ผมคบกับแฟนมาได้เกื่อบจะ2ปีล่ะขาดอีกไม่กี่เดือน...แต่ผมก็ไม่เคยเข้าใจเลยว่าความรักต้องการอ่ะไร...จนมาวันนี้ที่ผมต้องสูญเสียมันไป...ไม่มีโอกาสสักครั้งที่เธอแม้แต่จะให้ผมได้แก้ตัว...ในวันทีผมเข้าใจทุกอย่างดี..และรู้ว่าความรักต้องการอะไรเป็นคนรักกันต้องฏิบัติตัวแบบไหน
ผมกับแฟนอายุห่างกัน 7 เธออายุ21ผม28 ซึ่งเธอก็ยังเรียนอยู่ส่วนผมนั้นทำงานแล้วเราพบกันที่บริษัทที่ผมทำงานอยู่ซึ่งเทอมาทำงานช่วงปิดเทอมเราเริ่มคบกันตั้งแต่มีนา 56 จนถึงวันนี้ที่เธอจากผมไป กุมภาพันธ์ 58
แรกๆผมก้ไม่ได้ตั้งใจจะคบกับเธอหรอกเพราะคิดว่ายังไงก้ไปกันไม่รอดอายุห่างกันขนาดนี้แต่รุ่นน้องที่มาฝึกงานที่แผนกผมก้เชียอยู่นั้นแหละแต่ผมก็แอบมีความรู้สึกดีๆให้เธออยู่น่ะและก้เหมือนว่าเธอจะมีให้ผมเช่นกัน...จนมาวันหนึ่งผมไปเลี้ยงส่งหัวหน้าที่จะลาออกผมดันไปกินเบียร์ซะเมาเลย(ปกติผมเป็นคนไม่กินเหล้าเบียร์) ที่นี้ก็เกิดเรื่องซิครับผมทักเฟรสไปคุยกะเทอเลยเล่าความรู้สึกทุกอย่างให้เธอฟังจนหมดและเธอก้บอกผมกลับมาว่าเธอก็รู้สึกแบบนั้นเหมือนกันแต่เราก้ยังไม่ได้โทรคุยกันน่ะครับจนวันรุ่งขึ้นเธอไปเที่ยวทะเลกับเพื่อน..ดูท่าคงจะเมาเหมือนกันเพราะเห้นเพื่อนบอกว่าหมดเบียไปสองลัง...เธอบอกผมว่าทนไม่ไหวล่ะเอาเบอร์ไปโทรมาล่ะกัน...แต่ผมก็ยังไม่ได้โทรน่ะ..จนตอนเย็นถึงกล้าโทรไป...จนเธอกลับมาจากไปเที่ยวประมาณสามทุ่มโทรก็โทรมาหาผม..ว่านั้งเล่นกันอยู่ตรงนี้น่ะออกมาหาหน่อย..ผมก็ยังลังเลอยู่น่ะว่าจะไปดีหรือไม่ไปแต่สุดท้ายแล้วผมก็ออกไป..แล้วเราก้ได้นั้งคุยกัน...มันจึงเริ่มต้นตั้งแต่ตอนนั้น...แต่ดูเธอเป้นเด็กขี้งอแง..มาก
เพราะความที่เธอกลับบ้านดึกวันน้นเธอจึงมีปัญหากับพี่ที่เธอมาอาศัยอยู่ด้วยช่วงทำงานอีกสามวันเธอจึงจะกลับบ้านเราจึงนัดกันไปเที่ยวทะเลอีกครั้งก่อนเธอจะกลับนั้นเป็นครั้งแรกที่เราไปเที่ยวด้วยกัน...เรายังไม่มีอ่ะไรกันนะ
แล้วตอนเย็นของวันนั้นหลังจากกลับจากเที่ยวผมก้ไปส่งเธอขึ้นรถกลับ แพร่ บ้านเทออยู่แพร่วันนั้นผมไม่เคยรู้สึกแบบนั้นมาก่อนเลยแบบว่าไม่อยากจากไครซักคนไปจากวันนั้นเราก็เริ่มติดต่อคุยกันมาเรื่อยๆอีกสามเดือนต่อมาเธอก็ลงมาหาผมอีกครั้งแล้วเราก็ผผลัดกันไปมาหากันอย่างนี้ตลอดระยะเวลาปีแรกเรามีความสุขกันมาก
