เศร้ามากค่ะ คือเรามีแฟนที่คบกันมาเกือบจะห้าปี ระยะเวลาที่ผ่านมา เอาความทุกข์กับความสุข มาชั่งตวงวัด ทำให้รู้อย่างชัดเจนเลยค่ะว่า ที่ผ่านมา น้ำตา ความเสียใจ ความเหงา ความเศร้า ความผิดหวังและเสียความรู้สึกมันมีมากมายจนทับถมความสุขไปแล้วค่ะ ลืมไปเลยว่าความรักดีๆเป็นยังไง และมันทำให้เราไม่อยากมีความรักอีกเลยค่ะ มันเข็ดมาก แฟนเรามีข้อดีอยู่แค่สามข้อค่ะ คือไม่เจ้าชู้ ไม่กินเหล้า ไม่สูบบุหรี แต่มีแค่นี้จริงๆค่ะ นอกนั้นก็คือเขาไม่รักเราเลยค่ะ แต่ปากบอกว่ารัก แต่กลับไม่สนใจ ไม่เอาใจใส่ ชอบพูดจาให้เสียความรู้สึกค่ะ การงานไม่คิดช่วย ค่าใช่จ่ายไม่คิดออก เห็นแก่ตัว ขี้เกียจที่สุดค่ะ พยายามจะเลิกนะคะ เป็นร้อยครั้งค่ะ แต่เลิกเสร็จก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมค่ะ เหมือนจะดีตอนแรกๆได้สักสามวัน ตอนหลังๆแถมไม่มีอะไรดีขึ้นเลย อย่างวันนี้หลอกเราให้ขึ้นห้องไปส่งเอาของ สุดท้ายเอาเราเฉย แถมไม่คิดใส่ถุง ไม่ซื้อไม่อะไร เราบอกว่ากลัวๆ ก็ไม่ฟัง ไม่คิดถึงใจเราเลยค่ะ เราหลังจากนั้นเราจะเป็นยังไง เราต้องเป็นฝ่ายคุทเองตลอด อย่างวันนี้ก็ไม่กล้ากินยาอะไรเลย เพราะที่ผ่านมาเราพลาดให้มัน ให้เรากินยาคุมฉุกเฉินเป็นสิบกว่าชุด ไม่ห่วงเราเลยค่ะ เรากลัวเราเครียดพยายามบอก แต่กคำพูดทุกความรู้สึกเป็นเหมือนสายลม เราพูดมากก็หาว่าเราคิดมากไปเอง น่ารำคาญ คือตอนนี้เราเหนื่อย เบื่อ อึดอัด อยากพ้นจากคนๆนี้ อยากไปให้ไกลๆ แต่มันก็ไปไม่พ้นสักที อยากเจอคนดีๆที่เขารักเราจริงๆไม่ใช่รักแต่ปาก ทุกวันนี้เราไปทำยุญนะคะ พยายามไปทำคนเดียว ไม่อยากไปกับเขาเลยค่ะ กลัวเกิดมาทำร้ายกันแบบนี้อีก เค้าไม่เคยคิดเลยค่ะว่าเค้าทำร้ายเราขนาดไหน คือไม่รักไม่ห่วงไม่หวง แต่บอกรักและไม่เลิก กักเราให้ทุกข์กับเขาไปเรื่อยๆ เจ้ากรรมนายเวรชัดๆเลยค่ะ ทำยังไงดีค่ะ ทุกวันนี้เครียด ท้อแท้ เหนื่อยมาก เคยคิดนะคะว่า ถ้าชาตินี้ต้องอยู่กับคนนี้ไปตบอดชาติแล้วต้องกินน้ำตาแทนข้าว ขอเป็นโสดอยู่คนเดียวดูแลพ่อกับแม่ดีกว่า พยายามจะหนีๆ ก็ไม่พ้นสักทีค่ะ เศร้ามาก สุขภาพกายใจก็แย่ลงทุกวันๆค่ะ แต่เค้ากลับไม่เคยคิดถึงเราเลยค่ะ เหนื่อยใจมากค่ะ คืนนี้ก็พึ่งร้องไห้เสร็จไปเพราะกลัวมากๆค่ะ