ตอนเราอยู่ ป.6 เคยแกล้งเพื่อนที่นั่งเรียนข้างๆ เป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆดูขี้โรค
เพื่อนคนนี้ชอบดมยาดมมาก  คือดมตลอดเวลาขาดไม่ได้เลย
จนวันนึงเรานึกอะไรอยู่ก็ไม่รู้ เกิดความรำคาญ+สงสัยว่าถ้าไม่มียาดมเพื่อนจะเป็นยังไง
ตอนเขาเผลอเราเลยแอบหยิบไปซ่อน พอเขารู้ตัวว่ายาดมหายก็เริ่มลนลาน
เดินร้องไห้ตามหาทั่วห้อง และหอบเหมือนหายใจไม่ออกจนเราเริ่มตกใจกลัว
แต่เราก็ไม่กล้าคืนตรงๆเลยได้แต่แกล้งบอกว่าหาเจอแล้ว
สีหน้าของเขาตอนนั้นดีใจมาก และไม่มีท่าทีสงสัยเราเลย

เรื่องนี้ผ่านมาสิบกว่าปีแล้วแต่มันค้างคาใจเรามาตลอด
เพราะหลังจากวันนั้นเราก็เรียนคนละที่และขาดการติดต่อกันไป
พอมาคิดย้อนดูมันทำให้เรารู้สึกผิดที่ทำแบบนั้น
ถึงแม้จะรู้ว่าการบอกเล่าทางนี้อาจจะไม่ช่วยอะไร แต่ก็หวังว่าเธอจะผ่านมาเจอ  

ลักษมี... ถ้าเธออ่านอยู่เราอยากจะบอกว่า "ขอโทษนะ"