พอดีไปเหลือบเห็นข่าวเก่าที่ว่า นักแสดงเรื่อง 300 ซึ่งมีหุ่นดีเกินมนุษย์ทั่วไป มีส่วนทำให้เด็กชายเป็นโรคซึมเศร้าหากไม่บรรลุโดยการมีหุ่นแบบนักแสดงเหล่านั้นได้ โดยจะมีตั้งแต่การออกกำลังกายอย่างบ้าคลั่ง การดื่มโปรตีนเชค ไปจนถึงการใช้สารสเตียรอยด์ ซึ่งถือเป็นอันตรายต่อสุขภาพของเด็กวัยกำลังโตมาก อาจทำให้มีอารมณ์รุนแรงหรือซึมเศร้าได้

ผมเห็นข่าวนี้ มันสะกิดต่อมผมมากๆ เพราะผมเริ่มหลงไหลการมีหุ่นดีๆๆแบบเหล่านายแบบตั้งแต่ผมอยู่ ม.1 (ตอนนี้อายุ 25) ตั้งแต่นั้นมาก็รักษาหุ่นตัวเองจนอยู่ในขั้นพอใจในช่วงมอปลาย ก็จะกล้ามฟิตๆลีนๆตามประสามอปลาย พอมามหาลัยก็ล่ำและชัดขึ้นมาหน่อยตามประสามีเวลาเข้าฟิตเนสมหาลัย ตอนนี้ทำงานก็ถือว่าเป็นช่วงพีคสุดๆที่เคยมีมา เพราะมีเงินซื้ออาหารเสริมด้วย แต่มันไม่ได้พีคตลอดเวลาครับ จะขึ้นๆลงๆตามช่วงมีแรงบันดาลใจ ปล่อยกินอาหารอร่อยบ้าง พอพุงมาหน่อย (เน้นว่านิดหน่อยเอง) ก็จะกลับไปฮึดเหมือนเดิมเพราะเสียดายหุ่นที่สร้างมา เปนอยู่แบบนี้ มาทั้งชีวิตครับตั้งแต่ม 1 รู้สึกว่ามันลำบากจัง ช่วงนี้ชอบนึกแต่ว่าสังขารไม่เที่ยง เหมือนปลงได้ว่ามันไม่อยู่กับเราตลอดเวลา เริ่มนึกถึงว่าคนเราต้องแก่ ต้องตาย สักวันมันก็เสื่อมไปตามกาลเวลา และรู้สึกรับไม่ได้ หากวันนึงหุ่นไม่ดีขึ้นมา รับไม่ได้ถ้าต้องแก่ขึ้น

แบบนี้คือผมเข้าข่ายแน่นนอนใช่ไหมครับ