ความทรงจำระหว่างเธอกับฉัน กับคำว่า "เพื่อน" ภาพแรกที่ฉันยังจำได้ดี คือ ......ภาพถ่ายที่ทะเล ที่วันนั้นเพื่อนสนิทอีกคนของฉันพาเธอเข้ามาในกลุ่ม และสุดท้ายเธอก็กลายเป็นเพื่อนสนิทของฉันจนถึงวันสุดท้ายของเธอ และ ณ วันนั้นถึงวันนี้ฉันยังเก็บไว้ ภาพนั้นเป็นภาพและคำพูดที่ทำให้เราได้รู้จักกัน ณ วันนั้นปี 2010 เหมือนโลกพามาให้เจอกันเพื่อนของฉันพาเทอมาเป็นเพื่อนรักฉันอีกคน และเราก็กลายเป็นเพื่อนกัน ตลอดเวลาที่เราเป็นเพื่อนกัน เราใช้โลกออนไลน์เป็นสิ่งที่ยึดเหนี่ยวความเป็นเพื่อนเสมอมา Facebook chatting Line แบบมีไรก็สื่อถึงกันเสมอมา เพราะเราต่างมีหน้าที่ที่ต้องทำ มีงานต้องทำ และต่างก็มีครอบครัวที่ต้องดูแล ทำให้เราไม่ค่อยมีเวลามารวมพลเจอกันสักเท่าไร และ ณ ตอนนี้ภาพความทรงจำครั้งสุดท้าย คือ มือน้อยๆ ที่จับกันไว้ ถึงจะไม่ได้กอดกัน เพราะทำไม่ได้ (เธออยู่ในห้องปลอดเชื้อโรคและฉันจะกลายเป็นตัวเชื่อมเชื้อโรคฉันถึงกอดเทอไม่ได้) วันนี้ฉันไปพบเธอแบบยืนได้ห่าง ๆ ทั้ง ๆ ที่อยากจะกระโดดกอดกันเหมือนทุกครั้งที่เจอ ก่อนกลับฉันยังจำความรู้สึก มือเล็ก ๆ อบอุ่น ๆ ที่เราจับกันก่อนเดินจากกันในวันนั้นได้ดี พร้อมคำพูดที่ฉันบอกตรง ๆ "เธอเข้มแข็งมาก เธอมีความสุขมาก และเธอบอกเอง เธอคุ้มแล้วชีวิตที่เธอดำเนินมา...ฉันดีใจที่ได้มาเป็นเพื่อนเธอ ดีใจที่เธอได้ถ่ายทอดความรู้สึกระหว่างความทุกข์ สุข เจ็บปวดให้ฟัง...ถึงเทอจะแย่งฉันพูดไม่ทัน ....... แต่ฉันก็มีช่องว่างให้เทอได้พูดกับฉันเสมอ...เทอไปสบายแล้ว พร้อมรอยยิ้มวันสุดท้ายที่ฉันได้สัมผัส" เธอบอกพวกฉันว่า การที่เธอป่วยเป็นโรคนี้ เธอบอกว่าเธอโชคดี ที่ได้รับรู้ความรู้สึกของคนเหล่านั้น ที่ 1 ในแสนคนจะเป็นกัน เธอบอกว่าถือว่าเป็นบุญ เธอคิดบวกเสมอ เธอทำให้ฉันยิ้ม และ เธอทำให้ฉันรู้ว่า เธอสู้บนความเป็นจริงกับโรคนี้ ..... บนฟ้า ไม่มี Internet ต่อไปนี้เราคงสื่อสารกันไม่ได้แล้วบนโลกใบนี้ แต่เธอจะเป็นความทรงจำตลอดไป ... พวกเราจะไม่ลืมเธอ

คนเราเกิดมา ได้มาพบ มาเป็นเพื่อนกัน ถือว่าเป็นเรื่อง บุญวาสนาส่งให้เรามาได้คุย ได้เที่ยว ได้รู้จักกัน ณ วันหนึ่ง เมื่อถึงเวลาที่เราต้องจากกันไป เราค่อยกลับมาพบกันใหม่ในภายภพหน้า ... อยู่บนฟ้า เป็นนางฟ้าแสนสวย อย่าลืมมองดูสวยบนดิน ที่ยังต้องดำเนินชีวิตต่อไปน๊ะ ... You're always in my heart!!

#ร้องไห้หนักมาก #ดีใจมากเช่นกันที่ได้เจอเธอ #มะเร็ง