พระอภัยมณีฉบับเร่งรัด
ชุดที่ ๑๓ สิ้นเสียงปี่
ตอนที่ ๑ พี่ก็รู้อยู่ว่ายากกระดากกระเดื่อง
ฑ.มณฑา
เมื่อเสร็จการศึกแล้วนางละเวงก็เชิญฝ่ายกรุงผลึกทั้งหมดเข้าไปพักในกรุงลังกาชั่วระยะเวลาหนึ่ง
นางละเวงวัณฬาจึงเชิญเจ้านายฝ่ายเมืองผลึกทั้งหลาย เข้าไปพักในปราสาทราชวังของกรุงลังกา
พระอภัยมณีอยู่ตำหนักใหญ่ นางสุวรรณมาลีอยู่ตำหนักขวา นางละเวงอยู่ตำหนักซ้าย พอตกดึกทั้งสองนางก็กลับไปที่อยู่ของตน
พระอภัยมณีซึ่งหายป่วยเป็นปกติแล้ว จึงย่องเข้าไปหานางสุวรรณมาลี ทั้ง ๆ ที่ขยาดกลัวความขี้หึงของนางเป็นอย่างยิ่ง
แต่กัดฟันคิดว่า อันถ่านเก่าเถ้าคงจะต่อติด
พระอภัยใจพรั่นหวั่นหวิวหวิว
ทำนับนิ้วพลางว่ามารศรี
พี่พลัดพรากจากน้องมาสองปี
บัดเดี๋ยวนี้ได้คิดที่ผิดพลั้ง
อันความเก่าเรายกเสียเถิดหนอ
คิดแต่ต่อไปข้างหน้าดีกว่าหลัง
จวนจะกลับหลับนอนผ่อนกำลัง
อย่านิ่งนั่งทนหนาวจะหาวนอน
พี่จะมาหารืออย่าถือผิด
เชิญสถิตย์แท่นสุวรรณบรรจถรณ์
เมื่อเคราะห์ร้ายพรายพลัดกำจัดจร
ไม่ม้วยมรณ์ก็ได้มาเห็นหน้ากัน ฯ
แล้วพระอภัยมณีก็ต้องงอนง้อขออภัยมเหสีเก่า อยู่นานตั้งห้าสิบสี่บรรทัดจนแทบจะอ่อนใจ
พี่ก็รู้อยู่ว่ายากกระดากกระเดื่อง
ด้วยเต็มเคืองสุขุมเหมือนสุมขอน
ถึงรักใคร่ใจจริงจะวิงวอน
ก็เคืองค้อนร่ำไรพูดไค้แคะ
ถือว่าเราเจ้าของไม่ต้องห้าม
ถึงถ้อยความสู้กันกระนั้นแหละ
พลางอิงแอบแนบหลังนั่งกระแซะ
ปะเหลาะปะแหละลูบต้องทำนองใน
ประคองนางวางแท่นแสนสวาท
สัมผัสพาดเพิ่มจิตพิสมัย
อัศจรรย์ลั่นเลื่อนเสทื้อนไป
ที่ถ่านไฟเก่าดับก็กลับโพลง ฯ
ฝ่ายศรีสุวรรณนั้นโชคดี เพราะนางเกษรามเหสีมิได้มีความรังเกียจนางรำภาสะหรี หรือมีความหึงหวงแต่อย่างใด
ศรีสุวรรณจึงสามารถจะแก้ตัวในความผิดของตนได้อย่างง่ายดาย เมื่อได้ฟังคำสารภาพบาปแล้วนางก็ว่า
น้องก็รู้อยู่ว่าข้ามมาทำศึก
ใช่จะนึกเสน่หารำภาสะหรี
แต่ฤทธิ์เดชเวทชมนต์ดลเขาดี
จึงเสียทีถูกเสน่ห์หลงเล่ห์กล
ได้ทราบความตามมาว่าจะช่วย
เจียนจะม้วยเสียวันละพันหน
