เป็นเด็กไทย ต้องแกร่ง ขึ้นรถเมล์
อย่าคิดเท่ ไม่จับ ยามรถเลี้ยว
ต้องเกาะเบาะ เกาะราว ให้มั่นเชียว
อย่าคิดว่า ตัวเชี่ยว เดี๋ยวล้มไป

ยามรถเมล์ จอดเลยป้าย ใจต้องร่ม
ต้องฝืนข่ม ไม่ด่า เกินวัยใส
ต้องยืนนิ่ง กดกริ่ง ถี่ถี่ไป
เดี๋ยวเขาก็ เข้าใจ เราจะลง

ยามมีศึก สองโรงเรียน มาต่อสู้
เราต้องรู้ วิธี หลบลูกหลง
อย่ามัวยืน เซ่อใบ้ ทำมึนงง
เดี๋ยวเราลง ไม่ทัน เราก็ตาย

ยามฝนตก น้ำท่วมขัง ทั่วกรุงเทพ
เราต้องเมพ ต้องกระโดด ให้ไกลหลาย
แต่ถ้าหาก ไม่ชัวร์ หรือกลัวอาย
ก็เดินได้ ลุยไป ให้ถึงกัน

ยามตอนเช้า ที่คนมา มหาศาล
ไม่ต้องขาน เรียกชื่อ ให้มุ่งมั่น
รถเมล์จอด เลยป้าย ตามให้ทัน
แล้วเบียดกัน ที่บันได กอดกลมเกลียว

ถ้าหากอยาก ซิ่งไป ให้ไวสุด
ตอนเช้ารุด ขึ้นสายแปด ได้มีเสียว
เป็นรถเมล์ มรณะ เหมือนบินเชียว
ถึงที่หมาย แป๊บเดียว ในพริบตา

ทั้งหมดล้วน ถือเป็น ประสบการณ์
ให้เชี่ยวชาญ พึ่งตนเอง พึ่งลำขา
แม้ไม่อยาก ฝากชีวิต และชีวา
กับสิ่งที่ เรียกว่า รถเมล์ไทย...