คือบอกก่อนนะความรักของเราที่จะเล่านี้คือ ชช เป็นชีวิตของเราเอง ปัจจุบันเราเป็นนักศึกษา ปี1 อายุ19ปี ม.เอกชนแห่งหนึ่งแถวรังสิต เรื่องมันก็เริ่มตั้งแต่ปลายปี 56 เราเจอพี่คนนึงในเฟสบุ๊ค ห่างกับเรา 2ปี พี่เค้าเรียนมหาวิทยาลัยแถวร่มเกล้า เราก็เป็นฝ่ายทักไปก็คุยกันไปคุยกันมา ช่วงนั้นเราก็เฮิทกับเรื่องคนเก่าแหละตามประสาเด็กตอนนั้นยังคิดไม่ได้รักครั้งแรกประสบการณ์มันเลยชอกช้ำหนักไปหน่อย (พี่คนนี้ก็รู้จักกับคนเก่าของเราด้วยนะ) เราได้คุยกับพี่เค้าพี่เค้าเป็นคนนิสัยดีคุยสนุกตอนแรกเราก็ไม่ได้คิดหรอกว่าเค้าจะชอบเรารึป่าว คิดว่าเค้าอาจจะชอบผู้หญิง คุยกันไปคุยกันมาเค้าก็ขอเบอร์ก็ได้คุยกันและด้วยการที่เราไม่ได้รู้สึกแบบนี้มานานความเป็นเด็กอายุ 18 ก็เลยไม่ได้ทันเตรียมตัวตั้งใจการตกลงปลงใจกับใคร คืนนั้นพี่เค้าก็ขอคบหลังจากนั้นก็ได้เจอกันไปกินข้าว เที่ยวดูหนัง แต่เรื่องราวของเรามันกลับหยุดแค่1 อาทิตย์ เราเห็นสเตตัสในเฟสพี่เค้าที่พร่ำเพ้อถึงใครคนหนึ่ง เราก็เลยถามแล้วพี่เค้าก็ขอโทษเค้าบอกเค้ายังลืมแฟนเก่า ผญ คนนั้นไม่ได้(สรุปเค้าเป็น ไบนะ) เราก็ร้องไห้อีกที่ต้องเสียใจซ้ำซ้อนได้แต่คิดในใจทำไมต้องอะไรแต่แบบนี้จะสมหวังกับเรื่องแบบนี้บ้างไม่ได้เลยหรอช่วงนั้นเป็นอารมณ์ที่น้อยใจตัวเองมาก แต่เราก็เข้าใจพี่เค้า แต่กลับไปอยู่ในสถานะพี่น้องเหมือนเดิม เวลาคุยก็ได้คุยแต่ในเฟสบุ๊คในไลน์เท่านั้น หลังจากนั้นอีกพี่เค้าก็ชวนเราไปดูหนัง ด้วยกัน 2-3 ครั้งและจากนั้นก้ไม่ได้เจอกันอีกเลยพี่เค้าก็หายไปเลย จนช่วงนึงเราก็พยายามส่งใสบอกฝันดี คิดถึง อาจจะเพ้อในเฟสบุ๊คบ่อย แต่พี่เค้าไม่ค่อยตอบ พี่เค้าคงรำคาน เลยไม่ได้คุยกัน5-6 เดือน จนกระทั่งเราขึ้นปี 1 เรานี่แหละทักไปเราก็ได้กลับมาคุยกันอีกเราก็ได้คุยกันเยอะ แต่ในสถานะพี่น้องนะ เราแค่แอบหวังที่จะกลับไปเป็นเหมือนเดิมคนเดียวแหละ และช่วงที่บ้านพี่เค้าเกิดมีปัญหาเรื่องเงินนี่หละพี่เค้าก็รอตังค์จากแม่เพื่อจะไปจ่ายค่าหอพักและใช้จ่าย เราก็เสนอตัวช่วยไปก่อน หลักพัน จากนั้นก็ยังคุยถามสารทุกข์สุขดิบกันประจำ เวลาพี่เค้ามีปัญหาเรื่องเงินหรืออะไรเราก็ช่วยตลอดแต่พี่เค้าก้บอกเกรงใจช่วยก็เยอะแล้ว เราก็บอกไม่เป็นไรเต็มใจช่วย ยังไงเราก้คนคุ้นเคยกัน จะตากแดดตากลมแค่ไหนเราก้ออกมาโอนเงินให้ นิสัยส่วนตัวเราคือเวลาได้รักใครแล้ว จะทุ่มเทให้ได้ทุกอย่าง อยากเจอเราแค่ไหนเราก็สามารถไปได้ทันที เราไม่งี่เง่าเราเข้าใจในทุกๆคนว่า เค้าว่างหรือไม่ว่างอารมณ์เป็นไง เหมือนกับว่าเรายอมเพื่อที่จะรักต่อไปนานๆ และเป็นคนรักใครแล้วก็ฝังใจเสมอมาเราเป็นฝ่ายที่ไม่ถูกเลือกและโดนทิ้งตลอดมา เรื่องราวตั้งแต่วันแรกจนทุกวันนี้ เราก็ได้แต่ส่องเฟสบุ๊คพี่เค้าว่าคุยกับใครบ้าง อาจจะดูไปหน่อยชีวิตประจำวันของเราทุกเช้าและเกือบทั้งวัน