คือเราอายุ18ปีแล้วนะ จบ ม6แล้ว แต่เราไม่เคยได้ไปนอนบ้านเพื่อนหรือกลับบ้านดึกๆเลย เพราะ พ่อสั่งห้าม (พ่อคงเป็นห่วง) แต่เด็กชายอายุ18 ต้องมาโดนขังอยู่แต่ในบ้าน
มีครั้งหนึ่งที่เราได้ออกไปเที่ยวบ้านเพื่อนกลับมาประมารเที่ยงคืน พอกลับมาถึงบ้านพ่อเราพูดว่า พักนี้เที่ยวบ่อย กลับบ้านดึกนะ(คือพึ่งวันนี้วันเดียวป่ะ)
พ่อจะห้ามเราทุกอย่างห้ามออกบ้าน ห้ามเที่ยว ห้ามกินเหล้า บุหรี่ ห้ามมีแฟน ห้ามคบเพื่อนประเภทนี้ และอีกหลายๆอย่าง(เข้าใจนะว่าสิ่งที่ห้ามเพื่อให้เราเป็นคนดี แต่สิ่งที่ห้ามมาทั้งหมดเนี่ยบางสิ่งมันเกินจำเป็นไง) จะรักลูกมากกกกกกกกกกกกกกกกกก (มากเกินไป) แต่ความรู้สึกเรามันตรงกันข้ามอ่ะ เรียกว่าอกตัญญูได้ไหม
บางครั้งเราก็อยากใช้ชีวิตเหมือนกับเด็กคนอื่นๆ อยากมีช่วงเวลากับเพื่อนๆ เหมือนคนอื่น เช่น เลี้ยงรุ่นตอนจบ ม6 เราขอพ่อไปกินเลี้ยงกับเพื่อนๆ พ่อเราบอกว่า ไม่ต้องไปหรอกบ้านเราไกลไปไม่ได้ ลูกเข้าใจพ่อนะ พ่อเป็นห่วง (ขอบคุณครับสำหรับความเป็นห่วงที่ทำลายช่วงชีวิตของผม)
มีอีกนะแต่คิดไม่ออก
เราคงอกัญญูจริงๆสินะ
ความรู้สึกรักพ่อของเรามันน้อยลงทุกทีเลย