นี่หากมีพี่หราหมณ์ทั้งสามคน
จึงได้พ้นภัยตลอดไม่วอดวาย
เมื่อได้ฟังวาจาเช่นนั้น ศรีสุวรรณก็สบายใจหายเครียด
พี่ก็ซูบรูปเจ้าก็เศร้าผอม
แต่ยังหอมอยู่ไม่หายเลยสายสมร
พลางอิงแอบแนบน้องประคองกร
ถนอมช้อนเชยพุ่มประทุมทอง
แล้วทางฝ่ายกรุงผลึกก็จำต้องร่ำลากลับบ้านเมืองของตน แต่ฝ่ายภรรยาชาวฝรั่งกรุงลังกา ซึ่งต่างก็มีครรภ์ทั้งสิ้นไม่ได้ตามกลับไปด้วย
คงอยู่ที่บ้านเมืองของตนต่อไป
เมื่อกลับมาถึงเมืองของตนแล้ว พระอภัยมณีก็จะจัดการอภิเษกสินสมุท กับนางอรุณรัศมี ที่เมืองรมจักร
แต่นางอรุณรัศมีได้สาบานไว้กับนางเสาวคนธ์ ว่าจะไม่ยอมอภิเษกกับคู่มั่นคู่หมายของตนอย่างเด็ดขาด
ถึงขนาดเอามีดมากรีดแขนไว้เป็นที่ระลึก เมื่อจำใจต้องเข้าพิธีอภิเษกกับสินสมุท ตามที่ผู้ใหญ่จัดการให้แล้ว
นางก็ไม่ยอมเข้าหอ และสินสมุทก็จนปัญญาเช่นเคย ร้อนถึงนางสุวรรณมาลี แม่บุญธรรมของสินสมุทต้องมาถามข่าวคราวถึงในเรือหอ
สินสมุท ก็สารภาพว่า
แต่กลางวันนั้นจะไปปราศรัยบ้าง
ก็เมินหมางมัวหมองปิดห้องหับ
แรกลงเรืออยู่แต่สองในห้องลับ
ฉวยมีดพับมาจะขอเชือดคอเอง
ถ้าขืนทำจำตายไปภายหน้า
ก็จะว่าลูกรักหักข่มเหง
จึงหนีนอนซ่อนตัวด้วยกลัวเกรง
เห็นสุดเพลงที่จะปลอบให้ชอบที ฯ
นางสุวรรณมาลีจึงแนะให้ว่า
อรุณเขาเจ้าสำนวนกระบวนมาก
ทั้งฝีปากคารมจะข่มผัว
ถ้าทีหลังฟังแม่ว่าเถิดอย่ากลัว
เข้าถึงตัวแล้วไม่ตายสบายใจ
ถ้าแม้นน้องของพ่อม้วยลงด้วยรัก
แม่นี้จักไปช่วยรับที่ปรับไหม
แล้วเสสรวลจวนเวลาจะคลาไคล
นางกลับไปสู่พลับพลาพระสามี ฯ
สินสมุทก็รีบเข้าไปเจรจาที่ในห้องโดยไม่รอช้า แต่นางอรุณรัศมีพ้อว่า
ถ้าขืนคิดชิดเชื้อเหนือรับสั่ง
ห้ามไม่ฟังแล้วก็จะทูลฉลอง
อย่าเลียมล่อคลอเคลียใช่เมียรอง
ฉันเป็นน้องไม่ใช่อย่างนางยุพา
สินสมุทพูดคล่องว่าน้องแก้ว
พี่ทิ้งแล้วลูกฝรั่งชังน้ำหน้า
จะเชยชมสมสองกับน้องยา
อย่าขืนว่ารักฝรั่งเหมือนอย่างนี้
จะใคร่ให้ประจักษ์ว่ารักสุด
ตรงพระนุชคู่เสน่ห์มเหสี
มีรับสั่งทั้งชนกชนนี
พระอัยกีอัยกามาส่งเรือ
