เคยใช่มั้ยล่ะคะ คิดถึงมากๆ แต่ไม่กล้าบอก เพราะไม่อยากยอมแพ้เขา อิอิ ถ้าไปบอกเขานี่เราจะเอาหน้าไปไว้ไหนเนี่ย เขิลจุง ตอนนี้เราคิดถึงคนๆนึงมากๆ ป่านนี้จะเป็นไงบ้างไม่รู้ อิอิ เรามานินทาเขากันเถอะ
วันนี้มาแชร์เรื่องความรักมุ๊งมิ๊งๆกันบ้างนะคะ ตอนนี้เราอายุ 20ปี ยังไม่มีแฟน เราไม่รีบ ฮ่าๆ
ไม่มีแฟนแต่ก็มีคนคุยด้วยอยู่น้า คุยกันซักพักแล้ว ไม่นานหรอก สามสี่เดือน เขาเป็นรุ่นพี่โรงเรียนมัธยม ห่างกับเราตั้งเจ็ดปี แน่นอน เราไม่ทันพี่เขาหรอก พี่เขาจบ ม.6 เรายังไม่เข้าม.1 ด้วยซ้ำ แต่ว่าโชคดีหรือโชคร้ายไม่รู้ ครอบครัวเราสองคนรู้จักกัน บ้านพี่เขาอยู่หน้าที่ทำงานแม่ เราไม่เคยรู้จักพี่เขาหรอก เพิ่งรู้จักเมื่อปีที่แล้วเอง แต่พี่เขาบอกรู้จักเราตั้งแต่เรายังผมเท่าติ่งหูตามแม่ไปทำงาน ฮ่าๆๆๆ
ตอนเราเรียนมัธยม พี่เขาเรียนมหาลัย ไม่เคยคุยกันเลย เพิ่งมาคุยกันตอนเราเข้ามหาลัยแล้ว พี่เขาทำงานแล้ว ตอนนี้เป็นวิศวกร ส่วนเราก็เด็กมหาลัยด๊องแด๊งๆๆธรรมดา
คุยในในเฟสมาเรื่อยๆ เจอกันก็วันหยุด นานๆทีที่กลับบ้านตรงกัน (พี่เขาทำงานต่างจังหวัด เราก็เรียนต่างจังหวัด) วันนั้นเราไปหาแม่ที่ทำงาน พี่เขาก็พาแม่เขามาหาหมอ บังเอิญเจอกันเลยมีโอกาสคุยกัน (แม่เราทำงานโรงบาล) พี่เขาถามเราว่า
พี่ : เราคุยกันมาตั้งนานเมื่อไหร่จะเป็นแฟนกัน?
ไอ้เราก็ตอบไปตรงๆเลย
เรา : อีกนาน ! <พูดแบบไม่คิด>
พี่ : งั้นเอางี้นะ หลังจากนี้เป็นต้นไป พี่จะเริ่มนับหนึ่งใหม่ เริ่มนับพรุ่งนี้วันแรก สมมติว่าเรารู้จักกันพรุ่งนี้วันแรก เราจะมีปฏิทินคนละอัน ขีดทุกวันว่าเรารู้จักกันกี่วันแล้ว พี่มี เรามีมี วันไหนพี่ลืมขีด เราก็เตือนพี่ วันไหนเราลืม พี่จะเตือนเรา เมื่อเรารู้จักกันครบห้าปี เราเป็นแฟนกันนะ
เรา : เอิ่มมม มโห
พี่ : (ทำหน้าจริงจังมาก) พรุ่งนี้พี่จะเอาปฏิทินไปให้เรานะ พี่กลับก่อนนะ (และพี่เน่าก็เดินจากไป
วันต่อมาความซวยบังเกิด เอาปฏิทินฝากแม่มาให้เรา(ตั้งแต่วันนั้นจนวันนี้ เราก็ต้องมานั่งขีดไอ้ปฏิทินบ้าๆนี่ทุกวัน แต่ลืมตลอด บางทีผ่านไปเป็นอาทิตย์ค่อยมาขีด (ก็ไม่รู้ทำไปทำไม)