ว่างไม่ได้คือต้องส่องเฟสบุ๊ค พี่เค้าก็หน้าตาดีมีคนคุยเยอะ บางทีเห็นเค้าคุยกับใครก็แอบร้องไห้คนเดียวตลอดเราเป็นคนชอบเก็บเรื่องทุกข์ไว้คนเดียว ไม่เคยเล่าปรึกษากับเพื่อนหรือกับใคร เป็นงี้มาตลอด อยู่กับเพื่อนก็เฮฮา ขำขัน แต่มุมอยู่คนเดียวมันก็เศร้า ก็เหงาคิดถึง เป็นคนชอบอิสระไปไหนมาไหนคนเดียวได้เสมอ ไม่ว่าจะเป็นกินข้าว ดูหนัง ก็ทำคนเดียวตลอด คนก็คิดว่าเก่ง แต่ในใจลึกก็แอบเหงาบ้าง กลับมาเรื่องนั้นต่อ บางทีเราก็แอบสงสัยว่าทำไม พี่เค้าบอกไม่ค่อยมีตังค์แต่เห็นไปเที่ยวผับ กับเพื่อนบ่อยมากนะ ล่าสุดก็ไปเชียงใหม่นั่งเครื่องไป ถามว่าเอาตังจากไหนไปเค้าก็บอกขอเพื่อน เห็นไปเที่ยวก็บ่อย คนอื่นชวนไปดูหนังก็ไป แต่พอเราชวนบ้างกลับบอกไม่มีตังค์เก็บตังค์ไว้กินมาม่า และอารมณ์เสียใจ เราก็งงอะไรว่ะเราก็ไม่รู้หรอกว่าเค้าใช้ชีวิตไง ก็เชื่อๆไปงั้น ก็มีคนนึงที่เค้าคุยอยู่เชียงใหม่ คงจะไปนอนกับคนนั้นละมั้ง แต่เค้าก็มีเพื่อนที่นั่น แต่เราไม่พยายามคิดไปไกลกว่านั้นเพราะเราก็รู้จักนิสัยเค้าพอสมควร เงินที่เค้ายืมไปตอนนี้ก็กลางๆหลักพัน ยังไม่ถึงหมื่นพี่เค้าก็บอกเดี๋ยวพี่หางานทำ และจะทยอยคืนให้นะ เราก็ตามประสา ไม่เป้นไรมีเมื่อไหร่ค่อยคืน (มีอีกอย่างนึงคนเก่าก้เคยยืมไป ปัจจุบันถามทวงแล้วก็ทำเป้นเปลี่ยนเรื่องคุย ก็ปล่อยไปใครทำอะไรไว้ก็ได้แบบนั้นแหละ) จนทุกวันนี้น้ำตาที่เคยเสียใจมันไม่มีแล้วอะ มันรู้สึกเหนื่อยกับสิ่งที่ทำทุกวันไม่รู้ว่าเค้าเคยเข้าใจหรือสนใจเรามั้ย ทักไลน์ไปก็ไม่อ่านไม่ตอบ 1-2 วันค่อยมาตอบ เราก็ได้แต่ปลอบใจตัวเองมาเสมอ ไม่เคยตัดใจได้เลย ไม่รู้ว่าสิ่งที่เราทำตลอดเรื่อยมามันเรียกว่ารักหรือเปล่า พี่เค้ามาสร้างความทรงจำที่ดี แล้วก็ปล่อยทิ้งเราไปอย่างง่ายดาย บางทีก็คิดเราเอาเงินที่พ่อแม่ให้ใช้แต่ละเดือนโดยที่ตัวเองยอมไม่มีใช้บ้าง ทำไปเพื่ออะไร รักคือการทุ่มเท คือการให้ใช่มั้ย? ตั้งแต่เด็กคือเราอยู่แต่กับพ่อ แม่ไปทำงาน ตปท. ปัจจุบันพ่อแม่ก็ต่างมีครอบครัวใหม่แล้วแต่ยังไม่มีลูกใหม่ก็ยังส่งเสียให้เราอยู่พี่ชายก็มีครอบครัวแล้วก็เหลือเราคนเดียว ชีวิตเลยอิสระตั้งแต่เด็กทำอะไรด้วยตนเอง คิดเอง ตัดสินใจเอง ดูแลตัวเอง รักใครแต่ละครั้งก็ยอมเสียน้ำตาให้บ่อยๆ เหนื่อย ตกลงความรักมันดีหรือไม่ดี ความรักแบบ ชายรักชาย มันยังมีรักที่แท้จริงอยู้มั้ยคับ ไม่รู้ว่าเรารอใครคนนึงมาเป้นปีๆโดยที่เค้าอาจจะไม่รู้เลยว่าที่เราทำทุกวันมันเพราะอะไร แต่ก็ถือเป็นประสบการณ์ที่ทำให้เราโตขึ้นไปอีก หลายคนอาจจะคิดว่าระยะเวลาแค่สั้นๆ มันดูรักปัญญาอ่อนไปมั้ย แต่ถ้าใครได้สัมผัสและมอบความรู้สึกดีๆให้ใครไป จะนานหรือไม่นานมันมีค่า กับฝ่ายที่จดจำเสมอ


ขอบคุณที่อ่านเรื่องราวของผมนะครับ
ถ้าอยากรู้อะไรอีกก็หลังไมค์มาได้