ให้จูบกอดยอดหญิงจริงนะน้อง
พี่ก็ต้องตามคำไม่ล้ำเหลือ
พลางอิงแอบแนบสนิททำชิดเชื้อ
แม้ไม่เชื่อทูลถามเถิดทรามวัย ฯ
นางอรุณรัศมีก็ใช้ลูกไม้เดิม คือ ทำเอื้อมมือหยิบมีดจะกรีดคอ แต่สินสมุทไม่ยอมหยุดเสียแล้ว คงเดินหน้าด้วยพละกำลังเช่นเคย
ให้สำเร็จเสร็จสรรพข้อรับสั่ง
แล้วทีหลังจึงค่อยตายสบายเหลือ
แล้วพาดพิงอิงแอบอุ้มแนบเนื้อ
นางว่าเบื่อเบือนหยิกทำพลิกแพลง
ทั้งข่วนผลักสักเท่าไรก็ไม่เจ็บ
จนเสียเล็บหักหมดกำสรดกันแสง
พระสวมสอดกอดกระหวัดนางวัดแวง
จนสิ้นแรงอ่อนพับนิ่งหลับตา
พระกอดเกยเชยปรางถืออย่างยอด
เสียงฟอดฟอดเฟ้นซ้ายแล้วย้ายขวา
ถนอมแนบแอบอรุณอุ่นอุรา
เหมือนสายฟ้าแลบรอบขอบทะเล ฯ
ดังนั้นเมื่อข้ามไปอีกเจ็ดบรรทัด นางอรุณรัศมีก็รำพันว่า
เมื่อเดิมทีพี่น้องร่วมห้องหับ
แล้วก็กลับได้เสียเป็นเมียผัว
นางน้องสาวคราวอ่อนวอนฝากตัว
ฉันได้ชั่วดีด้วยช่วยเอ็นดู
อย่าทิ้งขว้างร้างเสียมีเมียอื่น
ทั้งอย่าคืนไปที่เคยเสวยหมู
สินสมุทสุดอุ่นคิดคุณครู
คราวนี้รู้ฤทธิ์ผู้หญิงไม่วิงวอน ฯ
ส่วนสุดสาครนั้นพระอภัยมณี จะให้แต่งงานกับนางเสาวคนธ์พระธิดาเจ้ากรุงการะเวก แต่ไม่ทันการ
นางได้หนีออกจากเมืองไปก่อนแล้ว
นางเสาวคนธ์เดินทางไปในทะเลด้วยสำเภาลำใหญ่ พร้อมกับผู้ติดตามพันหนึ่งร้อยคน
เมื่อถึงเมืองวาหุโลมก็แปลงกายถือพรตเป็นฤาษี เปลี่ยนชื่อเป็นพระอัคนี อ้างว่ามาจากเมือง กบิลพัสดุ์เพื่อโปรดสัตว์
แต่เจ้ากรุงวาหุโลมไม่เชื่อถือ ยกทัพมารบก็แพ้เลยเชือดคอตาย แต่เขียนหนังสือให้วาโหมบุตรชาย
ยอมสามิภักดิ์ กับนางเสาวคนธ์ และนางก็ได้พักอยู่ที่กรุงวาหุโลม หมดกำลังใจที่จะเดินทางหนีศึกรักต่อไป
ฝ่ายสุดสาครได้ออกติดตามหานางเสาวคนธ์ จนมาถึงเมืองวาหุโลม แต่ได้แวะที่เกาะค้างคาวก่อน
จึงพบกับผู้เฒ่าชาวพาราสาวัตถี มีเมียล้วนแต่เป็นสาวน้อยตั้งร้อยคน สุดสาครจึง ศึกษาหาความรู้เรื่องเสน่ห์ผูกใจหญิง
จากตำราของผู้เฒ่าจนขึ้นใจ พอเข้าเมืองวาหุโลม ก็แปลงเพศเป็นฤาษี แอบแฝงเข้าไปถึงปราสาทของนางเสาวคนธ์