จนช่วงปีหลังเราเริ่มทะเลาะกันบ่อยขึ้นเพราะความไม่เข้าใจครั้งแรกที่ทะเลาะกันจนถึงขั้นจะเลิกก้คือช่วงปีใหม่ปี57ซึ่งเรื่องที่เราทะเลาะกันก็คือเรื่องเที่ยวและกินเหล้าของเธอซึ่งผมไม่ชอบเที่ยวกลางคืนและกินเหล้าผมจึงอยากให้เธอหยุดบ้างผมจึงเอาข้อนี้มาต่อลองกับเธอว่าถ้ารักกันก้ให้หยุดแต่ถ้าไม่ก้เลือกเอาแต่ถึงเธอเลือกเที่ยวผมก้ยังรับเธอได้อยู่ดีนั้นแหละครับเพียงไม่อยากให้คนรักของตัวเองถูกคนอื่นมองในแง่ไม่ดีแค่นั้นแต่ครั้งนี้เธอยอมเลือกผมแฮะเราจึงได้กลับมาคืนดีกัน
และเราก็ทะเลาะกันด้วยเรื่องนี้อีกหลายครั้งทุกครั้งที่เธอไปเที่ยวผมก้ให้เธอเลือกเหมือนเดิมแต่เธอก็เลือกผมบอกจะพยายามรู้ข้อผิดพลาดของผมอย่างหนึ่งตรงนี้คือทะเลาะกันเรื่องนี้ที่ไรผมก้จะให้เธอเลือกอย่างเดียวและเธอก้เป้นฝ่ายง้อผมตลอดทั้งที่เธอเด็กกว่าแต่ถ้าเรื่องอื่นเราก้ไม่ได้ทะเลาะกันรุ่นแรงขนาดนี้น่ะครับและระหว่างที่เราคบก็เกิดเรื่องขึ้นมากมายด้วยด้วยความที่ผมอายุมากแล้วก็มุ่งหวังแต่จะสร้างเนื้อสร้างตัวจนบางครั้งไม่มีเวลาให้เธอแต่ก้ยังไปมาหากันทุกเดือนนะครับเพียงแต่เวลาว่างที่เราจะได้คุยกันมันน้อยลงแค่นั้นเองจะได้คุยกันก้ตอนเช้าโทรไปปลุกเธอตอนเที่ยงกินข้าวเสร้จแล้วก้หลังเลิกงานถึงสี่ทุ่มเปิดสไกคุยกันแต่เธอก็บอกว่าเรามีเวลาให้กันน้อยลงอย่าปล่อยให้ห่างได้ไหมเดียวมันจะเกิดช่องว่างผมก็พยายามเข้าใจน่ะแต่ก็นึกว่าว่าเธอจะเข้าใจผมบ้างว่าคนรักกันต้องเชื่อใจกันผมยอมรับเลยว่าผมผิดอยู่เรื่องหนึ่งเต็มๆคือเป้นคนปากแข็งไม่ยอมง้อแฟนก่อนถ้าตัวเองไม่ผิดเธอคงต้องการจุดนี้ด้วยแหละต้องการความอ่อนโยน
จนมาช่วงเดือนธันวา 57 