คืออยากจะรู้ความเห็นของแต่ละท่านหน่อยน่ะคับ   ว่าถ้าเรารักใครซักคน  แล้วถ้าเค้ามีเจ้าของแล้วเราควร รอหรือว่าเราควรไปคับ(คือผมไม่เคยมีแฟนน่ะคับ)
ผมมีเพื่อนอยุคนหนึ่งคับ  ที่ตอนแรกผมก้อไม่ได้รู้จักหรือสนิทสนนอะไรเลย  ได้เพียงแค่คุยกันปกติตามประสาคนรู้จักทั่วๆไป ในเวลานั้นผมไม่ได้รู้สึกอะไรเลยไม่ได้มีความคิดเหมือนตอนนี้เลย ผมเคยไม่มีแฟน ไม่รู้ว่าคนรักกันเค้าจะรู้สึกยังไงด้วย  ผมก้อคุยเล่นโน่นนี่ไปวันๆตามประสาผชตลกๆบ้าคนนึง  แต่หลังจากนั้นผมได้สนิทกับเพื่อนคนนี้มากขึ้นเรื่อยๆ  ได้อยู่ใกล้ๆ แทบทุกโอกาสได้ไปไหนด้วยกัน เค้าเป็นคนที่ยิ้มบ่อยยิ้มให้ผมเสมอ เป็นคนที่ทำให้ผมมีความสุขมากๆ(อธิบายไม่ถูก เอาเป็นตรงใจผมละกัน)แล้วความรู้สึกที่ผมไม่เคยรู้สึกเลย ก้อเกิดขึ้น มันเป็นความรู้สึกแบบ มีความสุขเมื่อได้เจอหน้า อยากอยู่ใกล้ๆตลอด  ในวันหยุดหรือช่วงที่ผมไม่ได้เจอ ไม่ได้คุยกับเค้าทั้งๆที่ผมก้อทำตัวปกติเหมือนในทุกๆวัน แต่ผมรู้สึกว่าเหมือนผมขาดอะไรไป(ไม่งงนะคับมันอธิบายเป็นคำพูดยากมากกเลยคับ)  แต่ผมก้อบอกตัวเองเสมอนะคับ ว่าเพราะคำว่าเพื่อนเท่านั้น  แต่ผมก้อยังห้ามใจไม่ได้น่ะคับ ในใจก้อรู้คับว่าเค้ามีเจ้าของแล้วความเป็นไปได้มันไม่มี เค้าเพียงแค่ทำตามประสาเพื่อนเท่านั้นเอง  ทั้งหมดเพราะผมคิดไปเองทั้งนั้น  เราไปกินข้าวด้วยกันบ่อยๆ ผมก้อแอบมองเค้าเสมอ เค้าคุยไลน์กับแฟนเค้าบ้างเพื่อนเค้าบ้าง (เคยอ่านเจอว่าถ้าได้นั่งอยู่กับผญ แล้วเค้าก้มหน้าเล่นโทรศัพท์ แปลว่าเราไม่สำคัญ) ช่วงที่เค้าคุยไลน์กับแฟนผมก้อรู้สึกหงุดหงิดแบบบอกไม่ถูกน่ะคับ  แต่ก้อปลอบใจตัวเองทุกครั้ง เค้าทำดีกับผมมากบางเวลาอยู่ด้วยกันผมยังคิดเกินคำว่าเพื่อน แต่ก้อต้องฝืนตัวเองทุกครั้ง  แล้ววันมาฆบูชาที่ผ่านมาเราไปเวียนเทียนด้วยกัน  เราได้เจอเพื่อนที่รู้จักเราก้อได้เกาะกลุ่มเดินกันไป ผมเลยอยากลองดูว่าเค้าจะคิดยังไง  ผมเลยลองไปอยู่ใกล้ๆเพื่อนผญที่เจอกันมะกี้   ในระหว่างเวียนเทียนผมจึงเดินไปกับเพื่อนคนนี้  แล้วผมก้อลองสังเกตุเค้า เค้าทำตัวแปลกไปจากปกติ ที่เราอยู่ด้วยกันน่ะคับ เค้าแสดงท่าทีเหมือนงอลผม(ผมคิดเป็นเองรึเปล่า) ผมรู้สึกได้ว่าทุกอย่างเปลี่ยนไปหลังจากนั้น เค้าเหมือนประชดผมเสมอ เหมือนอยากให้ผมคบกับเพื่อนผญคนนั้น (แต่ผมก้อบอกไม่ได้ว่าในความจริงผมรู้สึกยังไง)  จนวันนี้ผมได้ไปทานข้าวกับเค้าอีก แล้วเค้าก้อนำโทรศัพผมไปเล่นและได้ทักเพื่อนผญ คนนั้นแล้วพูดประมาณว่าอยากให้ผมสนิทกับเพื่อนคนนั้น   ผมจึงรู้สึกเสียใจมาก หลังจากทานข้าวเสร็จผมก้อรีบขับรถกลับ แต่เหมือนเค้าจะรู้สึกได้ว่าผมแปลกไป เค้าจึงบอกผมมาประโยคหนึ่งว่า"เราขอโทษความหลังเราจะไม่ยุ่งเรื่องส่วนตัวของ.....อีกแล้ว เราไม่อยากทำให้เพื่อนเสียใจ" แค่คำเดียวที่ทำให้ผมเหมือนล้มทั้งยืนคือคำว่า"เพื่อน"  แค่นั้นเองผมจึงรีบกลับหอแต่เค้าก้อรู้อีกว่าผมยังไม่เหมือนเดิม แต่ตอนนั้นผมไม่อยากจะสนใจอะไรแล้วคับ เค้าโทรมาขอโทษผมแล้วบอกว่า"เราไม่อยากให้เพื่อนโกรธเรา" ผมอยากจะบอกเค้าว่าผมไม่ได้โกรธกับเรื่องที่เกิดขึ้นเลยแต่ผมแค่เสียใจที่ ผมมาเจอกำแพงที่มีข้อความว่า"เพื่อน" ในใจผมไม่ได้คิดกับเค้าแค่เพื่อนเลยคับ   ผมจึงบอกเค้าไปแบบฝืนๆว่าไม่ได้เป็นอะไร  (เค้าร้องไห้ด้วยผมเสียใจมากๆ) แล้วผมก้อวางสายไป ความรู้สึกผมตอนนี้นี่อยากจะออกไปตะโกนระบายความในใจดังๆ ซักที่แต่กลัวคนในหอจะตื่นกันหมด(กลัวโดนด่าน่ะคับ) เลยต้องมาขอระบายในนี้ซักนิด   (ผมไม่รู้สึกอย่างนี้กับผญคนไหนเลย นี่คือรักแรกของผม)  
ปล.บางคร้ังเค้าก้อทำให้ผมคิดว่าเค้ารักผมเหมือนกันนะคับ  แต่เพราะคำว่าเพื่อนทำให้ผมบอกเค้าไม่ได้ ผมเลยอยากรู้ว่า คนที่มีประสบการแบบนี่ ตัดสินใจยังไงเหรอคับ ใจหนึ่งผมก้อไม่อยากเป็นคนไม่ดีที่ต้องไปแย่งใคร  แต่อีกใจผมก้อลืมเค้าไม่ลง ไม่อยากเป็นเพียงแค่เพื่อน  ตอนนี้ได้แต่ฟังเพลงทั้งที่ผิดก็ยังรักของABnormal อย่างเดียวเลยคับ  
  
ขอบคุณที่อ่านจนจบคับ