แมตช์แดงเดือดวันอาทิตย์นี้มีความสำคัญในแง่ของความรู้สึกเป็นอย่างมาก
เอาแค่เรื่องพื้นฐานก่อนเลย คะแนนในตารางและการแย่งพื้นที่ไปแชมเปี้ยนส์ลีก
ถ้าใครสามารถเก็บชัยชนะได้นี่ เป็น6แต้มไปกลับเลยทีเดียว
ช่องว่างและความได้เปรียบจะทำให้ทีมชนะได้หายใจหายคอโล่งด้วย

และนอกจากเรื่องคะแนนและการตัดแต้มฝ่ายตรงข้ามที่มาเต็มๆแล้ว
มันยังเป็นเรื่องของขวัญและกำลังใจอีกตะหาก  ใครชนะนี่ผมว่า คงบู๊ทเครื่องไปได้อีกไกลมาก
คนเตะบอลจะรู้กันดี ช่วงไหนมั่นใจๆ ฮึกเหิมนี่  ทีมเราจะต่อบอลกันยังกะบาร์ซ่ายังทำได้
แต่เวลาบอลเป็นรอง โดนยิงพรุน หลังก็รั่ว หน้าก็ยิงนกตกปลา
แมร่งแทบอยากจะถอดสตั๊ดเดินกลับบ้านซะเดี๋ยวนั้น
ฟุตบอล นอกจากพลังกายแล้ว อีกอย่างที่จำเป็นมากๆ คือพลังใจนี่แหละ
(จะเห็นได้ว่า นัดที่ยูไนเต็ดถล่มสเปอร์มานี่ ตอนบอลได้ใจ เล่นกันยังกะเทพสวมก็อดคล็อธกันทุกคน
มันต่างไปจากปกติที่เล่นไปเหวอไป แฟนบอลด่าyour father dieกันครบเกือบทุกตำแหน่งแล้ว)

ถ้าใครกำชัยไว้ได้ เหมือนเสือติดปีกแน่นอน
ดีไม่ดีจะทำผลงานได้สูงเกินอันดับ4ซะด้วยซ้ำ
เพราะงั้นเกมส์นี้ มันสำคัญยิ่งกว่าอะไรทั้งมวล ทั้งแต้มและความมั่นใจกับฟอร์มทีมโดยรวม

"ศึกแห่งศักดิ์ศรี" อันนี้มันก็แน่นอนอยู่แล้ว
สองทีมคู่รักคู่แฟน ที่แฟนบอลทั้งThe Kop และ Red Army ไม่เคยยอมกันแม้แต่ก้าวเดียว  
แน่นอนว่า Red War Day หรือศึกวันแดงเดือดนี่ ไม่มีแมตช์ไหนที่ไม่ระอุในความรู้สึกแฟนบอลสองทีม
คนแพ้นี่ แทบจะโดนเหยียบลงดินลึกไปเฉียดชั้นแมนเทิลใต้เปลือกโลก  ทีมชนะก็จะสนุกสนานกันไปอีกนาน
ถ้าเป็นในเนตก็อาจจะเล่นกันแรงหน่อย  แต่ถ้าเป็นเพื่อนๆ พี่น้องที่เชียร์คนละทีมกัน  เจอหน้ากันนี่บลัฟสนุกเลยแหละ
ผมชอบบรรยากาศแบบนี้มากเลยนะ  การมีเพื่อนเป็นแฟนทีมตรงข้ามที่เป็นคู่แข่งกัน มันทำให้ความสัมพันธ์และมิตรภาพสนุกมากขึ้นด้วย
(แต่คุณก็ต้องระมัดระวังนิดนึง ดูด้วยว่าคนประเภทไหนเป็นพวกซีเรียสเกินเหตุ  เล่นด้วยไม่ได้ ก็อย่าไปแซวเค้า ช่างหัวมัน
เราคุยแต่คนที่ดูบอลเหมือนคนดูบอลก็พอ  หรือถ้าไม่สนิทกันก็เล่นพอประมาณ)

เพราะงั้นแมตช์นี้มันยอมกันไม่ได้แน่นอนไม่ว่าจะด้วยเหตุผลกลใดก็ตาม  คำว่าศึกแห่งศักดิ์ศรี มันสำคัญเสมอ

