บันทึกไว้ ก่อนวันเวลาจะทำให้เรื่องนี้ลืมเลือนไป


ในปี 2554 ปีที่น้ำท่วมใหญ่ จังหวัดอยุธยาก็เป็นจังหวัดหนึ่งที่ถูกน้ำท่วมหนัก
มีพื้นที่เพียงไม่กี่แห่งที่น้ำท่วมไม่ถึง มองไปทางไหนก็เห็นแต่ท้องน้ำกว้างสุดลูกหูลูกตา
น้ำท่วมอยู่นับเดือน ชาวบ้านทั้งจังหวัดและทั้งภาคกลาง ได้รับความเดือนร้อนมาก

ย้อนมาเรื่องเต่า
วันหนึ่งของปี 2554 ผมได้ไปไหว้พระที่วัดโบราณ ชื่อวัดอะไรจำไม่ได้ แต่เป็นวัดที่กำลังจะบูรณะ
เศียรของพระธรรมมิกราช.  ในวัดมีบ่อน้ำขนาดใหญ่และลึกมากแห่งหนึ่ง
ผมอยู่ๆ ก็อยากจะเข้าไปชะโงกดูบ่อน้ำนั้น พบว่ามีเต่าตัวหนึ่งลอยคออยู่ และเงยหน้ามามองผม
ขณะนั้น เกิดความรู้สึกสลดสังเวชใจเป็นอย่างมาก ว่าเต่านี้จะหลุดออกจากบ่อน้ำนี้ได้อย่างไร
เขาจะต้องถูกขังอยู่ในนี้อีกนานเท่าใด จะหาทางช่วยได้อย่างไร ในใจก็ได้แต่ขอให้เจ้าเต่าได้
รอดพ้นจากการถูกกักขังนี้

ในทางกลับกัน ถ้าเจ้าเต่าน้อยมีญาณรู้อนาคต
ก็คงจะสลดสังเวชใจกับชะตาของผมและชาวบ้านต่างๆ ที่จะต้องพบเช่นกัน
ว่าเขากำลังจะได้รับอิสระ แต่พวกผมกำลังจะต้องประสบเคราะห์กรรม

คืนหนึ่ง ในเดือนตุลาคม ปีนั้น หลังจากน้ำเริ่มท่วมมีข่าวนิคมถูกน้ำท่วม ฯลฯ
ผมตัดสินใจ ขับรถกลับอยุธยา ถึงตอนประมาณ สี่ทุ่ม เห็นน้ำเริ่มท่วมผิวถนน
แต่คิดว่าจังหวัดคงจะป้องกันได้ ตัดสินใจขับรถข้ามสะพานเข้าตัวเมือง
และขับรถรอบตัวเมือง เพื่อดูความเสียหายจากน้ำท่วม เห็นคันคูที่เจ้าหน้าที่และชาวบ้าน
ช่วยกันทำไว้ป้องกันเขตเมืองดูแข็งแรง ก็ขับรถออกจากตัวเมืองมาพักที่บ้าน ออกจาก
ตัวเมืองได้ไม่ถึง 2 ชั่วโมง หลังจากนั้น  น้ำก็ได้ท่วมตัวเมืองทั้งหมดสูงเป็นเมตร
น้ำได้ไหลบ่าเข้าท่วมจังหวัดอยุธยาอย่างรวดเร็ว

และแน่นอน ในการนี้
เจ้าเต่าก็ได้เป็นอิสระจากน้ำท่วมใหญ่ มีปลาและเต่าจำนวนมากที่เคยถูกขังอยู่ตามบึงต่างๆ
ได้เป็นอิสระ  

เล่าเรื่องนี้ ก็เพราะอยากจะบันทึกเรื่องแปลกนี้ไว้ก่อนจะลืมเลื่อนไปตามกาลเวลา
และอยากจะบอกว่าแม้ดูเหมือนว่าจะอับจนสิ้นหนทาง ไร้ทางแก้
แต่บางครั้ง สิ่งเหลือเชื่อก็อาจจะเกิดขึ้นได้
และสิ่งที่แน่นอน ก็อาจจะไม่แน่นอนเสมอไป
ขอให้มีสติ ไม่ประมาทในชีวิต ด้วยการฝึกสติให้เกิดขึ้นทุกขณะจิตเทอญ