เราเลิกกับสามีได้ปีกว่า มีลูกสาวอายุ 5 ขวบเลิกกับสามีเพราะยิ่งอยู่ยิ่งทรมานใจตัวเองเค้าเจ้าชู้ ไม่เคยแคร์ไม่เคยสนใจความรู้สึกและไม่เคยทำอะไรเพื่อครอบครัวจริงๆเลยค่ะ เค้าทำงานเป็นตำรวจ แต่ตอนที่เลิกกันนั้นเราไม่ได้ทำงานเป็นแค่แม่บ้านธรรมดาดูแลลูก ตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกัน 7ปีเค้าเป็นผู้ชายคนแรกและคนเดียวที่ฉันรัก ฉันทุ่มเทให้เค้าทุกอย่างแต่เค้ากลับให้แต่ความเจ็บช้ำน้ำใจแก่ฉันอยู่เรื่อยมา จนมาถึงจุดแตกหัก ช่วง 4-5เดือนแรกที่เราเลิกกันยอมรับว่าเราเจ็บมากๆแอบร้องให้ทุกวัน แต่เราก็ยังคุยกันอยู่เค้าก็ยังบอกรักเราตลอดเพื่ออะไรไม่รู้ ตั้งแต่เลิกกันเค้าไม่เคยส่งเสียหรือรับผิดชอบค่าใช้จ่ายใดๆเกี่ยวกับลูกเลยเรากลับมาอยู่กับพ่อแม่ค่ะบ้านของเรากับสามีอยู่ไม่ไกลกันมาก กลับมาอยู่บ้านงานก็ไม่มีทำเงินก็ไม่มีเค้าไม่ให้อะไรมาซักอย่างจึงตัดสินใจโทรหาเค้าเพื่อจะขอร้องเค้าว่าช่วยซื้อนมให้ลูกได้มั้ยตอนนี้เราตกงานอยู่เราไม่ให้เธอช่วยเราเป็นเงินหรอกแต่ช่วยแค่ซื้อนมมาให้ก็พอแต่ตำตอบที่ได้รับมันกลับทำให้ฉันรู้สึกเจ็บปวดมากเค้าบอกว่า อ้าวก็ลูกเธอนี่ เธออยากเลี้ยงเธอก็เลี้ยงเองสิ แต่ถ้าเธอไม่มีปัญญาเลี้ยงก็เอามากูจะเลี้ยงเอง ความรู้สึกมันบอกไม่ถูกได้แต่นิ่งอึ้งแล้วก็กดวางสายไปตั้งแต่นั้นมาเราก็หยุดการติดต่อทุกอย่างเปลี่ยนเบอร์ บล็อคทุกอย่าง เราจับมือลูกไว้แล้วบอกลูกทั้งน้ำตาว่าแม่จะไม่ยอมให้ลูกลำบากแม่จะดูแลลูกเอง เค้าเช็ดน้ำตาให้เราแล้วบอกว่าอย่าร้องแม่ หนูจะไม่ทิ้งแม่ไปไหน หลังจากนั้นมาเค้าก็มาหาลูกบ้างแต่เราไม่อนุญาตให้ไปกับพ่อเค้าแค่ให้มาหาได้ แต่ที่มันทำให้เราเหนื่อยใจคือเค้าชอบแอบไปรับลูกที่โรงเรียนโดยที่ไม่บอกเราพอไปรับที่โรงเรียนคุณครูก็บอกว่าพ่อเค้ามารับตั้งแต่เช้าแล้วก็ไม่รู้ว่าพาไปไหนจนค่ำมืดถึงมาส่ง เราก็คุยกับเค้านะว่าถ้าจะไปรับลูกก็ให้มาบอกเราด้วยทำอย่างนี้เหมือนแกล้งกัน แล้วพาไปก็ไม่ได้ดูแลใส่ใจลูกเลย เค้าก็ไม่ตอบอะไรและเค้าก็ยังทำแบบเดิมเรื่อยมา เรารู้สึกเหนื่อยใจมากค่ะ เราจะบอกกับลูกเสมอว่าแม่ไม่อยากให้ลูกไปกับพ่อเพราะเราไม่ได้อยูด้วยกันแล้วแต่ถ้าลูกอยากจะไปแม่ก็ไม่ได้ห้าม เราทำถูกมั้ยคะ เพราะเราก็พยายามคิดถึงความรู้สึกลูกก่อนค่ะ ปัจจุบันเรามีงานทำเลียงดูลูกได้ค่ะ ถ้าเราจะห้ามลูกไม่ให้เจอพ่อเราทำถูกหรือเปล่าคะ ขอความคิดเห็นด้วยค่ะ