คือก่อนหน้านี้ 3 เดือนกว่าผมคบกับรุ่นน้องคนนึงใน รร.ก่อนหน้านี้เราสนิทกันมากเพราะอยู่ชุมนุมเดียวกันด้วยแหละ จนมาเป็นแฟนกันครับ ลืมบอกไปครับว่าน้องคนนี้เป็นผู้ชายซึ่งก่อนหน้าที่จะคบกับผมน้องเค้าเป็นแฟนกับรุ่นพี่ผมที่ผมก็สนิทมากด้วยคนนึงเพราะเป็นหลีดด้วยกัน พอเค้าทั้งสองเลิกกันได้เดือนกว่าน้องเค้าก็มาคุยกับผมจนผมรู้สึกรักขึ้นมาและตกลงเป็นแฟนกัน ทำให้ผมมีปัญหากับพี่ที่เป็นแฟนเก่าน้องเค้าเพราะพี่เค้ายังทำใจจากน้องเค้าไม่ได้ ในใจผมนี่เสียใจมากในส่วนที่ต้องเสียพี่สนิทคนนี้ไปรวมไปถึงเพื่อนพี่เค้าซึ่งผมก็งงว่าทำไมเพื่อนเค้าต้องแสดงออกในทางที่ไม่ชอบผมไป แต่ผมเข้าใจพี่เค้าตรงนี้นะว่าคนเคยรักกัน ตราบใดที่แฟนเก่าไปมีแฟนใหม่มันจะรู้แย่เป็นธรรมดาแถมแฟนใหม่ยังเป็นคนที่สนิทด้วยอีก ผมเสียใจมาก โทรไปร้องไห้ให้น้องฟังตอนแรกน้องเค้าบอกจะเคลียร์ให้ผมบอกไม่เป็นไร ไม่อยากให้เรื่องมันยาวไปกว่านี้ น้องเค้าเลยพูดขึ้นมาว่าไหวมั้ย ผมตอบไปว่าไหว หลังจากนั้นเราก็รักกันดี ไปไหนมาไหนด้วยกันอยู่บ่อยครั้ง ผมเคยถามน้องเค้านะครับว่าทำไมถึงเลิกกับแฟนเก่า น้องตอบว่า "เบื่อ" ซึ่งเป็นเหตุผลที่ฟังไม่ขึ้นมากๆ หลังจากนั้นก็ไม่มีอะไรจนมาถึงก่อนวันปีใหม่ น้องเค้ามาขอเอาของขวัญให้แฟนเก่า ตอนแรกผมรู้สึกเสียใจมากแต่น้องเค้าบอกว่าแค่ในฐานะพี่น้อง พูดจนผมใจอ่อน ยอมให้เพราะกลัวจะมีปัญหากัน ผมก็เลยบอกไปว่างั้นผมก็มีของให้เหมือนกันนะ ทีนี้ทางชุมนุมก็จัดปาร์ตี้ปีใหม่ ซึ่งผมกับน้องก็ต้องไปร่วม มีจับของขวัญต่างๆทำกิจกรรมต่างๆ ก่อนหน้านี้น้องเค้าก็เอาของขวัญไปให้แฟนเก่าแล้ว แต่บอกตามตรงว่าวันนั้นทั้งวันผมรู้สึกเฟลมากพอตอนทำกิจกรรมเราก็อยู่ทีมเดียวกัน ทีนี้ได้เล่นเกมหาสมบัติซึ่งสมาชิกในกลุ่มต้องแยกย้ายกันหา ผมก็แยกไปอีกทางมีเพื่อนน้องคนนึงเอาโทรศัพท์น้องมาฝากเราเลยรับมา แล้วเราก็ถือวิสาสะเปิดไลน์ละพบว่าน้องเค้ากลับมาคุยกับแฟนเก่า พอเจอตัวผมเลยถามไปตรงๆน้องเค้าก็บอกจริง ผมขอให้เค้าเลิกคุยกันได้มั้ย น้องเค้าบอกไม่ได้ ผมขอไปขอมาจนน้องเค้ารับปาก พอเลิกกิจกรรมเราก็แลกของขวัญกัน ผมรู้สึกดีขึ้นในตอนที่น้องเค้าเอาขอมาให้และบอกว่าขอให้รักกันไปนานๆนะ ทำให้ผมลืมเรื่องวันนี้ไป ณ ขณะนั้น หลังจากนั้นเราก็คุยกันมาแต่ผมสังเกตว่าเค้าเริ่มคุยกับผมน้อยลง เริ่มไม่โทรหากันตอนแรกผมก็นอนด์ แต่พอน้องเค้าบอกว่าต้องสอบนู่นนี่หรืออยากอ่านหนังสือผมก็ยอม เพราะคิดว่าน้องพูดก็จริง หลังจากตอนรั้นก็คุยกันมาน้อยลงกว่าเดิมเรื่อยๆ ผมเอะใจเลยแอบดูโทรศัพท์อีก แต่ก็ไม่พบข้อความใดมีเพียงกะเทยเด็กหน้าตาเหียกๆมาจีบ ผมก็ไม่ได้หึงอะไรแอบขำด้วยซ้ำ เป็นอย่างนี้มากระทั่งครบรอบ 3 เดือนไหนๆก็วันพิเศษแล้วผมก็อยากจะพบหน้ากับน้องเค้าแต่น้องเค้าติดงานเลยไม่ได้เจอกัน จนตอนเย็นเจอกันผมไปส่งน้องเค้าขึ้นรถด้วยอาการงอนๆนอยด์ๆแหละ แต่น้องเค้ากลับเงียบไม่พูดอะไรเลย ผมถามว่าทำไมเงียบน้องก็ตอบว่าไม่รู้จะพูดอะไร แล้วเลยถามไปเลยตรงๆว่าไหวมั้ยจากเหตุการณ์วันนี้รวมไปถึงช่วงเวลาที่ผ่านมาเหมือนน้องเค้าเริ่มตีตัวออกห่าง น้องเค้าตอบว่าไหวแต่หลังจากนี้คงไม่รู้เหมือนกัน ผมจุกมากแต่ด้วยความที่ไม่อยากให้มีปัญหากันนานกลับบ้านไปผมเลยโทรง้อ วันนั้นไม่มีอะไร พอมาสัปดาห์์วาเลนไทน์ผมคุยกับน้องน้อยมาก วันนึงแทยจะไม่ถึง 10 ข้อความ น้องเค้าก็บอกทำนู่นนี่อยู่ จนมาถึงก่อนหน้าวาเลนไทน์ 2 วันผมก็เตรียมของให้เค้าวันวาเลนไทน์แต่ปกติทุ่มกว่าน้องจะทักมาแล้วแต่นี่ 2 ทุ่มกว่ายังไม่ทัก ผมโทรไปเกือบ 50 สายไม่รับ แต่สุดท้ายก็รับแล้วบอกให้ไปคุยกันในไลน์ ผมก็ทำตามซึ่งขณะนั้นผมก็กำลังเตรียมของให้น้องเค้า อยู่ดีๆน้องก็บอกว่าเราลองห่างกันสักพักมั้ย คือตอนนี้รู้สึกว่าที่ทำลงไปมันไม่ใช่เพราะความรักแต่มันเหมือนเป็นหน้าที่ไปแล้ว ผมนี่ร้องไห้เลยครับ ผมก็ถามไปเรื่อยๆจนน้องบอกว่าไม่อ้อมละนะ งั้นเราเลิกกันมั้ย ผมถามว่าคิดดีแล้วหรอ เค้าก็ตอบมาว่าครับ แล้วก็บอกมาว่าตอบตัวเองไม่ได้เหมือนกันว่าทำไมถึงรู้สึกอย่างนี้ ผมก็บอกไปงั้นก็เลิกก็ได้เพราะก่อนหน้านี้เค้าก็ไม่ค่อยทำให้ผมรู้สึกดีอยู่แล้ว แต่คืนนั้นผมร้องไห้หนักมากโทรไปหาเพื่อน เพื่อนก็ให้กำลังใจ ร้องไห้จนนอนไม่หลับ พอมา รร.