ครับผมเรื่องมันมีอยู่ว่าเมื่อไม่นานมานี้ ผมได้ชอบเพื่อนคนนึงอยู่ มันอึดอัด มันทรมานมาก เราเจอกันทุกวันเพราะเรียนที่เดียวกัน   คืนนั้นเราดื่มกันครับกับเพื่อนอีก 2-3คน มันเดินไปคุยโทรศัพท์พอดี มันเป็นโอกาสที่ผมจะบอกมันพอดี ผมได้เกริ่นก่อน อธิบาย บอกไปว่าที่ทำนู้นทำนี่ให้เป็นห่วงอย่างงู้นงี้ ไม่เอะใจบ้างหรอ มันไม่รู้ครับ!!(คือเพื่อนผมมันบื้อครับผมพยายามใช้การกระทำบอกแต่มันไม่รู้จริงๆ)  ครับเพื่อ ให้หลุดพ้น มหาแห่งเหตุการณ์ ครั้งนี้ 555  ผมเลยได้บอกไป.......และคำตอบมันไม่ใช่ แบบที่เราหวังไว้ครับ เพื่อนผมตอบมาว่า "ความรักมันไม่ใช่ผลของการทำความดีหรอกนะ.. ละต่อมาอีกว่า ..... กูชอบผู้หญิงหวะ"   จึก!!! ไปสิ คือเพื่อนผมผู้ชายครับ เราเพศเดี๋ยวกันคุณพระ !!! คือช่วงเวลาที่ผมชอบมัน มันก็มีคนที่ชอบอยู่แล้วด้วย แต่ไม่ได้ไปถึงขั้นแฟน ผมต้องคอย ให้มันปรึกษาถามโน่นนี่เกี่ยวกับคนที่มันชอบ ตอนนั้นมันแย่มากจริงๆ แต่มันดีกับผมมากจริงๆผมไม่รู้ว่ามันดีกับเพื่อนคนอื่นๆแบบนี้ไหม ดีมากจนทำให้ผมคิดไปเอง ผมเคยชอบผู้หญิง และคุยกับผู้หญิงคนนึงอยู่ ผมเลิกคุยเลยครับ เพราะผมคิดว่าผมรู้สึกกับเพื่อนคนนี้จริงๆ ผมสับสนมากจริง แต่ผมก็รู้อยู่แล้วว่า มันเป็นไปไม่ได้ผมเผื่อใจไว้แล้ว ผมรู้สึกโล่งมากก ที่ได้บอก ทำไมผมถึงกล้าบอกไป เพราะว่าเพื่อนผม มันดีมากๆจริงๆมากกกกๆๆๆๆ แล้วผมก็ตกลงกันว่า ไอความรู้สึกเนี๊ย รับไปก็พอ มันดูเหมือนการยัดเยียด โดยที่มันอาจไม่ต้องการ
แต่เพราะ มันดีมากๆนั่นเอง มันก็ เออๆออๆ  ผมเลยบอกไป ว่า"พรุ่งนี้ขอให้ทุกอย่างมันปกตินะ" สุดท้ายแล้วผมก็มา นั้งคิดว่าไม่น่าบอกไปเลย ทุกอย่าง มันดูปกติ แต่ไม่เหมือนเดิมละครับ เราพูดคุยกัน ปกติ แต่ไม่เหมือนที่ผ่านมา  มันไม่สนิทใจจะคุยกับผม ตอนนี้ผมบอกได้ว่า พยายามลืม แต่ยากเหลือเกิน เพราะเจอกันทุกวัน

ผมควรทำยังไงดีครับ??