ผมชอบผู้หญิงคนหนึ่งเค้าเป็นคนน่ารัก นิสัยดีเป็นมิตรกับทุกคน แต่เค้ามีคนรักอยู่แล้ว ซึ่งเค้าก็ไม่เคยปิดบังทุกคนที่รู้จักเค้ารู้หมด ผมกับเค้ามีโอกาสได้มาเจอกันเพราะเหตุผลทางหน้าที่การงาน เราได้เจอกันทุกวันได้พูดคุยกันยิ่งทำให้ผมชอบเค้ามากขึ้น จากที่เคยตั้งใจไว้ว่าจะเก็บความรู้สึกไว้ในใจเท่านั้นแต่ก็กลายเป็นว่าผมห้ามใจตัวเองไม่ได้ พยายามทำดีให้เค้าประทับใจและรู้สึกดี (คิดเอาเองว่าที่ทำเค้าคงจะรู้สึกดี) จนมีอยู่ครั้งหนึ่งเค้าให้ลูกพี่ลูกน้องของแฟนเค้ามาบอกกับผมว่าเค้าอึดอัด พอผมรู้ว่าสิ่งที่ผมทำไปทำให้เค้าอึดอัดแทนที่จะรู้สึกดีผมก็เลยถอยห่างออกมาโดยการพยายามหลบหน้าเค้า แต่เค้ากลับมาถามผมว่าผมเป็นอะไรทำไมเป็นแบบนี้ตอนนั้นผมอยากจะบอกเค้าว่าที่เป็นแบบนี้ก็เพราะเค้าแต่ผมก็ไม่ได้พูดออกไปเพราะแค่เห็นรอยยิ้มเค้าผมก็ตัดใจไม่ได้ แต่ผมก็พยายามรักษาระยะห่างแต่ก็ยังคงรู้สึกกับเค้าเหมือนเดิม แถมจะมากขึ้นเสียด้วยซ้ำ จนมีอยู่ครั้งหนึ่งผมได้มีโอกาสนั่งคุยกับเพื่อนสนิทของผม วันนั้นเป็นวันวาเลนไทน์ พอดี ผมคิดถึงเค้ามาก คิดไปต่าง ๆ นานาว่าเค้าคงจะฉลองกับคนรัก เค้าจะคิดถึงผมบ้างไหม คิดจนผมตัดสินใจกับตัวเองว่าจะลองตัดใจจากเค้าอีกครัง และเหตุผลอีกอย่างคือระยะเวลาที่ผมจะได้เจอกับเค้ามันเหลือน้อยเต็มที ผมก็เลยพยายามถอยออกมาอีกครั้งโดยการหลบหน้าเค้าอีก แต่เหมือนแกล้งมันมีเหตุให้ผมกับเค้าต้องมาเจอหน้ากันจัง แบบเลี่ยงไม่ได้ เพราะว่ามีวันนึงเค้าต้องเลิกค่ำด้วยความที่ผมเป็นห่วงผมก็เลยแอบเดินตามไปส่งเค้าขึ้นรถ แต่เค้าดันหันมาพอดีผมก็เลยต้องทักเค้าไป เค้าก็เลยถามผมขึ้นมาว่าผมเป็นอะไรหรือป่าวผมก็เลยบอกเค้าไปว่าไม่เป็นอะไรแต่เค้าไม่เชื่อผมก็เลยบอกเค้าไปตรง ๆ ว่าเค้ารู้ใช่ไหมว่าผมรู้สึกยังไงกับเค้า รู้ใช่ไหมว่าผมชอบเค้า เค้าก็บอกว่ารู้ ผมก็บอกว่านั้นแหละ ผมไม่รู้จะทำไงดี ถ้าผมเจอหน้าเค้าผมก็อดไม่ได้หรอกที่จะคิดกับเค้ามากกว่าเพื่อน ทั้ง ๆ ที่ผมก็รู้ว่ามันผิดแต่บางทีเหตุผลกับความรู้สึกมันก็สวนทางกัน อีกอย่างถ้าผมไม่ได้เจอเค้าไม่ได้ชอบเค้ามันก็แล้วไปแต่นี่มันเจอแล้วชอบไปแล้วผมก็ไม่รู้จริง ๆ ว่าจะทำไงเค้าก็รับฟังนะ แล้วก็บอกว่าอยากให้ผมกลับไปเป็นเหมือนเดิมนะ แล้วเราก็แยกย้ายกันกลับบ้าน ลืมบอกไปผมกับเค้าจะมีไลน์กลุ่มกันอยู่กับเพื่อนของผมกับเค้าวันนั้นพอดีผมเป็นตะคริวผมเลยไลน์ไปขอยากับพี่ในกลุ่มอีกคน