ช๊อคค่ะ!!!!!! เจอน้องสาวคนละแม่ในงานวันเกิดคุณพ่อ ไม่รู้จะทำตัวยังไง สับสนไม่กล้าพูดกับใคร... ที่ผ่านมา 10 กว่าปีไม่มีใครบอกเราซักคำ

 เล่าเรื่องตัวเอง
       เรามีคุณพ่อ 1 คน ทำงานตำรวจ เรามีคุณแม่ 1 ทำงานธนาคาร ส่วนใหญ่ใช้ชีวิตอยู่กับแม่มากกว่า เพราะคุณพ่อย้ายบ่อย จะเจอกัน เดือนละครั้ง 2 ครั้ง แต่คุณโทรศัพท์ แชท วีดีโอคอลกันทุกวันไม่ห่าง นานๆ ครั้ง ช่วงปิดเทอม หยุดยาว จะไปบ้าน ปู่ ย่า ตา ยาย ที
      วันๆ ก็เรียน เรียน เรียน เรียนพิเศษวิชาการบ้าง เรียนดนตรีบ้าง  เที่ยวกับเพื่อน ดูหนัง ลัลล้าคุณพ่อคุณแม่อนุญาตไม่ว่า ชีวิตดูเหมือนมีความสุขมาก

วันเกิดคุณพ่อ
     วันนั้นเป็นวันเกิดคุณพ่อ ไม่ติดเรียนอะไร ว่างพอดี ก็เลยขออนุญาตคุณแม่ไปหาคุณพ่อในวันเกิด เราตั้งใจเล่นไวโอลินที่พึ่งเล่นจบเพลงให้คุณพ่อฟังได้ชื่นใจในวันเกิด ถึงวันจริง ก็เก็บเสื้อผ้า สะพายเป้ 1 ใบ กับกระเป๋าไวโอลินอีก 1 ออกเดินทางแต่เช้าไปขึ้นรถประจำทางไปคนเดียวด้วย (คุณแม่ติดงาน) ขึ้นรถต่อนั่น ลงนี่ ยิ้มแก้มแทบปริ เพราะวาดภาพไว้ว่าถ้าคุณพ่อเจอเราต้องดีใจสุดๆ ของขวัญวันเกิดที่เป็นภาพสุดประทับใจกำลังจะไปหาคุณพ่อแล้ว ทั้งตื่นเต้นที่ขึ้นรถประจำทางเอง ทั้งตื่นเต้นกลัวเล่นไวโอลินผิด อยากจะนั่งไปด้วยซ้อมไปด้วยใจจะขาด เวลาประมาณ  4โมงเย็น ถึงทางเข้าบ้านพักของคุณพ่อ ตอนแรกว่าจะโทรให้พ่อออกมารับ แต่อยู่ๆก็คิดว่าไหนๆ จะมาเซอร์ไพรส์แล้ว ก็เอาให้สุดๆ ไปเลย
       เดินต๊อกแต๊กๆ สะพานเป้รุงรังถึงหน้าบ้านจนได้ ...เอ๊ะ!บ้านเปิดอยู่ได้ยินเสียงคุยกัน หัวเราะ ดังมาก ดูเหมือนกำลังมีปาร์ตี้ ใช่แน่วันนี้วันเกิดนี่ คงมีดื่มกันบ้างน๊าาาา เรียกคุณพ่อหน้าบ้านก็ไม่มีใครเดินออกมาก เลยตั้งสินใจ เอาเป้วางไว้โต๊ะหน้าบ้าน แล้วถือไวโอลินไปอย่างเดียว กะว่าเจอหน้าคุณพ่อแล้วจะเล่นเลยแล้วกัน
        เดินเบาๆ เข้าไปที่โต๊ะกลางบ้านเท่านั้นแหละ ทุกคนหยุดสนทนา วางช้อน วางจาน วางแก้ว ทุกอย่างหยุด หยุดหมด เงียบกริบ ภาพที่เราเห็นคนคุณพ่อถือแก้ว มีผช.เพื่อนคุณพ่ออีก 3-4 คน แล้วก็ผญ. อายุรุ่นราวคราวเดียวกับเราที่หน้าตาหมือนเรายังกะแกะ และผญ.อีก 1 ที่อายุรุ่นแม่ได้
 เรา : พ่อคะ สุขสันต์วันเกิด
 พ่อ : ลูกมายังไง? แม่ละ?
 เรา : ลูกนั่งรถมาคนเดียว
 พ่อ : นี่น้องสาวลูกนะ....(มองไปทางเด็กสาว)
 เรา : ........ (อยากจะเอาไวโอลีนพาด...แต่ไม่รู้จะลงหน้าใคร เลยทิ้งไว้ที่นั่น แล้วเดินออกมาจะบ้าน หยิบเป้ เดินไปที่ประตูใหญ่อย่างไว ติดในใจคิดว่า เราเป็นส่วนเกินสำหรับงานคืนนี้ กลับให้ไว้ที่สุด ไวโอลีนไม่เอาซักอย่างแล้วหนัก จะกลับแล้ว)
        พ่อก็ตามหลังมาแล้วถามจะไปไหนๆๆๆๆ..สุดท้ายพ่อขับรถมาส่งเราที่บ้าน ตลอดการเดินทางกับคุณพ่อ เป็นอะไรที่อึดอัดที่สุด ไม่อยากจะอยู่ใกล้พ่อ ไม่อยากมองหน้า ไม่อยากพูด แต่พ่อก็เล่าเรื่องเกี่ยวกับน้อง เรื่องต่างๆ ให้ฟัง เราก็ฟังบ้าง คิดถึงแม่บ้าง ร้องไห้บ้าง ไม่ตอบโต้พ่อซักคำ
 พ่อเล่า : .. น้องสาวห่างกับเรา 1 ปี ตลอด 10 กว่าปีเราไม่เคยเจอกันเลย เรียนคนละที่ ส่วนแม่อีกคนนั้นทำงานตำรวจอยู่คนละที่กับคุณพ่อ คุณพ่อเทียวไปหาเหมือนที่เทียวหาเรา ทุกคนรู้เรื่องนี้ คุณแม่รู้ แต่ไม่เคยบอกเราเลย ทั้งที่เราอยู่ด้วยกันทุกวัน ปรึกษากันทุกเรื่อง มาถึง ณ วันนี้เรารู้แล้วว่าทำไมคุณแม่ต้องให้ไปเรียนนั่นนี่ ชวนไปออกงาน หากิจกรรมให้ทำตลอด หนีบเราไปด้วยตอนไปเข้าพบลูกค้า คุยอะไรกันไม่รู้น่าเบื่อๆ ทำทุกอย่างเพื่อให้เหลือเวลาอยู่กับคุณพ่อน้อยที่สุด
      มีอยู่ช่วงหนึ่งของชีวิตถึงขั้นจะให้ไปอยู่ รร.ประจำ คุณแม่ให้เหตุผลว่า เวลาดูแลลูกน้อย กลัวดูแลได้ไม่ดีพอ แต่ก็ขอร้องคุณแม่อย่าส่งไปเลย สัญญาว่าจะดูแลตัวเองให้ได้ ไปเรียนนั่นนี่ ระหว่างคุณแม่ทำงาน คุณแม่จะได้ไม่เป็นห่วง
      เคยคิดอยากมีน้องเพราะเหงา ไม่มีเพื่อนเล่น แต่พอมาถึงวันนี้มีน้องสาวแล้ว ทำไมไม่รู้สึกดีใจเลย......อยากโกรธคุณแม่ที่ปิดบัง แต่ก็ทำไม่ลง ตอนนี้สับสนไม่รู้จะทำยังไง แล้วก็ยังไม่พร้อมจะคุยกับคุณพ่อคุณแม่.. แม่คนใหม่ น้องสาวคนใหม่ แค่อยากพูดเรื่องนี้กับใครซักคน ขอบคุณที่อ่านมาจนถึงตรงนี้ ขอบคุณที่พูดคุยกัน เราไม่รู้จะทำยังไงจริงๆ
 