ครั้นเห็นเมินเดินด้อมแอบอ้อมเสา
ค่อยแฝงเงาม่านทองที่สองไข
เห็นน้องนอนซ่อนหน้านึกอาลัย
เข้านั่งใกล้แกล้งประคองลองตำรา
นางซาบเสียวเหลียวดูรู้ว่าพี่
ไม่หน่ายหนีนึกสมเพชพระเชษฐา
พระแอบอุ้มจุมพิตวนิดา
พี่อุตส่าห์ติดตามด้วยความรัก ฯ
ตำราที่สุดสาครได้มาออกจะขลังมากอยู่สักหน่อย เพราะนางเสาวคนธ์ยังไม่ทันจะได้ตัดพ้อต่อว่าสักคำ ก็เริ่ม
ถนอมแนบแอบชิดจุมพิตพักตร์
ภิรมย์รักร่วมเรียงเคียงเขนย
นางเบือนหนีนี่อะไรฉันไม่เคย
พระก่ายเกยกอดประทับไว้กับทรวง ฯ
แล้วก็เลยอะไรต่อมิอะไร ต่อไปอีกแปดบรรทัดจึง อุ่นอุราพลอยหลับระงับไป
ครั้นตื่นขึ้นแล้ว แม้นางเสาวคนธ์จะแสนอาย แต่ก็หาใช่คนไกลใครอื่นไม่ แท้จริงก็คือพี่ชาย ที่เคยรักกันมาตั้งแต่เด็ก
เรื่องจึงต้องปล่อยไปตามเลย
นางโฉมยงหลงละเลิงด้วยเชิงชื่น
พระหลงรื่นรสสุคนธ์ปนบุปผา
นางลืมวงศ์พงศ์พันธุ์สวรรยา
พระลืมลาลีวันกำนัลใน ฯ
ปัญหาหัวใจของสุดสาคร จึงคลี่คลายลงอย่างง่ายดาย ด้วยประการฉะนี้.
พระอภัยมณีฉบับเร่งรัด ๕ มี.ค.๕๘
ชุดที่ ๑๓ สิ้นเสียงปี่
ตอนที่ ๑ พี่ก็รู้อยู่ว่ายากกระดากกระเดื่อง
ฑ.มณฑา
เมื่อเสร็จการศึกแล้วนางละเวงก็เชิญฝ่ายกรุงผลึกทั้งหมดเข้าไปพักในกรุงลังกาชั่วระยะเวลาหนึ่ง
นางละเวงวัณฬาจึงเชิญเจ้านายฝ่ายเมืองผลึกทั้งหลาย เข้าไปพักในปราสาทราชวังของกรุงลังกา
พระอภัยมณีอยู่ตำหนักใหญ่ นางสุวรรณมาลีอยู่ตำหนักขวา นางละเวงอยู่ตำหนักซ้าย พอตกดึกทั้งสองนางก็กลับไปที่อยู่ของตน
พระอภัยมณีซึ่งหายป่วยเป็นปกติแล้ว จึงย่องเข้าไปหานางสุวรรณมาลี ทั้ง ๆ ที่ขยาดกลัวความขี้หึงของนางเป็นอย่างยิ่ง
แต่กัดฟันคิดว่า อันถ่านเก่าเถ้าคงจะต่อติด
พระอภัยใจพรั่นหวั่นหวิวหวิว
ทำนับนิ้วพลางว่ามารศรี
พี่พลัดพรากจากน้องมาสองปี
บัดเดี๋ยวนี้ได้คิดที่ผิดพลั้ง
อันความเก่าเรายกเสียเถิดหนอ
คิดแต่ต่อไปข้างหน้าดีกว่าหลัง
จวนจะกลับหลับนอนผ่อนกำลัง
อย่านิ่งนั่งทนหนาวจะหาวนอน
พี่จะมาหารืออย่าถือผิด
เชิญสถิตย์แท่นสุวรรณบรรจถรณ์
