กระทู้แรกทีเขียน...ผิดตรงไหนต้องขออภัยด้วยนะคะ
ได้อ่านกระทู้ของคนอื่นเกี่ยวกับเรื่องของหัวใจมากก็เยอะ แต่ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าวันเราจะได้มาเปนคนเขียนเพื่อระบายความรู้สึกที่เจ็บและอึดอัด ที่ไม่สามารถจะอธิบายให้ใครฟังได้ เรื่องก็มีอยู่ว่าเราคบกับผู้ชายคนนึ่งมา 3 ปี วันแรกที่เค้ามาขอเราคบ เค้าใช่คำพูด1ประโยคว่า เราสัญญาว่าจะไม่ทำให้เธอต้องเสียใจและร้องไห้เหมือนกับคนเก่าของเธอ ด้วยประโยคนี้ ทำให้เราตัดสิ้นใจคบกับเค้า เค้าทำให้เราทุกอย่าง ค่อยเปนห่วงในรายละเอียดหลายๆอย่าง แม้กะทั่งเสื้อผ้าของเราเองเค้าก็ขอเป็นคนซักให้เค้าจะมาเสื้อจากที่หอเราเป็นประจำ พอคบกันได้สักระยะเราก็ทะเลาะกันบ่อย ทะเลาะอะไรไปบ้างนี้จำแทบไม่ได้เพราะทะเลาะกันบ่อยเกิน เราเองก็งี่เง้าด้วยแหละ แต่มีการบอกเลิกอยู่ครั้งนึ่งที่เราเห็นแล้วเรารู้สึกผิดมากเค้าร้องไห้อย่างหนักและกอดขาเราไม่ให้ไป ภาพที่เห็นในวันนั้นยังคงติดตาเสมอมา โดยนิสัยของเค้าแล้วเป็นคนขี้บ่นมากชอบพูดประชดประชัน เวลาที่เราไปไหนมาไหนก็จะชอบตามเช็คอยู่ตลอด อยู่ไหน ทำอะไร ที่ไหน กับใคร ไปกี่โมง กลับกี่โมง ไปทำอะไร แล้วเราเป็นคนขี้ลืม ก็จะชอบลืมบอกเค้า เค้าก็จะประชดเสมอว่า เด๋วนี้มีอะไรไม่บอกเลย ทำอะไรคิดจะบอกบ้างมั้ย แล้วแบบว่าบ้างที่เราก็ลืมป่าวว่ะ เราก็มีอะไรหลายๆอย่างที่จะต้องทำคือแบบบ้างทีมันก็ไม่ได้จำเป็นขนาดนั้นป่าวว่ะ แล้วระยะเวลา3ปีที่คบกันเรื่องของวันสำคัญต่างๆนี้แบบทำเราเสียใจหลายครั้งมาก คนที่เป็นผู้หญิงจะเข้าใจอารมณ์นี้ดีแบบว่า อยากให้เค้าทำอะไรให้เราแบบเซอร์ไพรส์บ้างนี้แบบไม่มีอ่ะ วันเกิดก็ต้องบอกว่าอยากได้นั้นนะอยากได้นี้นะ แล้วก็เอามาให้เราเลย ไอ้แบบนี้มันก็ดีอยู่นะแต่คือแบบทำไมเรื่องแบบนี้เราต้องบอก วันครบรอบวันแห่งความรัก3ปีได้ของขวัญแค่ชิ้นเดียว ผิดกับเราที่มีเซอร์ไพรส์ให้เราตลอด แล้วเค้าเป็นผู้ชายที่ตัดสิ้นใจอะไรเองไม่ค่อยได้จะเสื้อผ้าหน้าผม เราก้อต้องตัดสิ้นใจให้เหลือแค่อย่างเดียวที่ไม่ได้ตัดสิ้นใจให้คือเลือกกางเกงใน คืออารมณ์ของเราคือคำว่าคนรักคือการผู้แลกันและกันก็จริงแต่แบบเหมือนเรามีลูกอ่ะ แล้วหลายๆเรื่องที่เค้าว่าเราพ่อแม่ยังไม่ทำกับเราเลยอ่ะ แล้วเรื่องที่อยากจะถามทุกคนที่อ่านกระทู้นี้ก็คือเราผิดมั้ยที่ ณ ตอนนี้เราทิ้งเค้าไปแล้ว ด้วยความที่เรารับไม่ไหวแล้วกับการที่ต้องเจอเรื่องแบบนี้ทุกวันทุกเวลา และตอนนี้เค้ากำลังเสียใจมากกับการบอกเลิกของเรา เราเองก็เสียใจไม่แพ้กันเราว่าแผนอนาคตไว้หลายๆอย่างตอนนี้มันก็พังหมดแล้ว มีอีกเรื่องนึ่งที่เราไม่เคยเข้าใจเลยคือเราชวนเค้ามาทำความรู้จักกับที่บ้านแล้วเค้าให้เหตุผลว่ายังไม่มีงานทำไม่ไปหรอก คือเราแค่อยากคบแบบให้พ่อแม่รับรู้ไม่ได้ให้มาสู่ขอเราสักหน่อยอันนี้ก็เป็นอีกอย่างที่ไม่เข้าใจ
สรุปคือ เรื่องที่เกิดขึ้นมานี้เราทำถูกแล้วใช่มั้ยที่บอกเลิกเค้าไปหรือว่าเราผิดที่ทิ้งเค้า แล้วเราควรจะดำเนินชีวิตกับเรื่องนี้ยังไงใครก็ได้ให้คำปรึกษาเราที
ขอบคุณนะคะที่เสียเวลามาอ่าน อาจจะไร้สาระสำหรับความคิดบ้างคนก็ขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วย