    พ่อนะพ่อ วันนี้ลูกรู้ความจริงที่ปิดบังกันมานาน กว่า 10 ปี ลูกยังร้องไห้ขนาดนี้ แล้วคุณแม่ละคะ คุณแม่ของลูกต้องร้องไห้มากี่วันแล้ว
   น้องสาวคะ น้องสาวรู้สึกยังไงที่มีพี่สาวแบบเรา ความรู้สึกของพี่สาวตอนนี้คือ ไม่ชอบเธอ เธอคือส่วนเกินในชีวิตเรา เราไม่ต้องการเพื่อนเล่นแล้ว ไวโอลีนที่ทิ้งไว้บ้านคุณพ่อ เอาไปหัดเรียนซะ เราให้ เราจะไม่เล่นมันอีกแล้ว
   แม่ใหม่คะ ไม่มีอะไรจะบอก นอกจาก ขอบคุณที่ให้ดูแลคุณพ่อแทนคุณแม่
   คุณพ่อคะ เราห่างกันซักพักนะ
   คุณแม่คะ พักงานแล้วหันมาเล่าเรื่องที่ควรจะเล่าให้ลูกฟังบ้าง คุณแม่บอกจากปาก ถ่ายทอดมาจากความรู้สึก ลูกคงเสียใจน้อยกว่าที่รู้เอง รักคุณแม่นะ