ก่อนปีใหม่แล้วเราก้ทะเลาะกันอีกครั้งเธอกลับบ้านแล้วไปกินเหล้ากับเพื่อนผมก็เลยโกดเธอแต่ผมทำนิสัยแย่มากตรงคือโกดเป้นเด็กเลยอ่ะไม่ยอมรับฟังอ่ะไรเธอคงจะเบื่อและตอนนี้เองที่เธอเริ่มได้เจอกับรุ่นพี่ที่มหาลัยและเค้าก้เข้ามาช่วงที่เราทะเลาะกันช่วงแรกๆก้คงคุยแค่พี่น้องกันล่ะมั้งแต่ทุกครั้งที่เราทะเลาะกันก้ไม่นานน่ะแค่สามสี่วันที่ไม่ได้คุยกันและเธอก็เริ่มเปลี่ยนไปไม่โทรมาหาเหมือนแต่ก่อนไม่ค่อยสนใจผมผมเริ่มรู้สึกได้แต่ครั้งนี้เราก็ยังคืนดีกันแต่ผมก็ยังไม่รู้ตัวว่ามันเป็นสัญญาณที่เธอเตือนผมแล้วว่าอย่าให้ฉันต้องเลือกน่ะผมยังทำตัวงี้เง่าเหมือนเดิมแต่ก็ไม่เคยนอกใจเธอนะตลอดเวลาที่คบกันยังไม่เข้าใจอ่ะไรเลยว่ารักต้องการอ่ะไรจนมาช่วงต้นเดือนกุมภาเธอขอไปเที่ยวผมบอกไม่ให้ไปถ้าไปก็เลิกกันต่เธอก้ไปจิงๆๆถึงเธอไปผมก้ยังรักเธอน่ะแหละไม่เลิกหรอกแค่พูดขู่ไปงั้นเพราะคนมันรักไปแล้วๆเราก็ทะเลาะกันอีกผมบอกหยุดไม่ได้ก้เลิกกันคราวนี้เธอไม่ยื้อแล้วผมก้ไม่คุยกับเทอสามสี่วันเหมือนเดิมแต่เพราะว่าผมกำลังจะขึ้นไปหาเธออีกไม่กี่วันนี้เองกะจะไปง้อที่นั้นเอาทำเป้นปากแข็งแต่เทอก็ยังทักผมมาน่ะทุกวันๆแล้วสามวันต่อมาผมก้เดินทางโดยที่ไม่ได้บอกเทอว่าจะขึ้นไปทุกครั้งจะบอกแล้วจะให้เธอมารับที่ขนส่งแต่ครั้งนี้ผมไปเองกะจะไปขอโทษและเซอร์ไพเธอด้วย
แต่เชื่อไหมผมเจอเซอไพรเองผมออกเดินทางจากนี้ทุ่มครึ่งโดยรถทัวไปถึงนู้นหกโมงเช้าแล้วก็ต่อรถไปห้องเธอผมเดินเข้าไปที่หอแล้วเคาะประตูห้องเธอๆเปิดออกมาผมกำลังจะเดินเข้าไปในห้องเหมือนทุกครั้งแต่ครั้งนี้เธอไม่ยอมให้เข้าไปครับผมถามเธอว่ามีไครอยู่ข้างในเธอบอกรุ่นพี่ผมถามต่อผุ้ชายหรอเธอบอกว่าใช่ผมนอยมากเลยเดินออกมานึกว่าเธอจะเดินตามมาอธิบายแต่ไม่เลยครับเธอปล่อยผมเฉยเลยแต่ผมก้นั้งรออยุ่แล้วเดินเข้าไปอีกครั้งแล้วเรียกเธออกมาคุยเธอก็บอกว่ารุ่นพี่มาช่วยงานกลับไม่ได้ก้เลยขอนอน......คุณคิดว่ามันสมควรไหมให้ผู้นอนด้วยสองต่อสองบนเตียงเดียวกันแล้วไอ้คนนั้นก้เป็นคนเดียวกับที่เข้ามาแซกระว่างเราตอนนั้นผมฟิวขาดมากก็เลยเดินกลับเลยจากเช้าที่ลำปางไปโผล่อีกทีทีนครศรีธรรมราชแบบว่าช็อคมากเลยไปลงทะเลที่ใต้ขอสติกลับมาได้นั้งคุยกับน้องผมเริ่มใจเย็นขึ้นและรู้สึกผิดซะงั้นที่ทำกับเธอที่ผ่านๆมาจึงโทรไปหาเธอคุยกับเธอว่ามีอ่ะไรกับไอ้คนนั้นหรือยังเธอก้บอกว่ายังไม่มีเค้าแค่มาช่วยงานผมเลยถามต่อว่าแล้วทำไมไม่อธิบายกับผมตั้งแต่ตอนนั้นเธอบอกว่ารู้นิสัยผมดีถึงอธิบายอ่ะไรไปก็ไม่มีผลจึงปล่อย ผมมาคิดดูมันก็เป็นอย่างที่เธอพูดผมจึงยอมหน้าโง่เป้นควายกลับไปขอโทดและง้อเทอยอมเชื่อใจว่าเธอกับมันไม่มีอ่ะไรกัน