เมื่อเคราะห์ร้ายพรายพลัดกำจัดจร
ไม่ม้วยมรณ์ก็ได้มาเห็นหน้ากัน ฯ
แล้วพระอภัยมณีก็ต้องงอนง้อขออภัยมเหสีเก่า อยู่นานตั้งห้าสิบสี่บรรทัดจนแทบจะอ่อนใจ
พี่ก็รู้อยู่ว่ายากกระดากกระเดื่อง
ด้วยเต็มเคืองสุขุมเหมือนสุมขอน
ถึงรักใคร่ใจจริงจะวิงวอน
ก็เคืองค้อนร่ำไรพูดไค้แคะ
ถือว่าเราเจ้าของไม่ต้องห้าม
ถึงถ้อยความสู้กันกระนั้นแหละ
พลางอิงแอบแนบหลังนั่งกระแซะ
ปะเหลาะปะแหละลูบต้องทำนองใน
ประคองนางวางแท่นแสนสวาท
สัมผัสพาดเพิ่มจิตพิสมัย
อัศจรรย์ลั่นเลื่อนเสทื้อนไป
ที่ถ่านไฟเก่าดับก็กลับโพลง ฯ
ฝ่ายศรีสุวรรณนั้นโชคดี เพราะนางเกษรามเหสีมิได้มีความรังเกียจนางรำภาสะหรี หรือมีความหึงหวงแต่อย่างใด
ศรีสุวรรณจึงสามารถจะแก้ตัวในความผิดของตนได้อย่างง่ายดาย เมื่อได้ฟังคำสารภาพบาปแล้วนางก็ว่า
น้องก็รู้อยู่ว่าข้ามมาทำศึก
ใช่จะนึกเสน่หารำภาสะหรี
แต่ฤทธิ์เดชเวทชมนต์ดลเขาดี
จึงเสียทีถูกเสน่ห์หลงเล่ห์กล
ได้ทราบความตามมาว่าจะช่วย
เจียนจะม้วยเสียวันละพันหน
นี่หากมีพี่หราหมณ์ทั้งสามคน
จึงได้พ้นภัยตลอดไม่วอดวาย
เมื่อได้ฟังวาจาเช่นนั้น ศรีสุวรรณก็สบายใจหายเครียด
พี่ก็ซูบรูปเจ้าก็เศร้าผอม
แต่ยังหอมอยู่ไม่หายเลยสายสมร
พลางอิงแอบแนบน้องประคองกร
ถนอมช้อนเชยพุ่มประทุมทอง
แล้วทางฝ่ายกรุงผลึกก็จำต้องร่ำลากลับบ้านเมืองของตน แต่ฝ่ายภรรยาชาวฝรั่งกรุงลังกา ซึ่งต่างก็มีครรภ์ทั้งสิ้นไม่ได้ตามกลับไปด้วย
คงอยู่ที่บ้านเมืองของตนต่อไป
เมื่อกลับมาถึงเมืองของตนแล้ว พระอภัยมณีก็จะจัดการอภิเษกสินสมุท กับนางอรุณรัศมี ที่เมืองรมจักร
แต่นางอรุณรัศมีได้สาบานไว้กับนางเสาวคนธ์ ว่าจะไม่ยอมอภิเษกกับคู่มั่นคู่หมายของตนอย่างเด็ดขาด
ถึงขนาดเอามีดมากรีดแขนไว้เป็นที่ระลึก เมื่อจำใจต้องเข้าพิธีอภิเษกกับสินสมุท ตามที่ผู้ใหญ่จัดการให้แล้ว
นางก็ไม่ยอมเข้าหอ และสินสมุทก็จนปัญญาเช่นเคย ร้อนถึงนางสุวรรณมาลี แม่บุญธรรมของสินสมุทต้องมาถามข่าวคราวถึงในเรือหอ
สินสมุท ก็สารภาพว่า
แต่กลางวันนั้นจะไปปราศรัยบ้าง