เพื่อนก็ทักว่าตาบวมมาก ผมก็ร้องไห้ครับ วันนั้นเรียนอะไรไม่รู้เรื่อง พอเลิกกันผมเลยนึกถึงพี่ที่เป็นแฟนเก่า คือไหนๆก็เลิกกันผมก็อยากให้ความรู้สึกดีๆของพี่น้องที่เสียไปกลับคืนมา ผมก็ตัดสินใจทักเค้าไปเค้าก็ตอบผม ผมก็เล่าเรื่องที่เลิกกันให้เค้าฟัง เค้าถามว่าเพราะอะไรผมก็ตอบไปว่าเหตุผลเดียวกัน หลังจากนั้นผมก็คุยกับพี่คนนั้นมาอย่างปกติ แต่ ลืมบอกไปครับว่าพอเลิกกันผมลบทุกอย่างที่เกี่ยวกับเค้าออกไปหมดทั้งบล็อคไลน์ บล็อคเฟส ลบรูป รวมไปถึงเผาของที่เกี่ยวข้องกันอาจจะดูรุนแรงแต่ผมไม่อยากเห็นให้มันช้ำใจ แล้วก็ได้คุยกับพี่คนนั้นมาแต่พักหลังมาก็เริ่มคุยน้อยลง แต่พักหลังนี่หมายถึงประมาณ 2 อาทิตย์นะครับจนมาถึงวันปัจฉิมซึ่งพีเค้าอยู่ ม.6 วันนั้นพี่เค้าก็รับดอกไม้เยอะมากแล้วผมก็เห็นน้องเค้าเดินไปหาไปช่วยถือของด้วยกัน บอกตรงๆนะครับว่าผมเจ็บ ทั้งๆที่ทำใจได้แล้วแต่มันไม่ 100% ไงครับ ประมาณ 80% แต่ 20% ที่เหลือผมเชื่อว่าทุกคนยังมีส่วนเล็กๆที่ยังไม่ลืมหรอก ผมก็พยายามบอกตัวเองว่าช่างมันๆ จนหลังจากนั้นไม่กี่วันพี่เค้าก็ลงรูปคู่ในหน้าทามไลน์ ผมไม่เห็นหรอกครับตอนนั้นแต่เพื่อนผมแคปให้ดู ผมนี่แบบจุกไปหมดว่าเห้ย!! เค้ากลับมาดีกันหรอ แถมมีข้อความคุยกันหวานๆ ซึ่งผมถึงกับจุกมาก ณ จุดนั้นมันก็เสียใจเป็นธรรมดา แต่ส่วนที่เสียใจมากคือส่วนของรุ่นพี่ที่เราอุตส่าห์ไปคุยเพื่อให้เรารู้สึกดีต่อกันอีกครั้ง แต่อยู่ดีๆเค้าทั้งคู่ก็กลับไปหากัน หลังจากนี้ผมก็ไม่รู้หรอกนะครับว่าเค้าจะเป็นยังไงต่อไป แต่ผมคิดนะครับว่าเหมือนชีวิตเค้าทั้งคู่เป็นละครเรื่องนึงที่มีผมเป็นแค่ตัวประกอบชั่วคราวเพื่อเพิ่มสีสันต์ให้กับเนื้อเรื่อง สุดท้ายตัวประกอบนั้นทุกคนก็ลืมโดยที่ไม่รู้ว่าเค้าอาจจะเจออะไรที่มากกว่าตัวหลักในเรื่องของเค้าก็ได้ ขอบคุณครับที่สละมาอ่าน ผมแค่อยากระบายความรู้สึกที่อัดอั้นผ่านตัวหนังสือให้คนอื่นอ่านเป็นเครื่องเตือนใจเล็กๆ้