ง้อเธออยู่เป้นอาทิตย์มั้งแต่เธอก้ไม่ให้คำตอบผมและทุกครั้งที่คุยกันเธอก้เหมือนจะลำคาญไม่อยากคุยด้วยจนผมเริ่มหมดหวังเคว้งคว้างอยากหาไครคุยด้วยซักคนจึงส่งข้อความไปหาแฟนเก่าเท่านั้นแหละครับพอเทอรู้เรื่องบอกเลิกผมเลย....ให้เหตุผลว่าผมนอกใจ...ความแค่ต้องการเพื่อนคุย...ผมเป็นคนม่ะค่อยมีเพื่อนนะ...ทั้งที่ตลอดเวลาที่คบกันมาผมไม่เคยแม้แต่จะมองผู้หญิงอื่น....เพิ่งจะมีครั้งนี้แหละที่ผมเค้วงจิงๆ...แล้วเธอก็ทิ้งผมไป....ทั้งที่ผมรักเธอมาก...ไม่แม้แต่ให้โอกาสได้แก้ตัว......เธอก็คบกับคนใหม่นั้นแหละเพียงแค่ยังไม่เปิดตัวแค่นั้นเอง....ผมผิดมากไหมครับ...ทั้งๆที่ผมรักเธอมาก...แค่ผมยังไ่เข้าใจแค่นั้นเองว่ารักมันคืออ่ะไรต้องการอ่ะไรแต่วันนี้ผมเข้าใจและอยากทำให้มันดีขึ้นแต่ก็ไม่มีโอกาสเลย.....ทำไมช่วงเวลาที่ผ่านมาที่เรามีความสุขด้วยกันที่ผ่านๆมามันไม่มีความหมายสำหรับเธอเลยหรอ...ทำไมเธอจำแต่สิ่งร้ายผมไม่เข้าใจเลยจิงๆ...ทำเธอถึงอยากเป็นของคนอื่น...มันง่ายมากเลยใช่ไหมการตัดใจจากไครซักคนเนี้ย.....ผมเคยมีแฟนมาแล้วก้จิงแต่ผมก็ไม่เคยเข้าใจความรักดีขนาดนี้เลย...เธอเป็นคนที่สอนให้ผมรู้ทุกอย่าง...เป็นรักแรกที่แม้จิงๆก็ว่าได้รักมากเจ็บมาก เสียใจมาก ผมผิดหรอที่ผมตั้งใจสร้างอนาคตเพื่อรอเธอจนเวลามันหายไปบ้าง.....ทำไมคนที่บอกว่ารักกัน..ถึงไม่ใว้อาลัยให้รักหน่อยเลิกกันปุ้บก็มีคนใหม่ปั้บ.....แต่ผมก็ยังรักเธอน่ะ..ถึงผมจะโดนขนาดนี้...แต่ก่อนถึงเราจะทะเลาะกันมากแค่ไหนก็ยังกลับมาคืนดีกันได้...และหันหน้ามาคุยกัน...แต่ทำไมวันนี้...เธอไม่ให้แม้แต่โอกาสได้แก้ตัว.....ผมผิดมากขนาดนั้นเลยหรอ...ทั้งที่ผมก็จิงใจกับเทอ...ไม่ใช้ว่าผมหาใหม่ไม่ได้น่ะแต่ไครล่ะจะอยากเริ่มต้นใหม่...อยากให้ความรู้สึกดีๆที่มีด้วยกันมันหายไป.....สัมผัสทุกอย่างที่เรามีด้วยกันทำไมมันลืมง่ายจัง...