ก็เมินหมางมัวหมองปิดห้องหับ
แรกลงเรืออยู่แต่สองในห้องลับ
ฉวยมีดพับมาจะขอเชือดคอเอง
ถ้าขืนทำจำตายไปภายหน้า
ก็จะว่าลูกรักหักข่มเหง
จึงหนีนอนซ่อนตัวด้วยกลัวเกรง
เห็นสุดเพลงที่จะปลอบให้ชอบที ฯ
นางสุวรรณมาลีจึงแนะให้ว่า
อรุณเขาเจ้าสำนวนกระบวนมาก
ทั้งฝีปากคารมจะข่มผัว
ถ้าทีหลังฟังแม่ว่าเถิดอย่ากลัว
เข้าถึงตัวแล้วไม่ตายสบายใจ
ถ้าแม้นน้องของพ่อม้วยลงด้วยรัก
แม่นี้จักไปช่วยรับที่ปรับไหม
แล้วเสสรวลจวนเวลาจะคลาไคล
นางกลับไปสู่พลับพลาพระสามี ฯ
สินสมุทก็รีบเข้าไปเจรจาที่ในห้องโดยไม่รอช้า แต่นางอรุณรัศมีพ้อว่า
ถ้าขืนคิดชิดเชื้อเหนือรับสั่ง
ห้ามไม่ฟังแล้วก็จะทูลฉลอง
อย่าเลียมล่อคลอเคลียใช่เมียรอง
ฉันเป็นน้องไม่ใช่อย่างนางยุพา
สินสมุทพูดคล่องว่าน้องแก้ว
พี่ทิ้งแล้วลูกฝรั่งชังน้ำหน้า
จะเชยชมสมสองกับน้องยา
อย่าขืนว่ารักฝรั่งเหมือนอย่างนี้
จะใคร่ให้ประจักษ์ว่ารักสุด
ตรงพระนุชคู่เสน่ห์มเหสี
มีรับสั่งทั้งชนกชนนี
พระอัยกีอัยกามาส่งเรือ
ให้จูบกอดยอดหญิงจริงนะน้อง
พี่ก็ต้องตามคำไม่ล้ำเหลือ
พลางอิงแอบแนบสนิททำชิดเชื้อ
แม้ไม่เชื่อทูลถามเถิดทรามวัย ฯ
นางอรุณรัศมีก็ใช้ลูกไม้เดิม คือ ทำเอื้อมมือหยิบมีดจะกรีดคอ แต่สินสมุทไม่ยอมหยุดเสียแล้ว คงเดินหน้าด้วยพละกำลังเช่นเคย
ให้สำเร็จเสร็จสรรพข้อรับสั่ง
แล้วทีหลังจึงค่อยตายสบายเหลือ
แล้วพาดพิงอิงแอบอุ้มแนบเนื้อ
นางว่าเบื่อเบือนหยิกทำพลิกแพลง
ทั้งข่วนผลักสักเท่าไรก็ไม่เจ็บ
จนเสียเล็บหักหมดกำสรดกันแสง
พระสวมสอดกอดกระหวัดนางวัดแวง
จนสิ้นแรงอ่อนพับนิ่งหลับตา
พระกอดเกยเชยปรางถืออย่างยอด
เสียงฟอดฟอดเฟ้นซ้ายแล้วย้ายขวา
ถนอมแนบแอบอรุณอุ่นอุรา
เหมือนสายฟ้าแลบรอบขอบทะเล ฯ
ดังนั้นเมื่อข้ามไปอีกเจ็ดบรรทัด นางอรุณรัศมีก็รำพันว่า
เมื่อเดิมทีพี่น้องร่วมห้องหับ
แล้วก็กลับได้เสียเป็นเมียผัว
นางน้องสาวคราวอ่อนวอนฝากตัว
ฉันได้ชั่วดีด้วยช่วยเอ็นดู
อย่าทิ้งขว้างร้างเสียมีเมียอื่น
ทั้งอย่าคืนไปที่เคยเสวยหมู
สินสมุทสุดอุ่นคิดคุณครู