สับสนไม่รู้ว่าสิ่งที่ทำลงไปถูกหรือผิด
ได้อ่านกระทู้ของคนอื่นเกี่ยวกับเรื่องของหัวใจมากก็เยอะ แต่ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าวันเราจะได้มาเปนคนเขียนเพื่อระบายความรู้สึกที่เจ็บและอึดอัด ที่ไม่สามารถจะอธิบายให้ใครฟังได้ เรื่องก็มีอยู่ว่าเราคบกับผู้ชายคนนึ่งมา 3 ปี วันแรกที่เค้ามาขอเราคบ เค้าใช่คำพูด1ประโยคว่า เราสัญญาว่าจะไม่ทำให้เธอต้องเสียใจและร้องไห้เหมือนกับคนเก่าของเธอ ด้วยประโยคนี้ ทำให้เราตัดสิ้นใจคบกับเค้า เค้าทำให้เราทุกอย่าง ค่อยเปนห่วงในรายละเอียดหลายๆอย่าง แม้กะทั่งเสื้อผ้าของเราเองเค้าก็ขอเป็นคนซักให้เค้าจะมาเสื้อจากที่หอเราเป็นประจำ พอคบกันได้สักระยะเราก็ทะเลาะกันบ่อย ทะเลาะอะไรไปบ้างนี้จำแทบไม่ได้เพราะทะเลาะกันบ่อยเกิน เราเองก็งี่เง้าด้วยแหละ แต่มีการบอกเลิกอยู่ครั้งนึ่งที่เราเห็นแล้วเรารู้สึกผิดมากเค้าร้องไห้อย่างหนักและกอดขาเราไม่ให้ไป ภาพที่เห็นในวันนั้นยังคงติดตาเสมอมา โดยนิสัยของเค้าแล้วเป็นคนขี้บ่นมากชอบพูดประชดประชัน เวลาที่เราไปไหนมาไหนก็จะชอบตามเช็คอยู่ตลอด อยู่ไหน ทำอะไร ที่ไหน กับใคร ไปกี่โมง กลับกี่โมง ไปทำอะไร แล้วเราเป็นคนขี้ลืม ก็จะชอบลืมบอกเค้า เค้าก็จะประชดเสมอว่า เด๋วนี้มีอะไรไม่บอกเลย ทำอะไรคิดจะบอกบ้างมั้ย แล้วแบบว่าบ้างที่เราก็ลืมป่าวว่ะ เราก็มีอะไรหลายๆอย่างที่จะต้องทำคือแบบบ้างทีมันก็ไม่ได้จำเป็นขนาดนั้นป่าวว่ะ แล้วระยะเวลา3ปีที่คบกันเรื่องของวันสำคัญต่างๆนี้แบบทำเราเสียใจหลายครั้งมาก คนที่เป็นผู้หญิงจะเข้าใจอารมณ์นี้ดีแบบว่า อยากให้เค้าทำอะไรให้เราแบบเซอร์ไพรส์บ้างนี้แบบไม่มีอ่ะ วันเกิดก็ต้องบอกว่าอยากได้นั้นนะอยากได้นี้นะ แล้วก็เอามาให้เราเลย ไอ้แบบนี้มันก็ดีอยู่นะแต่คือแบบทำไมเรื่องแบบนี้เราต้องบอก วันครบรอบวันแห่งความรัก3ปีได้ของขวัญแค่ชิ้นเดียว ผิดกับเราที่มีเซอร์ไพรส์ให้เราตลอด แล้วเค้าเป็นผู้ชายที่ตัดสิ้นใจอะไรเองไม่ค่อยได้จะเสื้อผ้าหน้าผม เราก้อต้องตัดสิ้นใจให้เหลือแค่อย่างเดียวที่ไม่ได้ตัดสิ้นใจให้คือเลือกกางเกงใน คืออารมณ์ของเราคือคำว่าคนรักคือการผู้แลกันและกันก็จริงแต่แบบเหมือนเรามีลูกอ่ะ แล้วหลายๆเรื่องที่เค้าว่าเราพ่อแม่ยังไม่ทำกับเราเลยอ่ะ แล้วเรื่องที่อยากจะถามทุกคนที่อ่านกระทู้นี้ก็คือเราผิดมั้ยที่ ณ ตอนนี้เราทิ้งเค้าไปแล้ว ด้วยความที่เรารับไม่ไหวแล้วกับการที่ต้องเจอเรื่องแบบนี้ทุกวันทุกเวลา และตอนนี้เค้ากำลังเสียใจมากกับการบอกเลิกของเรา เราเองก็เสียใจไม่แพ้กันเราว่าแผนอนาคตไว้หลายๆอย่างตอนนี้มันก็พังหมดแล้ว มีอีกเรื่องนึ่งที่เราไม่เคยเข้าใจเลยคือเราชวนเค้ามาทำความรู้จักกับที่บ้านแล้วเค้าให้เหตุผลว่ายังไม่มีงานทำไม่ไปหรอก คือเราแค่อยากคบแบบให้พ่อแม่รับรู้ไม่ได้ให้มาสู่ขอเราสักหน่อยอันนี้ก็เป็นอีกอย่างที่ไม่เข้าใจ
สรุปคือ เรื่องที่เกิดขึ้นมานี้เราทำถูกแล้วใช่มั้ยที่บอกเลิกเค้าไปหรือว่าเราผิดที่ทิ้งเค้า แล้วเราควรจะดำเนินชีวิตกับเรื่องนี้ยังไงใครก็ได้ให้คำปรึกษาเราที
ขอบคุณนะคะที่เสียเวลามาอ่าน อาจจะไร้สาระสำหรับความคิดบ้างคนก็ขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วย