ด้วยความที่เราห่างกันเจ็ดปี จึงชอบง๊องแง๊งๆใส่พี่เขา และก็โดนพี่เขาเทศนาสั่งสอนบ่อยๆ ไม่มีหรอกแบบหวานๆเลี่ยนๆทุกวัน
ไอ้เราก็นึกว่าจะบอกว่า ดูแลตัวเองด้วยนะพี่เป็นห่วง แต่นี่ ดูแลตัวเองด้วยนะ "พี่เป็นลูกบาส" และมีข้อความต่อจากนั้น "พี่เป็นลูกบาส เราจะได้เป็นห่วงพี่ " แป่ว!!!! สุดท้ายก็เข้าข้างตัวเอง ไม่ห่วงเราเล้ยยยย
คนบ้าอะไรก็ไม่รู้ ชอบทำเหมือนจะโกรธ จะงอน แต่พอมีเรื่องจริงๆ ไม่เคยแม้แต่จะโกรธเราเลย
ช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมา ที่มหาลัยเรามีสอบกลางภาค เหนื่อยมาก ทั้งมีโปรเจกต์ย่อยๆ ทั้งอ่านหนังสือสอบ ทั้งทำงานคณะ เวลาพักผ่อนน้อย พี่เขารู้ว่าเราไม่ค่อยมีเวลา ก็ไม่ค่อยโทรมามีแต่ส่งข้อความมา วันนั้นเราทำงานที่คณะทั้งคืน จนถึงตีห้า และเก้าโมงมีสอบ จู่ๆมีข้อความและรูปจากเฟสส่งมา ซึ้งเลย ไม่เคยเห็นมุมนี้มาก่อน
"วันนี้พี่ทำงานคณะเหนื่อยจัง พี่มีสอบอีก เฮ้อ เหนื่อยจัง ไม่ได้นอน พี่ต้องสู้ๆนะ มีคนคอยเป็นกำลังใจให้"
(คือพิมพ์มาซะจนเราแทบน้ำตาคลอ ในตอนนั้นมันรู้สึกแบบนั้นจริงๆ เพลียมาก เหนื่อยสุดๆ ข้าวก็ยังไม่ได้กิน)
มีอยู่ครั้งนึง พี่เขาหายไปทั้งวัน ไอ้เราก็คิดถึง กำลังจะทักเฟสพี่เขาไป แต่พี่เขาทักมาก่อน คนเราบางทีปากแข็งไม่พอ ยังมือแข็งอีก แค่จะพิมพ์บอกคิดถึงยังไม่กล้า
มีรูปส่งจากอ็อฟฟิศมาให้ทุกวัน และจะบอกว่า ถ้าเรียนจบ ต้องมาทำงานกับพี่นะ พี่เป็นวิศวะ เราเรียนจบมนุษย์เอกจีนก็มาเป็นเลขาพี่ มาช่วยพี่คุยกับลูกค้าคนจีน จะได้เห็นวิวสวยๆแบบนี้ทุกวัน (เอิ่ม มโนอีกแล้ว ใครจะอยากไปอยู่ด้วย มีหวังเราคงหูชาเพราะโดนเทศนาสั่งสอนทุกวัน)
แฮ่ๆ นินทาคนสนุกเลย ป่านนี้จะเป็นไงบ้างไม่รู้ วันนี้ทั้งวันหายเงียบไปเลย เฟสเงียบ ไลน์เงียบ ไม่สไกป์มา ไม่โทรมา แฮ่ เมื่อก่อน เราอยู่ได้สบายเลย ไม่ต้องคุยกับใคร มีแต่เพื่อน พ่อ แม่ แต่ตอนนี้แค่ไม่ได้คุยกันวันเดียวมันก็อดคิดถึงไม่ได้ แฮ่ๆ แต่ใครจะกล้าบอกล่ะว่าคิดถึง ไม่เคยบอกซักที และก็ไปแกล้งเขาไว้เยอะ แฮ่ พี่ทิวลิปผ่านมาอ่านกระทู้นี้จะเป็นไงน้าา จะบ่นมั้ยนะว่าน้องนินทาพี่อยู่ อิอิ มิสยูนะ