เคยไหมเข้าใจอ่ะไรดีก็ต่อเมื่อสูญเสียมันไปแล้ว...(ความรัก)....ผมต้องทำยังไง
ผมกับแฟนอายุห่างกัน 7 เธออายุ21ผม28 ซึ่งเธอก็ยังเรียนอยู่ส่วนผมนั้นทำงานแล้วเราพบกันที่บริษัทที่ผมทำงานอยู่ซึ่งเทอมาทำงานช่วงปิดเทอมเราเริ่มคบกันตั้งแต่มีนา 56 จนถึงวันนี้ที่เธอจากผมไป กุมภาพันธ์ 58
แรกๆผมก้ไม่ได้ตั้งใจจะคบกับเธอหรอกเพราะคิดว่ายังไงก้ไปกันไม่รอดอายุห่างกันขนาดนี้แต่รุ่นน้องที่มาฝึกงานที่แผนกผมก้เชียอยู่นั้นแหละแต่ผมก็แอบมีความรู้สึกดีๆให้เธออยู่น่ะและก้เหมือนว่าเธอจะมีให้ผมเช่นกัน...จนมาวันหนึ่งผมไปเลี้ยงส่งหัวหน้าที่จะลาออกผมดันไปกินเบียร์ซะเมาเลย(ปกติผมเป็นคนไม่กินเหล้าเบียร์) ที่นี้ก็เกิดเรื่องซิครับผมทักเฟรสไปคุยกะเทอเลยเล่าความรู้สึกทุกอย่างให้เธอฟังจนหมดและเธอก้บอกผมกลับมาว่าเธอก็รู้สึกแบบนั้นเหมือนกันแต่เราก้ยังไม่ได้โทรคุยกันน่ะครับจนวันรุ่งขึ้นเธอไปเที่ยวทะเลกับเพื่อน..ดูท่าคงจะเมาเหมือนกันเพราะเห้นเพื่อนบอกว่าหมดเบียไปสองลัง...เธอบอกผมว่าทนไม่ไหวล่ะเอาเบอร์ไปโทรมาล่ะกัน...แต่ผมก็ยังไม่ได้โทรน่ะ..จนตอนเย็นถึงกล้าโทรไป...จนเธอกลับมาจากไปเที่ยวประมาณสามทุ่มโทรก็โทรมาหาผม..ว่านั้งเล่นกันอยู่ตรงนี้น่ะออกมาหาหน่อย..ผมก็ยังลังเลอยู่น่ะว่าจะไปดีหรือไม่ไปแต่สุดท้ายแล้วผมก็ออกไป..แล้วเราก้ได้นั้งคุยกัน...มันจึงเริ่มต้นตั้งแต่ตอนนั้น...แต่ดูเธอเป้นเด็กขี้งอแง..มาก
เพราะความที่เธอกลับบ้านดึกวันน้นเธอจึงมีปัญหากับพี่ที่เธอมาอาศัยอยู่ด้วยช่วงทำงานอีกสามวันเธอจึงจะกลับบ้านเราจึงนัดกันไปเที่ยวทะเลอีกครั้งก่อนเธอจะกลับนั้นเป็นครั้งแรกที่เราไปเที่ยวด้วยกัน...เรายังไม่มีอ่ะไรกันนะ
แล้วตอนเย็นของวันนั้นหลังจากกลับจากเที่ยวผมก้ไปส่งเธอขึ้นรถกลับ แพร่ บ้านเทออยู่แพร่วันนั้นผมไม่เคยรู้สึกแบบนั้นมาก่อนเลยแบบว่าไม่อยากจากไครซักคนไปจากวันนั้นเราก็เริ่มติดต่อคุยกันมาเรื่อยๆอีกสามเดือนต่อมาเธอก็ลงมาหาผมอีกครั้งแล้วเราก็ผผลัดกันไปมาหากันอย่างนี้ตลอดระยะเวลาปีแรกเรามีความสุขกันมาก
