เรื่องที่จะเล่าคือมันไม่รู้จะทำไงดีไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร เหมือนกลายเป็นคนละคน
เหตุการณ์ความสับสนมันเริ่มมาจากปลายเทอมที่แล้วมาหนักมากๆตอนชวงหลังปีใหม่คือมีความรู้สึกเบื่อ เบื่อสิ่งที่ทำอยู่อยากหนีไปจากตรงนี้ สับสน กังวล เครียด ไม่อยากทำอะไรแม้กระทั่งไปเรียน ตีห่างโซเชี่ยล คนรู้จักโทรศัพท์ก็ไม่อยากรับสาย รู้ว่าสายนั้นอาจสำคัญแต่ก็ปล่อย นอนไม่ค่อยหลับเคยเป็นขนาดหลับ ตี5 หรือ6โมงเช้ามาเป็นอาทิตย์ พยายามหาแรงบันดาลใจหาทางคลายเครีย ทั้งดูหนัง ฟังเพลง ดูซีรีย์ตามเกาหลีก็ยอมรับว่าหลุดเข้าไปในโลกนั้นจริงๆเพราะมันเหมือนเป็นที่ๆเราไม่ต้องคิดอะไรมากนั่งดูเพลินสนุกๆ กับคนที่เราชื่นชอบติดตามเรื่อยๆพอดึงตัวเองมาสู่โลกความจริงมันก็ห่ดหู่ไม่อยากจะทำอะไรเหมือนเดิม มีปัญหากับคนรอบข้างเพราะความไม่อยากทำอะไร ไม่อยากเจอสังคมรอบกายตอนนี้คือเหลือวิชาเรียนไม่กี่ตัวแต่รู้สึกอยากดรอป ไม่อยากทำอะไรต่อแล้ว ติดอยู่ที่ว่าแม่คาดหวังว่าต้องจบปีนี้ แม่พยายามพูดถึงเรื่องวันรับปริญญา ให้รีบหางานสักที บอกตรงๆว่ามันก็สะอึก แต่ในใจจริงๆเราคือพอแล้วพอก่อน มันไม่มีความอยากไปทำแล้ว อยากใช้ชีวิต อยากลองทำงานหาเงิน แต่ทุกครั้งเราก็ได้แต่บอกตัวเองว่าอีกนิดเดียวเอง แต่ใจมันไม่ไปแล้วจริงๆไม่รู้ว่าทำไมเครียดมากไม่รู้จะไปทางไหนให้ พยายามจบหรือดรอปดี (ที่บ้านหรือคนรอบข้างคนรู้จักก็ไม่รูว่าเราเป็นแบบนี้เพราะไม่เคยพูดเคยบอก เวลามีใครถามว่าเป็นอะไรรึเปล่าก็จะบอกแค่ว่าไม่ได้เป็นอะไร เพราะเราไม่รู้ว่าเราเป็นอะไรเราเลยพูดให้ใครฟังไม่ถูกไม่รู้จะอธิบายยังไงให้ใครเข้าใจเคยร้องไห้แต่ตอนนี้เหมือนมันร้องไม่ออก มันเหมือนถูกกดไว้ ได้แต่ปล่อยเวลาให้ผ่สนไปแต่ละวันทิ้งไปเรื่อยๆ)
***** อยากรู้ว่าควรทำไงดีสับสนมาก อยากรู้ว่าตัวเองเป็นอะไร อยากกลับมาเป็นคนเดิมคนที่มีแรงบันดาลใจ สู้ เข้มแข็งเหมือนเดิม ยิ้มหัวเราะได้เต็มที่