คิดถึงนะ......แต่หยิ่ง! "ไม่บอกหรอกว่าคิดถึง"
เคยใช่มั้ยล่ะคะ คิดถึงมากๆ แต่ไม่กล้าบอก เพราะไม่อยากยอมแพ้เขา อิอิ ถ้าไปบอกเขานี่เราจะเอาหน้าไปไว้ไหนเนี่ย เขิลจุง ตอนนี้เราคิดถึงคนๆนึงมากๆ ป่านนี้จะเป็นไงบ้างไม่รู้ อิอิ เรามานินทาเขากันเถอะ
วันนี้มาแชร์เรื่องความรักมุ๊งมิ๊งๆกันบ้างนะคะ ตอนนี้เราอายุ 20ปี ยังไม่มีแฟน เราไม่รีบ ฮ่าๆ
ไม่มีแฟนแต่ก็มีคนคุยด้วยอยู่น้า คุยกันซักพักแล้ว ไม่นานหรอก สามสี่เดือน เขาเป็นรุ่นพี่โรงเรียนมัธยม ห่างกับเราตั้งเจ็ดปี แน่นอน เราไม่ทันพี่เขาหรอก พี่เขาจบ ม.6 เรายังไม่เข้าม.1 ด้วยซ้ำ แต่ว่าโชคดีหรือโชคร้ายไม่รู้ ครอบครัวเราสองคนรู้จักกัน บ้านพี่เขาอยู่หน้าที่ทำงานแม่ เราไม่เคยรู้จักพี่เขาหรอก เพิ่งรู้จักเมื่อปีที่แล้วเอง แต่พี่เขาบอกรู้จักเราตั้งแต่เรายังผมเท่าติ่งหูตามแม่ไปทำงาน ฮ่าๆๆๆ
ตอนเราเรียนมัธยม พี่เขาเรียนมหาลัย ไม่เคยคุยกันเลย เพิ่งมาคุยกันตอนเราเข้ามหาลัยแล้ว พี่เขาทำงานแล้ว ตอนนี้เป็นวิศวกร ส่วนเราก็เด็กมหาลัยด๊องแด๊งๆๆธรรมดา
คุยในในเฟสมาเรื่อยๆ เจอกันก็วันหยุด นานๆทีที่กลับบ้านตรงกัน (พี่เขาทำงานต่างจังหวัด เราก็เรียนต่างจังหวัด) วันนั้นเราไปหาแม่ที่ทำงาน พี่เขาก็พาแม่เขามาหาหมอ บังเอิญเจอกันเลยมีโอกาสคุยกัน (แม่เราทำงานโรงบาล) พี่เขาถามเราว่า
พี่ : เราคุยกันมาตั้งนานเมื่อไหร่จะเป็นแฟนกัน?
ไอ้เราก็ตอบไปตรงๆเลย
เรา : อีกนาน ! <พูดแบบไม่คิด>
พี่ : งั้นเอางี้นะ หลังจากนี้เป็นต้นไป พี่จะเริ่มนับหนึ่งใหม่ เริ่มนับพรุ่งนี้วันแรก สมมติว่าเรารู้จักกันพรุ่งนี้วันแรก เราจะมีปฏิทินคนละอัน ขีดทุกวันว่าเรารู้จักกันกี่วันแล้ว พี่มี เรามีมี วันไหนพี่ลืมขีด เราก็เตือนพี่ วันไหนเราลืม พี่จะเตือนเรา เมื่อเรารู้จักกันครบห้าปี เราเป็นแฟนกันนะ
เรา : เอิ่มมม มโห
พี่ : (ทำหน้าจริงจังมาก) พรุ่งนี้พี่จะเอาปฏิทินไปให้เรานะ พี่กลับก่อนนะ (และพี่เน่าก็เดินจากไป
วันต่อมาความซวยบังเกิด เอาปฏิทินฝากแม่มาให้เรา(ตั้งแต่วันนั้นจนวันนี้ เราก็ต้องมานั่งขีดไอ้ปฏิทินบ้าๆนี่ทุกวัน แต่ลืมตลอด บางทีผ่านไปเป็นอาทิตย์ค่อยมาขีด (ก็ไม่รู้ทำไปทำไม)
