ความเพียรเป็นอริแล้ว เป็นมิตร
คร้านเกียจเป็นเพื่อนสนิท ร่วมไร้
วิชาเฉกยาติด ขมขื่น
ประมาทเหมือนดับไต้ ชั่วร้ายฤๅเห็น

---- ไม่ search google นี่ แปลแบบ งง เลย ----

ภูเขาเหลือแหล่ล้วน    ศิลา
หามณีจินดา             ยากได้
ฝูงชนเกิดนานา         ในโลก
หานักปราชญ์นั้นไซร้    เลือกแล้วฤๅมี

---- เข้าใจง่าย แต่เพราะจังเลย ---

สนิมเหล็กเกิดแต่เนื้อ    ในตน
กินกัดเนื้อเหล็กจน    กร่อนขร้ำ
บาปเกิดแก่ตนคน    เป็นบาป
บาปย่อมทำโทษซ้ำ    ใส่ผู้บาปเอง

---- ไพเราะทั้งนั้นเลย ---

ทั้งนี้ ต้องขอบคุณหนังสือนิยายเรื่องหนึ่ง ที่ทำให้ผมระลึกได้ว่าสมัยเรียนเคยผ่านตาโคลงพวกนี้
พอได้กลับมาอ่านอีกที รู้สึกว่า คนโบราณเขาประณีตบรรจง มากเลยครับ