สำหรับเราชีวิตเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง(เรามีลูกคนเดียวค่ะ) ที่เห็นได้ชัดคือ ไม่มีเวลาพักผ่อนเลยเราเลี้ยงลูกและทำงานประจำค่ะ
แม่มาอยุ่ช่วยบ้างครั้งคราว สามีค้าขายและติดเพื่อน ติดการออกไปข้างนอก ดังนั้น เราเลยกลายเป็นผู้รับผิดชอบเกือบทั้งหมด
เสาร์ อาทิตย์ อย่าหวังจะได้นอนพักสมองเพราะงานจะเริ่มตั้งแต่เช้า งานบ้าน งานจิปาถะ ป้อนข้าว อาบน้ำ แต่งตัวรวมถึงพานอนกลางวัน
ซึ่งเขาจะหลับอย่างมาก 3 ชม. ก็ตื่น ซึ่งหากเรามีอะไรคั่งค้างก็ต้องรีบจัดการให้เสร็จ แล้วเขาตื่นก็ลุยกันอีกรอบเขาเป็นเด็กที่ไม่นิ่ง
จะเล่น วิ่งตลอดเวลา...เหนื่อยมากถึงมากที่สุด ส่วนจันทร์-ศุกร์ ตื่นเช้าต้องจัดการลูก/ตัวเอง เพื่อพาไปส่งโรงเรียนแล้วไปทำงานสายบ้าง
ไม่สายบ้าง พอเลิกงานปุ๊บกลับมาบ้านก็ยังไม่ทันจะพักเหนื่อยก็ต้องลุยกับลูกอีก....เป็นแบบนี้ทุกวัน 7 วันทำการ อ่อ..บางคืนลูกตื่น 4-5รอบเราก็ต้องตื่นตาม
หลับๆตื่นๆ เพลียมาก ไปทำงานบ้างทีเบลอมากเหมือนจะเป็นลม
บางที่แอบน้อยใจว่าพ่อ/แม่/สามี ก็เหมือนจะเจตนาให้เราตกอยุ่ในสถานะการณ์แบบนี้แล้วทุกคนก็ไม่สนใจ ทั้งๆทีค่าใช้จ่ายเราก็ออกช่วยทุกอย่าง เราส่งเงินให้พ่อ/แม่ใช้ ช่วยใช้หนี้ ช่วยผ่อนบ้านเขา ผ่อนบ้านเราเองอีก แต่หลายครั้งก็แอบคิดว่าจะไม่สนใจใครอีกแล้วนอกจากลูกเพราะทุกคนเหมือนเห็นแก่ตัว เห็นแต่ความลำบากของตัวเองโดยไม่สนใจบ่าเราจะดี จะป่วย จะเพลียและท้อแท้แค่ไหน แต่พอถึงเวลาทุกคนจะแบมือขอค่าใช้จ่ายซึ่งเราก็ช่วยแชร์ ช่วยจ่ายทุกเรื่อง เคยนั่งคุยกันทั้งสามีและพ่อแม่ อธิบายว่าเราไม่ไหวนะ ร่างกายอ่อนแอมากขอให้ช่วยเราหน่อย แบ่งเบาให้เราได้พักผ่อนบ้างแต่คำตอบที่ได้หงายเงิบไปเหมือนกันคือเราต้องรับผิดชอบและทำต่อไปเพราะทุกคนก็มีความจำเป็นอื่น(พ่อแม่ไม่ได้ทำงานอยุ่ ตจว.เราส่งเงินรายเดือนให้/ผ่อนบ้านให้อยุ่ แต่เขาบอกว่าห่วงหมาและของที่บ้านทิ้งมา/ม่ได้) ส่วนสามีก็พูดแบบเอาง่าย เสียไปที เราสติแตกหลายรอบ วีนบ้านแตกเพราะเหนื่อยและมีโรคประจำตัว...
