อยากจ่ายยี่สิบบาทก็ต้องยอมซื้อตั๋วผีที่สิบห้าบาท กิจการขายตั๋วผีเป็นกิจ
การที่ทำกำไรมหาศาลเพราะกำไรห้าสิบเปอร์เซ็นต์ง่ายๆ บางครั้งตั๋วยี่สิบบาทก็เต็ม พอเต็มมันก็เอาตั๋วสิบบาทขายยี่สิบบาท ใครไม่ซื้อก็
ต้องกลับบ้านไป  แต่โชคดีที่บ้านผมอยู่ใกล้เฉลิมไทย เดินข้ามสะพานที่มันตั้งป้อมยิงกันตั้งแต่สมัยจอมพลถนอม จอมพลประภาส เลย
โรงเรียนสตรีจุลนาถมานิดนุงก็ถึงบ้านแล้ว ดังนั้นพวกกิจการตั๋วผีไม่เคยได้กินตังค์ผม

ส่วนตอนที่ผมเด็กกว่านั้นพ่อมักจะพาไปดูหนังที่โรงหนังฮอลีวู้ด ซึ่งหนังที่ฉายโรงนี้จะเป็นหนังที่มาจากค่ายของดีสนีย์แทบทั้งนั้น และที่
จำได้ก็จะเป็นซาวนด์แทรค ที่จำได้ก็มีเรื่องแบมบี้ (ลูกกวางที่มีผีเสื้อเกาะที่หาง)  ทรามวัยกับไอ้ตูบ สโนไวท์กับคนแคระทั้งเจ็ด  เรื่องเฮอร์บี้
(รถเต่ามีชีวิต) ฯลฯ ก็ฉายที่โรงนี้ จำได้ว่าฉายเป็นซาวนด์แทรค

ดังนั้นหนังที่ฉายในบ้านเราที่เป็นซาวนด์แทรคและมีบรรยายไทยนั้นน่าจะมีมาตั้งแต่เริ่มยุคสร้างโรงหนังรุ่นใหม่ (ในสมัยเก่า) อย่างปารีส
อินทรา ฯลฯ  ก็คืออย่างไม่นานก็ต้องมีมากว่า สี่สิบปีแล้ว

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้มาแซร์ประสบการณ์ให้เด็กรุ่นหลังแล้วก็ให้ลืมไอดีนี้ไปซะ  พอถึงกระทู้ต่อๆไป
ใครเรียกลุงเคืองกันนานเลยนะ และจะไม่มาเล่าอะไรให้ฟังอีก