มีใครเป็นบ้างค่ะ พี่ ๆน้อง ๆ เพื่อน ๆ ลุง ๆป้า ๆ ๆน้า ๆๆ อาๆๆ
คือแม่ยังเห็นว่าเราเป็นเด็กอยู่เลย ซึ่งเราก็ละอายใจน่ะ เช่น
เวลาตอนข้าวกัน พี่ เรา แล้วก็แม่  แม่จะบอกว่าเด็กไม่กินผัก (พี่พูดมาว่า เด็กโข่งอะดิ ไม่มีเด็กแล้ว )  ไม่ใช่แค่ครั้งเดียวน่ะค่ะ เกือบทุกครั้งแหละ  
เฮ้ยยยยย คือเราอายุเท่านี้แล้วกินน่ะค่ะ รู้อะไรมีประโยชน์ไม่มีประโยชน์
ตอนเด็ก ๆ ไม่กินแต่ตอนนี้ถึงไม่ชอบก็กินค่ะเพราะถ้ามีประโยชน์จะกินได้หมดทุกอย่าง
แล้วอีกเรื่องที่เราเจอบ่อย ๆ คือเรื่อง ทำผม แต่งหน้าค่ะ
ทุกครั้งที่หยิบเครื่องสำอางมานั่งแต่งหน้าหน้ากระจก แม่จะพูดเลยว่า แต่งไปทำไม ไม่เคยเห็นเหรอคนที่แต่งหน้า เวลาไม่แต่งน่ะ หน้าดูไม่ได้เลย
ซึ่งตัวเราแต่งหน้าน้อยมาก หน้าโทรมทุกวัน จะแต่งเฉพาะเวลาไปข้างนอกเท่านั้น แต่ทุกครั้งก็จะโดนพูดคือรำคาญค่ะ จะไม่ให้สวย ต้องให้โทรม ๆ ธรรมชาติลงโทษแม่ถึงจะพอใจ
และเรื่องหนีบผมด้วย เราไม่ค่อยไปร้านเสริมสวย เปลืองค่ะ ไดร์หนีบเองก็ได้ไม่เสียตังค์ และแม่ก็จะบ่นว่า ผมก็เสียหมด จะหนีบทำไมบ่อย ๆ หนีบทุกครั้งนางก็จะบ่นทุกครั้งค่ะ เบื่อน่ะค่ะ เด็กจริง ๆ เลยเราทำอะไรก็ไม่ได้เลย มีปัญหาอีกเยอะค่ะ อยู่ใกล้แม่ซึมซับนิสัยชอบบังคับคนอื่นมาด้วย เบื่อตัวเองมาก คนใกล้ตุวรำคาญเราเพราะเราชอบบังคับและกดดัน เจ้ากี้เจ้าการชีวิตคนข้าง ๆ ตัวเราจนเค้าจะเลิกอยู่แล้วด้วย มีใครโดนแม่บังคับกดดัน อยากทำในสิ่งที่แม่ต้องการบ้างค่ะ คือแม่เข้าใจโลกน้อยมากเลย แม่เป็นครูค่ะ พ่อบ่นบ่อย  ๆๆ ว่าแม่สอนตลอดชีวิตเลย พ่อเวลาทะเลาะกับแม่ก็จะเดินออกจากบ้านไปเลยค่ะ แต่มาตอนนี้พ่อเถียงด้วยเลย เรากลายเป็นผู้ใหญ่มีปัญหามากเลย รับอยู่คนเดียวเพราะอยู่ใกล้สุด  อึดอัดน่ะจะทำอะไรไม่ได้ตามใจตัวเองเลย พี่น้องผู้ชายหมด อยู่ไกลค่ะ นาน ๆ เจอกันที มีรำคาญบ้างแต่พี่เราเค้าเลือกที่จะเงียบ น้องเราก็มีเอะอะบ้าง ไม่บ่อย คงรำคาญเหมือนกัน เข้าใจน่ะค่ะว่าแม่เป็นห่วงแต่การทำแบบนี้ทำให้เราไม่รู้จักโต เพราะชีวิตคนเราน่าจะเลือกตัดสินใจทำอะไรได้ด้วยตัวเอง ดูแลตัวเองได้แล้ว บ่น ๆ ค่ะ