คราวนี้รู้ฤทธิ์ผู้หญิงไม่วิงวอน ฯ
ส่วนสุดสาครนั้นพระอภัยมณี จะให้แต่งงานกับนางเสาวคนธ์พระธิดาเจ้ากรุงการะเวก แต่ไม่ทันการ
นางได้หนีออกจากเมืองไปก่อนแล้ว
นางเสาวคนธ์เดินทางไปในทะเลด้วยสำเภาลำใหญ่ พร้อมกับผู้ติดตามพันหนึ่งร้อยคน
เมื่อถึงเมืองวาหุโลมก็แปลงกายถือพรตเป็นฤาษี เปลี่ยนชื่อเป็นพระอัคนี อ้างว่ามาจากเมือง กบิลพัสดุ์เพื่อโปรดสัตว์
แต่เจ้ากรุงวาหุโลมไม่เชื่อถือ ยกทัพมารบก็แพ้เลยเชือดคอตาย แต่เขียนหนังสือให้วาโหมบุตรชาย
ยอมสามิภักดิ์ กับนางเสาวคนธ์ และนางก็ได้พักอยู่ที่กรุงวาหุโลม หมดกำลังใจที่จะเดินทางหนีศึกรักต่อไป
ฝ่ายสุดสาครได้ออกติดตามหานางเสาวคนธ์ จนมาถึงเมืองวาหุโลม แต่ได้แวะที่เกาะค้างคาวก่อน
จึงพบกับผู้เฒ่าชาวพาราสาวัตถี มีเมียล้วนแต่เป็นสาวน้อยตั้งร้อยคน สุดสาครจึง ศึกษาหาความรู้เรื่องเสน่ห์ผูกใจหญิง
จากตำราของผู้เฒ่าจนขึ้นใจ พอเข้าเมืองวาหุโลม ก็แปลงเพศเป็นฤาษี แอบแฝงเข้าไปถึงปราสาทของนางเสาวคนธ์
ครั้นเห็นเมินเดินด้อมแอบอ้อมเสา
ค่อยแฝงเงาม่านทองที่สองไข
เห็นน้องนอนซ่อนหน้านึกอาลัย
เข้านั่งใกล้แกล้งประคองลองตำรา
นางซาบเสียวเหลียวดูรู้ว่าพี่
ไม่หน่ายหนีนึกสมเพชพระเชษฐา
พระแอบอุ้มจุมพิตวนิดา
พี่อุตส่าห์ติดตามด้วยความรัก ฯ
ตำราที่สุดสาครได้มาออกจะขลังมากอยู่สักหน่อย เพราะนางเสาวคนธ์ยังไม่ทันจะได้ตัดพ้อต่อว่าสักคำ ก็เริ่ม
ถนอมแนบแอบชิดจุมพิตพักตร์
ภิรมย์รักร่วมเรียงเคียงเขนย
นางเบือนหนีนี่อะไรฉันไม่เคย
พระก่ายเกยกอดประทับไว้กับทรวง ฯ
แล้วก็เลยอะไรต่อมิอะไร ต่อไปอีกแปดบรรทัดจึง อุ่นอุราพลอยหลับระงับไป
ครั้นตื่นขึ้นแล้ว แม้นางเสาวคนธ์จะแสนอาย แต่ก็หาใช่คนไกลใครอื่นไม่ แท้จริงก็คือพี่ชาย ที่เคยรักกันมาตั้งแต่เด็ก
เรื่องจึงต้องปล่อยไปตามเลย
นางโฉมยงหลงละเลิงด้วยเชิงชื่น
พระหลงรื่นรสสุคนธ์ปนบุปผา
นางลืมวงศ์พงศ์พันธุ์สวรรยา
พระลืมลาลีวันกำนัลใน ฯ
ปัญหาหัวใจของสุดสาคร จึงคลี่คลายลงอย่างง่ายดาย ด้วยประการฉะนี้.