มองเห็นบ้านอื่นเขาช่วยกันดี คนนั้นทำนี่ คนี้ทำนั่น เราก็อิจฉาทำไมเราถึงมีกรรมมากมายแบบนี้ ชาติก่อนคงทำกรรมกับเขาเหล่านี้ไว้มากเลยต้องชดใช้
เข้ามาเล่าสู่กันฟังค่ะ ..... จากคุณแม่มือใหม่ที่ใกล้จะหมดแรงแล้ว
หลังจากมีลูกชีวิตแม่ๆเปลี่ยนไปยังไงบ้างคั
แม่มาอยุ่ช่วยบ้างครั้งคราว สามีค้าขายและติดเพื่อน ติดการออกไปข้างนอก ดังนั้น เราเลยกลายเป็นผู้รับผิดชอบเกือบทั้งหมด
เสาร์ อาทิตย์ อย่าหวังจะได้นอนพักสมองเพราะงานจะเริ่มตั้งแต่เช้า งานบ้าน งานจิปาถะ ป้อนข้าว อาบน้ำ แต่งตัวรวมถึงพานอนกลางวัน
ซึ่งเขาจะหลับอย่างมาก 3 ชม. ก็ตื่น ซึ่งหากเรามีอะไรคั่งค้างก็ต้องรีบจัดการให้เสร็จ แล้วเขาตื่นก็ลุยกันอีกรอบเขาเป็นเด็กที่ไม่นิ่ง
จะเล่น วิ่งตลอดเวลา...เหนื่อยมากถึงมากที่สุด ส่วนจันทร์-ศุกร์ ตื่นเช้าต้องจัดการลูก/ตัวเอง เพื่อพาไปส่งโรงเรียนแล้วไปทำงานสายบ้าง
ไม่สายบ้าง พอเลิกงานปุ๊บกลับมาบ้านก็ยังไม่ทันจะพักเหนื่อยก็ต้องลุยกับลูกอีก....เป็นแบบนี้ทุกวัน 7 วันทำการ อ่อ..บางคืนลูกตื่น 4-5รอบเราก็ต้องตื่นตาม
หลับๆตื่นๆ เพลียมาก ไปทำงานบ้างทีเบลอมากเหมือนจะเป็นลม
บางที่แอบน้อยใจว่าพ่อ/แม่/สามี ก็เหมือนจะเจตนาให้เราตกอยุ่ในสถานะการณ์แบบนี้แล้วทุกคนก็ไม่สนใจ ทั้งๆทีค่าใช้จ่ายเราก็ออกช่วยทุกอย่าง เราส่งเงินให้พ่อ/แม่ใช้ ช่วยใช้หนี้ ช่วยผ่อนบ้านเขา ผ่อนบ้านเราเองอีก แต่หลายครั้งก็แอบคิดว่าจะไม่สนใจใครอีกแล้วนอกจากลูกเพราะทุกคนเหมือนเห็นแก่ตัว เห็นแต่ความลำบากของตัวเองโดยไม่สนใจบ่าเราจะดี จะป่วย จะเพลียและท้อแท้แค่ไหน แต่พอถึงเวลาทุกคนจะแบมือขอค่าใช้จ่ายซึ่งเราก็ช่วยแชร์ ช่วยจ่ายทุกเรื่อง เคยนั่งคุยกันทั้งสามีและพ่อแม่ อธิบายว่าเราไม่ไหวนะ ร่างกายอ่อนแอมากขอให้ช่วยเราหน่อย แบ่งเบาให้เราได้พักผ่อนบ้างแต่คำตอบที่ได้หงายเงิบไปเหมือนกันคือเราต้องรับผิดชอบและทำต่อไปเพราะทุกคนก็มีความจำเป็นอื่น(พ่อแม่ไม่ได้ทำงานอยุ่ ตจว.เราส่งเงินรายเดือนให้/ผ่อนบ้านให้อยุ่ แต่เขาบอกว่าห่วงหมาและของที่บ้านทิ้งมา/ม่ได้) ส่วนสามีก็พูดแบบเอาง่าย เสียไปที เราสติแตกหลายรอบ วีนบ้านแตกเพราะเหนื่อยและมีโรคประจำตัว...
มองเห็นบ้านอื่นเขาช่วยกันดี คนนั้นทำนี่ คนี้ทำนั่น เราก็อิจฉาทำไมเราถึงมีกรรมมากมายแบบนี้ ชาติก่อนคงทำกรรมกับเขาเหล่านี้ไว้มากเลยต้องชดใช้
เข้ามาเล่าสู่กันฟังค่ะ ..... จากคุณแม่มือใหม่ที่ใกล้จะหมดแรงแล้ว