เรื่องทั้งหมดที่กล่าวมานี้ มันก็เป็นแค่เรื่องพื้นฐานของการดูบอลคู่แมนยูไนเต็ด-ลิเวอร์พูลปกติอยู่แล้ว
แต่สิ่งที่ผมจะพูดวันนี้  มันมีความหมายมากกว่านั้นเยอะ
เรื่องของนักเตะคนนึงที่เป็นเหมือนสัญลักษณ์ของ "ลิเวอร์พูล" โดยตรง
ผมเขียนให้ในฐานะของ คนเชียร์ปีศาจแดง ที่ยืนฝั่งตรงข้ามเขามาโดยตลอด

Steven Gerrard หรือ กัปตันจี พี่เจิด เฮียเจิด บักเจิด ของใครหลายๆคนนั่นเอง

แมตช์วันอาทิตย์นี้คงเป็นแดงเดือดครั้งสุดท้ายของGerrardแล้ว
ผมรู้สึก ใจหายมาก  มากเกินกว่าจะบรรยายเป็นคำพูดได้ในกระทู้นี้
คือถ้าให้บอกตรงๆเลยนะ  ผมเกลียดลิเวอร์พูล และผมก็โคตรเกลียดGerrard
เคยเผลอเชียร์ไปครั้งนึงตอนครึ่งหลังที่อิสตันบูล  นั่งดูความสำเร็จในคืนนั้นอย่างชื่นชม

ก่อนที่จะมาคิดได้ทีหลังว่า เออกรูไม่น่าไปเผลอเชียร์เลยว่ะ (5555)
เพราะหลังจากนั้น  เลข5ของถ้วยแชมป์ยุโรป ถูกแฟนหงส์ยกมาใช้หลอกหลอนตลอดทุกงาน
ไม่ว่าจะเป็นผ้าป่า งานบวช งานแต่ง  ฝังลูกนิมิต  วลีเด็ดจะมาตลอด

แชมป์ยุโรป5สมัย..สมัย สมัย สมัย สมัย.. ยย  ยย  ยยยยย.. (เสียงเอคโค่ในหัว)

แต่ไอนั่นยังไม่เท่าไหร่  มันมาเจ็บช้ำตรงที่ว่า
Gerrard นักเตะลิเวอร์พูลคนที่ผมชอบอยู่
ถ่ายรูปชูห้านิ้วเยาะเย้ยแมนยูฯนี่แหละ  แสบสุดๆแล้ว(ฮา)
ถ้าจำไม่ผิดน่าจะเป็นเหตุการณ์ช่วงยูไนเต็ดเข้าชิงกับบาซ่าช่วงนั้นมั้งครับ
แพ้มาที ทั้งๆที่ขนาดแมนยูเข้าชิงนะ  ตรีนยังมากันเต็มเลย ไม่เว้นแม้กระทั่งเฮียเจิด

หึ่ยยยย เกลียดมากรูปนี้ - -*

ก็นั่นละฮะทั่นผู้ชม หลังจากนั้นมาผมเหม็นขี้หน้าอีกัปปิตันแห่งทีมนกกระว่าวลมแดงเลย(ฮา)
ตามแช่งตลอด และแน่นอนว่า You'll never touch a Premier League trophy คือคำสาปแช่งของผมต่อมันผู้นี้เรื่อยมา
แน่นอนว่า ช็อตลื่นสะท้านโลกันตร์ คือความสะใจยันชั่วลูกชั่วหลานของแฟนแมนยูอยู่แล้ว
เราคงไม่ต้องอธิบายมาก แต่ถามว่าเสียวไหม  มีเสียวนะปีก่อน
แต่ก็นั่นแหละ เพราะมันดราม่าสะใจมากตรงที่ คนลื่นมันไม่ใช่ใคร
เป็นกัปตันจี  ผู้ที่ทุกคนโฟกัสไปว่า อยากเห็นเค้าชูถ้วยพรีเมียร์ลีกสักครั้งก่อนแขวนสตั๊ดนั่นเองที่เป็นคนพลาด
แถมก่อนหน้านั้น ร้องไห้ยังกะตัวเองได้แชมป์ไปแล้ว มันก็เลยดราม่าเอวังลังกาด้วยประการฉะนี้

เพราะงั้นนี่คือเหตุผลว่า ทำไมผมถึงได้ตามแช่งและเหม็นเบื่ออีพี่เจิดมาอยู่เรื่อยๆ
ก็เพราะมันถ่ายรูปหยันทีมรักของผมนี่แหละ จึงเป็นชนวนให้เราได้กลายเป็น "ศัตรู" ที่แท้จริงกัน
จริงๆแล้ว  นักเตะหงส์แดงที่ผมชอบมากที่สุด คือร็อบบี้ ฟาวเลอร์ คนนี้ตลอดกาลเลย ไร้คำบรรยายมาก
แต่Gerrard คือนักเตะหงส์แดงคนที่สองที่ผมยกย่องจริงๆ เห็นเค้ามาตั้งแต่ยังเป็นเบบี๋ หน้าละอ่อน เป็นดาวรุ่งหงส์แดง