สักพักเค้าก็ไลน์ส่วนตัวมาหาผมถามว่าผมเป็นอะไร รู้ไหมครับผมรู้สึกดีมากที่รู้ว่าเค้าก็ยังเป็นห่วงผม วันนั้นผมกับเค้าก็เลยได้คุยกันมากขึ้นโดยผ่านทางไลน์ เค้าบอกผมว่ารู้ไหมตอนที่ผมหลบหน้าเค้าโดยการเดินหนีเค้าเค้าน้ำตาซึมเลย นึกว่าผมรังเกียจเค้า รู้ไหมครับผมดีใจปนเสียใจมากดีใจที่เค้าก็ยังแคร์ผมแต่ที่เสียใจคือทำให้เค้ารู้สึกไม่ดี เค้าบอกกับผมว่าต่อไปนี้ไม่หน้าบึ้งแล้วนะ รู้ไหมครับคืนนั้นผมรู้สึกมีความสุขมาก หลังจากนั้นผมก็จะพยยายามคุยกับเค้าทางไลน์ทุกวันโดยทุกครั้งผมจะทักเข้าไปก่อนแต่ส่วนใหญ่เรื่องที่คุยก็จะเป็นการถามเรื่อง ๆ ทั่วไปเพราะผมเป็นคนคุยไม่เก่งโดยเฉพาะกับผู้หญิงที่ชอบ (ส่วนใหญ่จะคุยกันในไลน์มากกว่าคุยกัยจริง ๆ) จนผมเริ่มเข้าข้างตัวเองว่าเธอก็เริ่มมีใจให้ผมบ้างแลว แต่แล้วก็มีเหตุการณ์เกิดขึ้นอีกแล้ว เพื่อนในกลุ่มของเราที่เป็นผู้หญิงดันเกิดไม่พอใจผมขึ้นมา เลยพยายามเหน็บแนมเวลาผมเข้าใกล้เค้า หรือเวลาผมทำอะไรเพื่อเค้าและที่สำคัญดูเค้าก็จะแคร์ความรู้สึกเพื่อนด้วย ผมก็เลยไม่อยากให้เค้าลำบากใจ จึงทำตัวห่างออกมา แต่กลายเป็นว่าผมสร้างปัญหาให้เค้าอีก เรากลับกลายเป็นว่าผมเป็นสาเหตุที่ทำให้เค้าร้องไห้อีกแล้ว (อันนี้ถามเพื่อนเค้ามาอีกที)เค้าบอกเพื่อนว่าเค้าไม่อยากให้เป็นแบบนี้เค้าไม่อยากเสียมิตรภาพ ดีๆ ไป แต่เชื่อไหมครับก่อนหน้าที่ผมจะมีปัญหากับเพื่อนผู้หญิงในกลุ่ม ผมกับเค้าก็คุยกันปกติ ผมคอยส่งข้อความดี ไปให้เค้าเค้าก็ไม่ได้ต่อว่าอะไร แถมยังมีถามกลับมาด้วยว่าทำไมช่วงนี้มาแนวหวาน หรือบางทีผมส่งไปว่าคิดถึง ก็ยังมีถามผมกลับมาว่าจะคิดถึงอะไรทุกวัน แต่พอมามีปัญหากับเพื่อนคนนี้ผมรู้สึกเหมือนเค้าโดนเพื่อนจับตา (เหมือนประมาณว่ามีแฟนแล้วมาทำอย่างนี้ไม่ดีนะ แล้วเพื่อนคนนี้ก็ยังแนะนำให้เค้าพยยามค่อย ๆ ออกห่างจากผมเพื่อให้ผมตัดใจ...อันนี้ได้ยินมา) ตกลงผมเลยไม่รู้ว่าเธอคิดยังไงกับผมกันแน่ ถ้าไม่คิดอะไรทำไมเธอต้องมาสนใจด้วยว่าผมจะเป็นอะไร แต่คิดเธออาจะแค่รู้สึกดี หรือแค่กลัวเสียเพื่อนคนหนึงกันแน่(ลืมบอกไปตอนนี้เค้าบอกผมว่าให้เห็นใจเค้าหน่อยเพราะตอนนี้ผมกับเค้าเป็นที่จับตามอง ผมก็เลยบอกว่าเข้าผมจะพยายามรักษาระยะห่างจากเค้า เค้าก็ยังย้ำนะครับว่าอยากให้เป็นเพื่อนกัน) เพื่อนคนไหนพอจะวิเคราะห์ได้บ้างครับช่วยผมที เพราะตอนนี้ บอกเลยผมไปต่อไม่เป็นเลย