จนช่วงปีหลังเราเริ่มทะเลาะกันบ่อยขึ้นเพราะความไม่เข้าใจครั้งแรกที่ทะเลาะกันจนถึงขั้นจะเลิกก้คือช่วงปีใหม่ปี57ซึ่งเรื่องที่เราทะเลาะกันก็คือเรื่องเที่ยวและกินเหล้าของเธอซึ่งผมไม่ชอบเที่ยวกลางคืนและกินเหล้าผมจึงอยากให้เธอหยุดบ้างผมจึงเอาข้อนี้มาต่อลองกับเธอว่าถ้ารักกันก้ให้หยุดแต่ถ้าไม่ก้เลือกเอาแต่ถึงเธอเลือกเที่ยวผมก้ยังรับเธอได้อยู่ดีนั้นแหละครับเพียงไม่อยากให้คนรักของตัวเองถูกคนอื่นมองในแง่ไม่ดีแค่นั้นแต่ครั้งนี้เธอยอมเลือกผมแฮะเราจึงได้กลับมาคืนดีกัน
และเราก็ทะเลาะกันด้วยเรื่องนี้อีกหลายครั้งทุกครั้งที่เธอไปเที่ยวผมก้ให้เธอเลือกเหมือนเดิมแต่เธอก็เลือกผมบอกจะพยายามรู้ข้อผิดพลาดของผมอย่างหนึ่งตรงนี้คือทะเลาะกันเรื่องนี้ที่ไรผมก้จะให้เธอเลือกอย่างเดียวและเธอก้เป้นฝ่ายง้อผมตลอดทั้งที่เธอเด็กกว่าแต่ถ้าเรื่องอื่นเราก้ไม่ได้ทะเลาะกันรุ่นแรงขนาดนี้น่ะครับและระหว่างที่เราคบก็เกิดเรื่องขึ้นมากมายด้วยด้วยความที่ผมอายุมากแล้วก็มุ่งหวังแต่จะสร้างเนื้อสร้างตัวจนบางครั้งไม่มีเวลาให้เธอแต่ก้ยังไปมาหากันทุกเดือนนะครับเพียงแต่เวลาว่างที่เราจะได้คุยกันมันน้อยลงแค่นั้นเองจะได้คุยกันก้ตอนเช้าโทรไปปลุกเธอตอนเที่ยงกินข้าวเสร้จแล้วก้หลังเลิกงานถึงสี่ทุ่มเปิดสไกคุยกันแต่เธอก็บอกว่าเรามีเวลาให้กันน้อยลงอย่าปล่อยให้ห่างได้ไหมเดียวมันจะเกิดช่องว่างผมก็พยายามเข้าใจน่ะแต่ก็นึกว่าว่าเธอจะเข้าใจผมบ้างว่าคนรักกันต้องเชื่อใจกันผมยอมรับเลยว่าผมผิดอยู่เรื่องหนึ่งเต็มๆคือเป้นคนปากแข็งไม่ยอมง้อแฟนก่อนถ้าตัวเองไม่ผิดเธอคงต้องการจุดนี้ด้วยแหละต้องการความอ่อนโยน
จนมาช่วงเดือนธันวา 57 ก่อนปีใหม่แล้วเราก้ทะเลาะกันอีกครั้งเธอกลับบ้านแล้วไปกินเหล้ากับเพื่อนผมก็เลยโกดเธอแต่ผมทำนิสัยแย่มากตรงคือโกดเป้นเด็กเลยอ่ะไม่ยอมรับฟังอ่ะไรเธอคงจะเบื่อและตอนนี้เองที่เธอเริ่มได้เจอกับรุ่นพี่ที่มหาลัยและเค้าก้เข้ามาช่วงที่เราทะเลาะกันช่วงแรกๆก้คงคุยแค่พี่น้องกันล่ะมั้งแต่ทุกครั้งที่เราทะเลาะกันก้ไม่นานน่ะแค่สามสี่วันที่ไม่ได้คุยกันและเธอก็เริ่มเปลี่ยนไปไม่โทรมาหาเหมือนแต่ก่อนไม่ค่อยสนใจผมผมเริ่มรู้สึกได้แต่ครั้งนี้เราก็ยังคืนดีกันแต่ผมก็ยังไม่รู้ตัวว่ามันเป็นสัญญาณที่เธอเตือนผมแล้วว่าอย่าให้ฉันต้องเลือกน่ะผมยังทำตัวงี้เง่าเหมือนเดิมแต่ก็ไม่เคยนอกใจเธอนะตลอดเวลาที่คบกันยังไม่เข้าใจอ่ะไรเลยว่ารักต้องการอ่ะไรจนมาช่วงต้นเดือนกุมภาเธอขอไปเที่ยวผมบอกไม่ให้ไปถ้าไปก็เลิกกันต่เธอก้ไปจิงๆๆถึงเธอไปผมก้ยังรักเธอน่ะแหละไม่เลิกหรอกแค่พูดขู่ไปงั้นเพราะคนมันรักไปแล้วๆเราก็ทะเลาะกันอีกผมบอกหยุดไม่ได้ก้เลิกกันคราวนี้เธอไม่ยื้อแล้วผมก้ไม่คุยกับเทอสามสี่วันเหมือนเดิมแต่เพราะว่าผมกำลังจะขึ้นไปหาเธออีกไม่กี่วันนี้เองกะจะไปง้อที่นั้นเอาทำเป้นปากแข็งแต่เทอก็ยังทักผมมาน่ะทุกวันๆแล้วสามวันต่อมาผมก้เดินทางโดยที่ไม่ได้บอกเทอว่าจะขึ้นไปทุกครั้งจะบอกแล้วจะให้เธอมารับที่ขนส่งแต่ครั้งนี้ผมไปเองกะจะไปขอโทษและเซอร์ไพเธอด้วย
แต่เชื่อไหมผมเจอเซอไพรเองผมออกเดินทางจากนี้ทุ่มครึ่งโดยรถทัวไปถึงนู้นหกโมงเช้าแล้วก็ต่อรถไปห้องเธอผมเดินเข้าไปที่หอแล้วเคาะประตูห้องเธอๆเปิดออกมาผมกำลังจะเดินเข้าไปในห้องเหมือนทุกครั้งแต่ครั้งนี้เธอไม่ยอมให้เข้าไปครับผมถามเธอว่ามีไครอยู่ข้างในเธอบอกรุ่นพี่ผมถามต่อผุ้ชายหรอเธอบอกว่าใช่ผมนอยมากเลยเดินออกมานึกว่าเธอจะเดินตามมาอธิบายแต่ไม่เลยครับเธอปล่อยผมเฉยเลยแต่ผมก้นั้งรออยุ่แล้วเดินเข้าไปอีกครั้งแล้วเรียกเธออกมาคุยเธอก็บอกว่ารุ่นพี่มาช่วยงานกลับไม่ได้ก้เลยขอนอน......คุณคิดว่ามันสมควรไหมให้ผู้นอนด้วยสองต่อสองบนเตียงเดียวกันแล้วไอ้คนนั้นก้เป็นคนเดียวกับที่เข้ามาแซกระว่างเราตอนนั้นผมฟิวขาดมากก็เลยเดินกลับเลยจากเช้าที่ลำปางไปโผล่อีกทีทีนครศรีธรรมราชแบบว่าช็อคมากเลยไปลงทะเลที่ใต้ขอสติกลับมาได้นั้งคุยกับน้องผมเริ่มใจเย็นขึ้นและรู้สึกผิดซะงั้นที่ทำกับเธอที่ผ่านๆมาจึงโทรไปหาเธอคุยกับเธอว่ามีอ่ะไรกับไอ้คนนั้นหรือยังเธอก้บอกว่ายังไม่มีเค้าแค่มาช่วยงานผมเลยถามต่อว่าแล้วทำไมไม่อธิบายกับผมตั้งแต่ตอนนั้นเธอบอกว่ารู้นิสัยผมดีถึงอธิบายอ่ะไรไปก็ไม่มีผลจึงปล่อย ผมมาคิดดูมันก็เป็นอย่างที่เธอพูดผมจึงยอมหน้าโง่เป้นควายกลับไปขอโทดและง้อเทอยอมเชื่อใจว่าเธอกับมันไม่มีอ่ะไรกัน