ด้วยความที่เราห่างกันเจ็ดปี จึงชอบง๊องแง๊งๆใส่พี่เขา และก็โดนพี่เขาเทศนาสั่งสอนบ่อยๆ ไม่มีหรอกแบบหวานๆเลี่ยนๆทุกวัน
ไอ้เราก็นึกว่าจะบอกว่า ดูแลตัวเองด้วยนะพี่เป็นห่วง แต่นี่ ดูแลตัวเองด้วยนะ "พี่เป็นลูกบาส" และมีข้อความต่อจากนั้น "พี่เป็นลูกบาส เราจะได้เป็นห่วงพี่ " แป่ว!!!! สุดท้ายก็เข้าข้างตัวเอง ไม่ห่วงเราเล้ยยยย
คนบ้าอะไรก็ไม่รู้ ชอบทำเหมือนจะโกรธ จะงอน แต่พอมีเรื่องจริงๆ ไม่เคยแม้แต่จะโกรธเราเลย
ช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมา ที่มหาลัยเรามีสอบกลางภาค เหนื่อยมาก ทั้งมีโปรเจกต์ย่อยๆ ทั้งอ่านหนังสือสอบ ทั้งทำงานคณะ เวลาพักผ่อนน้อย พี่เขารู้ว่าเราไม่ค่อยมีเวลา ก็ไม่ค่อยโทรมามีแต่ส่งข้อความมา วันนั้นเราทำงานที่คณะทั้งคืน จนถึงตีห้า และเก้าโมงมีสอบ จู่ๆมีข้อความและรูปจากเฟสส่งมา ซึ้งเลย ไม่เคยเห็นมุมนี้มาก่อน
"วันนี้พี่ทำงานคณะเหนื่อยจัง พี่มีสอบอีก เฮ้อ เหนื่อยจัง ไม่ได้นอน พี่ต้องสู้ๆนะ มีคนคอยเป็นกำลังใจให้"
(คือพิมพ์มาซะจนเราแทบน้ำตาคลอ ในตอนนั้นมันรู้สึกแบบนั้นจริงๆ เพลียมาก เหนื่อยสุดๆ ข้าวก็ยังไม่ได้กิน)
มีอยู่ครั้งนึง พี่เขาหายไปทั้งวัน ไอ้เราก็คิดถึง กำลังจะทักเฟสพี่เขาไป แต่พี่เขาทักมาก่อน คนเราบางทีปากแข็งไม่พอ ยังมือแข็งอีก แค่จะพิมพ์บอกคิดถึงยังไม่กล้า
มีรูปส่งจากอ็อฟฟิศมาให้ทุกวัน และจะบอกว่า ถ้าเรียนจบ ต้องมาทำงานกับพี่นะ พี่เป็นวิศวะ เราเรียนจบมนุษย์เอกจีนก็มาเป็นเลขาพี่ มาช่วยพี่คุยกับลูกค้าคนจีน จะได้เห็นวิวสวยๆแบบนี้ทุกวัน (เอิ่ม มโนอีกแล้ว ใครจะอยากไปอยู่ด้วย มีหวังเราคงหูชาเพราะโดนเทศนาสั่งสอนทุกวัน)
แฮ่ๆ นินทาคนสนุกเลย ป่านนี้จะเป็นไงบ้างไม่รู้ วันนี้ทั้งวันหายเงียบไปเลย เฟสเงียบ ไลน์เงียบ ไม่สไกป์มา ไม่โทรมา แฮ่ เมื่อก่อน เราอยู่ได้สบายเลย ไม่ต้องคุยกับใคร มีแต่เพื่อน พ่อ แม่ แต่ตอนนี้แค่ไม่ได้คุยกันวันเดียวมันก็อดคิดถึงไม่ได้ แฮ่ๆ แต่ใครจะกล้าบอกล่ะว่าคิดถึง ไม่เคยบอกซักที และก็ไปแกล้งเขาไว้เยอะ แฮ่ พี่ทิวลิปผ่านมาอ่านกระทู้นี้จะเป็นไงน้าา จะบ่นมั้ยนะว่าน้องนินทาพี่อยู่ อิอิ มิสยูนะ