ลงสมัยแรกๆนี่  แมร่งวิ่งมาจากไหนไม่รู้  สับๆๆๆ ปั้ก  วิ่งไล่ชนไล่ฆ่ากลางฝ่ายตรงข้ามแบบวัวกระทิงสุดๆ
ไล่บอลยังกะหมาบ้า  ถึกและแข็งแกร่งยังกะวัว  ผมอยากบอกว่า ผมชอบGerrardมากๆ
ในสไตล์การเล่นสมัยวัยรุ่นที่ ดูเหมือนว่าจะเป็นมิดฟิลด์ตัวรับมาก่อน
ถึงแม้ว่าเฮียเจิดจะเล่นได้ดีมากๆในฐานะกลางตัวรุกก็ตาม

แต่ผมชอบพี่แกตอนเล่นแบบนั้นมากกว่าเล่นรุก  มันมันส์ดี  แน่นอนว่า ตอนนี้ก็ยังอยากได้มาอยู่แมนยูไนเต็ดอยู่
เล่นFM ถึงปากจะบอกว่าเกลียด  แต่บางทียังมีไปซุย add manager อีกทีม
แล้วพยายามขายพี่เจิดเข้าทีมมาเล่นขำๆเลยบางครั้ง(ฮา)
[แล้วเห็นหน้าเฮียตอนเด็กทีไร พาลนึกไปถึงไอ้ตัวเล็กอีกคนของหงส์ที่ย้ายไปแล้ว(นีล เมลเลอร์) หน้ามันเหมือนกันมาก]

และแน่นอนว่า ท่าไม้ตายของเจอราร์ด ที่ทรงพลังสุดๆ  
คือลูกยิงไกลที่ ทำให้กองแช่ง(โดยเฉพาะแฟนผี) เอือมระอาและเซ็งกันมามากแล้ว
ทั้งยิงแมนยู ทั้งยิงทีมอื่นรอบชิง  แถมแต่ละลูกนี่มันดุดันแบบอิงลิชฮูลิแกนมากๆ  ยิงเต็มตรีนมันสะใจสุดๆ
ทุกวันนี้ผมก็ยังอยากเห็นลูกยิงแบบนี้อยู่  และในเกาะอังกฤษ ผมก็ไม่เห็นใครยิงไกลมันส์ๆได้เท่าเจอราร์ดเลย
แม้กระทั่งสุดยอดนักเตะของทีมผมอย่าง พอลสโคลส์ก็ตาม  โอเคว่า เฮียลูกหยียิงแถวสองได้ดีโคตรๆ
แต่ถ้าให้ผมเลือกความมันส์   ลูกยิงเจอราร์ดหลายๆลูก ยิงมันส์กว่าเฮียสโคลส์มาก
ศัพท์เพื่อนๆที่มหาลัยผมเรียก ยิงลูกไฟ   นั่นแหละครับ  
ทุกดอกที่ออกจากปลายเท้าเจิด มันคือลูกไฟชัดๆ!!(ตั้งกระทู้ห้องการ์ตูนด้วยดีไหมเนี่ย)

นั่นแหละครับ คือความผูกพันธ์ของผม และศัตรูหมายเลข1อย่าง Steven Gerrard
ซึ่งจากที่อ่านมาน่าจะพอเห็นภาพว่า ผมก็แอบเป็นติ่งของเฮียพี่เจิดอยู่อย่างลับๆพอควร - -*
แต่อีกใจนึง ในฐานะของแฟนผีโดยสายเลือด ผมก็เกลียดไอ้ท่าจูบกล้องนรกๆนั่น กับภาพชูห้านิ้วของแกที่สุดยิ่งกว่าอะไรดี
ประมาณว่าถ้าให้กระโดดถีบได้โดยที่เค้าไม่เอาคืน  
ผมคงกระโดดถีบด้วยท่าที่แรงกว่าสะเป๊ดเจตพะโล้เป็ดของคุณริว สตรีทไฟเตอร์แน่นอน

ความรู้สึกของผม ต่อเฮียเจิด ก็คงจะเป็น "ศัตรูที่รัก"  ก็คงจะไม่ผิดนักถ้าจะเปรียบเช่นนี้ เพราะมันเห็นภาพที่สุดแล้ว