ง้อเธออยู่เป้นอาทิตย์มั้งแต่เธอก้ไม่ให้คำตอบผมและทุกครั้งที่คุยกันเธอก้เหมือนจะลำคาญไม่อยากคุยด้วยจนผมเริ่มหมดหวังเคว้งคว้างอยากหาไครคุยด้วยซักคนจึงส่งข้อความไปหาแฟนเก่าเท่านั้นแหละครับพอเทอรู้เรื่องบอกเลิกผมเลย....ให้เหตุผลว่าผมนอกใจ...ความแค่ต้องการเพื่อนคุย...ผมเป็นคนม่ะค่อยมีเพื่อนนะ...ทั้งที่ตลอดเวลาที่คบกันมาผมไม่เคยแม้แต่จะมองผู้หญิงอื่น....เพิ่งจะมีครั้งนี้แหละที่ผมเค้วงจิงๆ...แล้วเธอก็ทิ้งผมไป....ทั้งที่ผมรักเธอมาก...ไม่แม้แต่ให้โอกาสได้แก้ตัว......เธอก็คบกับคนใหม่นั้นแหละเพียงแค่ยังไม่เปิดตัวแค่นั้นเอง....ผมผิดมากไหมครับ...ทั้งๆที่ผมรักเธอมาก...แค่ผมยังไ่เข้าใจแค่นั้นเองว่ารักมันคืออ่ะไรต้องการอ่ะไรแต่วันนี้ผมเข้าใจและอยากทำให้มันดีขึ้นแต่ก็ไม่มีโอกาสเลย.....ทำไมช่วงเวลาที่ผ่านมาที่เรามีความสุขด้วยกันที่ผ่านๆมามันไม่มีความหมายสำหรับเธอเลยหรอ...ทำไมเธอจำแต่สิ่งร้ายผมไม่เข้าใจเลยจิงๆ...ทำเธอถึงอยากเป็นของคนอื่น...มันง่ายมากเลยใช่ไหมการตัดใจจากไครซักคนเนี้ย.....ผมเคยมีแฟนมาแล้วก้จิงแต่ผมก็ไม่เคยเข้าใจความรักดีขนาดนี้เลย...เธอเป็นคนที่สอนให้ผมรู้ทุกอย่าง...เป็นรักแรกที่แม้จิงๆก็ว่าได้รักมากเจ็บมาก เสียใจมาก ผมผิดหรอที่ผมตั้งใจสร้างอนาคตเพื่อรอเธอจนเวลามันหายไปบ้าง.....ทำไมคนที่บอกว่ารักกัน..ถึงไม่ใว้อาลัยให้รักหน่อยเลิกกันปุ้บก็มีคนใหม่ปั้บ.....แต่ผมก็ยังรักเธอน่ะ..ถึงผมจะโดนขนาดนี้...แต่ก่อนถึงเราจะทะเลาะกันมากแค่ไหนก็ยังกลับมาคืนดีกันได้...และหันหน้ามาคุยกัน...แต่ทำไมวันนี้...เธอไม่ให้แม้แต่โอกาสได้แก้ตัว.....ผมผิดมากขนาดนั้นเลยหรอ...ทั้งที่ผมก็จิงใจกับเทอ...ไม่ใช้ว่าผมหาใหม่ไม่ได้น่ะแต่ไครล่ะจะอยากเริ่มต้นใหม่...อยากให้ความรู้สึกดีๆที่มีด้วยกันมันหายไป.....สัมผัสทุกอย่างที่เรามีด้วยกันทำไมมันลืมง่ายจัง...