เมื่อห้าวันที่แล้ว ผมเองมีโอกาสขี่มอเตอร์ไซด์ผ่านถนนเส้นหนึ่ง
เป็นถนนลาดยางที่ตัดผ่านพื้นที่ของนายทุนใหญ่ ซึ่งปลูกไม้สักเอาไว้เต็มสองข้างทาง
ที่สำคัญเปลี่ยวอย่างมาก ชาวบ้านจึงมักไม่ค่อยใช้ถนนเส้นนี้สัญจรในเวลาค่ำคืนสักเท่าไหร่
พอดีกับเย็นวันนั้นผมจำเป็นต้องผ่านเส้นนี้อย่างช่วยไม่ได้ ก็ไม่ได้คิดอะไรมากมาย
แสงยามพระอาทิตย์ตกดิน ทำให้เงาต้นสักสองข้างทางดูทะมึนน่ากลัวหน่อยๆ
อากาศไม่ร้อน ขี่มาเรื่อยๆให้ลมโกรกหน้าอย่างสบายอารมณ์ ประมาณครึ่งทางเห็นจะได้
สังเกตเห็นว่า ข้างหน้าประมาณร้อยเมตรด้านขวามือ มีคนชักเท้าเข้าๆออกๆอยู่ข้างทาง เหมือนลังเลจะข้ามถนน
ชะลอความเร็วลง ปล่อยให้รถไหลไปเรื่อยๆเพื่อให้เค้าข้ามได้ พอใกล้เข้าไม่กี่สิบเมตร
เป็นผู้หญิงท้องผิวคล้ำ ใส่ชุดคลุมท้องสีลายดอก กำลังวิ่งเหยาะๆข้ามถนน ก็ข้ามไปด้วยดีไม่มีอะไร
ขับช้าๆมาจนถึงจุดที่เข้าเพิ่งข้ามมาหยกๆ เหลียวดูว่า ท้องโย้ขนาดนี้จะเดินไปไหนมืดค่ำ

ไม่มีใครสักคน

เห็นแต่ทางแยกที่เป็นดินลูกรัง กับป่าไม้สักที่ต้นไม่ได้ใหญ่พอให้คนแอบได้
แสงยังพอมีบ้าง มั่นใจว่าตาไม่ฝาด เมื่อกี๊นี่คนแน่ๆ
แต่ตอนนี้หายไปแล้ว
กลัวเหมือนกัน แต่ตกใจมากกว่า
เร่งความเร็วรถให้ผ่านถนนเส้นนี้เร็วๆ จนมาทะลุถนนใหญ่อีกเส้นหนึ่ง ไฟข้างทางสว่างโร่ ใจค่อยชื้นขึ้นมานิด
ขับไปก็นึกย้อนไป เวลาค่ำมืดกลางป่าไม้สักขนาดนั้น ไม่น่าจะมีคนไปเดิน ยิ่งเป็นคนท้องก็ยิ่งเป็นไปไม่ได้ใหญ่
คงเป็นอดีตผู้ที่เคยมีชีวิต ที่มาทิ้งร่างไว้แถวๆนั้น จะด้วยสาเหตุใดก็ตามแต่
กรรมวิบากคงทำให้เค้าไปไหนไม่ได้ ต้องวนเวียนอยู่ในป่าสักอย่างเดียวดาย
ทำเห็นการณ์ซ้ำๆทุกๆวันอย่างขัดขืนไม่ได้ จนกว่าจะหมดกรรมแล้วไปเกิดใหม่
ถนนเส้นนี้ ยามตะวันลับฟ้า
หากไม่จำเป็น จะเลี่ยงไปใช้เส้นทางอื่น
ไม่อยากเห็นอะไรวิ่งผ่านหน้าแล้วหายไปดื้อๆอีกแล้ว
หัวใจจะวาย