ตอนนี้รู้สึกว่าตัวเองท้อถอย หดหู่มากๆ ไม่สามารถรับความกดดันอะไรได้เลยจนนึกอยากไปพบจิตแพทย์ อีกอย่างคือเรากลัวผลลัพธ์ของการตัดสินใจของตัวเองมากเลยค่ะ เราประสบอุบัติเหตุเอ็นขาดและกระดูกเท้าแตกจนต้องผ่าตัด เหตการณ์เกิดช่วงหลังเปิดเทอมได้สองสัปดาห์ค่ะ ตอนนี้ผ่านมาประมาณ 1 เดือนแล้ว อีกสองสัปดาห์ก็จะครึ่งทางของการเรียนในเทอมนี้พอดี เราอยู่ปี 3 แล้ว ใจนึงเราดรอปมากเลยค่ะ เพราะรู้สึกว่าจากสุขภาพกายแย่ สุขภาพจิตเริ่มแย่ตาม และด้วยคณะที่เราเรียน (สถาปัตย์) ต้องใช้ร่างกายหนักมาก นอนน้อยมากในแต่ละวัน และงานก็ต้องคิดตลอดเวลา พอเราเครียด เรายิ่งทำงานไม่ได้เลยค่ะ ทำไปก็ไม่ผ่าน ทั้งๆที่เราใช้เวลามากกว่าปกติเยอะมากๆ เข้าขั้นเพื่อนตื่น เราตื่น เพื่อนหลับ เรายังตื่นอยู่เลยค่ะ แต่ก็เหมือนจะไปไม่ถูกทางสักที และอาจารย์ก็ค่อนข้างที่จะโหดพอสมควรเลย ยังไม่รวมเรื่องของการใช้ชีวิตนะคะ ที่จะซื้ออุปกรณ์ไปทำงาน ทานข้าว หรืออื่นๆเราจะต้องขอให้เพื่อนช่วยตลอดเลยค่ะ รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นภาระมาก เราคุยกับครอบครัว เขาก็โอเค เข้าใจเราค่ะ ถ้าไม่ไหวก็ดรอป แต่เนื่องจากพ่อแม่เราค่อนข้างที่จะอายุมากแล้ว เราเลยไม่อยากให้เขารอนาน แล้วการที่เราดรอปเรียนแปลว่าเขาจะต้องส่งเสียเราเพิ่มอีกหนึ่งปี และตัวเราเองก็กลัวอนาคตว่า ถ้าหากในวันนึงที่เพื่อนจบหมดแล้ว เราต้องมานั่งเรียนกับรุ่นน้อง เราจะรับตัวเองได้ไหม และถ้าดรอปวิชานี้(ตั้งใจว่าวิชาเลคเช่อร์จะเข้าเรียนปกติค่ะ) จะจบช้าไปหนึ่งปีอย่างแน่อนเลยค่ะ (เพราะวิชานี้เป็นตัวต่อ ที่ตัวที่ 1 เปิดเฉพาะเทอม 1 และตัวที่ 2 เปิดเฉพาะเทอม 2 ไม่สามารถจะเร่งเรียนได้)  แล้วเราก็รู้สึกเสียดายเวลาที่จะเสียไปหนึ่งปีมากเลยค่ะ ไม่อยากให้พ่อแม่รอนานค่ะ
ตอนนี้รู้สึกสับสนมากๆ ว่าควรจะทำอย่างไรดี